اپرای پکن: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
در آن زمان، اپرای [[پکن]] هم در میان مردم و هم در دربار نمایش داده می شد. به دلیل علاقه ی خانواده های درباری و مقامات عالیرتبه، برای نمایش اپرای [[پکن]] امکانات و تسهیلات خوب و فراوانی در اختیار این گروه ها قرار می گرفت که منجر به توسعه ی این اپرا شد.دهه های20 تا40 از قرن بیستم، دوران دوم اوجگیری توسعه ی اپرای [[پکن]] بود. | در آن زمان، اپرای [[پکن]] هم در میان مردم و هم در دربار نمایش داده می شد. به دلیل علاقه ی خانواده های درباری و مقامات عالیرتبه، برای نمایش اپرای [[پکن]] امکانات و تسهیلات خوب و فراوانی در اختیار این گروه ها قرار می گرفت که منجر به توسعه ی این اپرا شد.دهه های20 تا40 از قرن بیستم، دوران دوم اوجگیری توسعه ی اپرای [[پکن]] بود. | ||
مهمترین ویژگی این دوران، تقسیم بندی اپرای [[پکن]] به سبک های مِی(مِیلان فانگ | مهمترین ویژگی این دوران، تقسیم بندی اپرای [[پکن]] به سبک های مِی(مِیلان فانگ(Mei Lanfang)1894-1961)، شانگ(شانگ شیایون(Shang Xiayun)1900-1976)، چِن(چِن یِن چیو(Chen Yinqiu) 1904-1958)، شیون(شیون خوی شنگ(Xiun HuiShng)1900-1968) است. این سبک های مختلف بازیگران معروف فراوانی داشتند که در صحنه های کلان شهرها مانند [[پکن]] و [[شانگهای]] فعال بودند. | ||
مِیلان فانگ، معروفترین بازیگر اپرای [[پکن]] بود. وی از هشت سالگی به فراگیری اپرای [[پکن]] پرداخته و در 11 سالگی نمایش روی صحنه را آغاز کرد. «مِی» نقش«دَن»را بازی می کرد و در زمینه ی خواندن، صحبت کردن، رقص، [[موسیقی سنتی چین|موسیقی]]، لباس و گریم ویژگی منحصر به فردی پیدا کرده بود. | مِیلان فانگ، معروفترین بازیگر اپرای [[پکن]] بود. وی از هشت سالگی به فراگیری اپرای [[پکن]] پرداخته و در 11 سالگی نمایش روی صحنه را آغاز کرد. «مِی» نقش«دَن»را بازی می کرد و در زمینه ی خواندن، صحبت کردن، رقص، [[موسیقی سنتی چین|موسیقی]]، لباس و گریم ویژگی منحصر به فردی پیدا کرده بود. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۲۳
اپرای پکن، اپرای شرقی نیز نامیده می شود. این نوع اپرا چکیده ای از هنر اپراهای محلی مختلف چین است و چون در پکن شکل گرفته، اپرای پکن نامیده شده و 200 سال قدمت دارد. از اپراهای محلی که در شکل گیری اپرای پکن تأثیرگذار بوده، می توان به اپرای«خویبِن»اشاره کرد. در سال1790، نخستین گروه اپرای«خویبِن» برای اجرای برنامه در جشن تولد پادشاه وارد پکن شد. از آن پس، دیگر همیشه گروه های«خویبِن» برای انجام نمایش راهی پایتخت می شدند. گروه های«خویبِن» که سیار بودند، در جذب و استفاده از برنامه ها و سبک های نمایشی دیگر اپراها مهارت داشتند.
و از همین طریق بود که در پایان قرن 19 و آغاز قرن 20، اپرای پکن شکل گرفت و به بانفوذترین اپرای سنتی چین از لحاظ تعداد برنامه، بازیگران، گروه ها، تماشاگران و تأثیرگذاری، تبدیل شد. اپرای پکن نوعی هنر گروهی اجتماعی است که با آواز، صحبت، نمایش، نبرد و حرکات موزون و روش های نمایشی تشریفاتی، داستان را ترسیم می کند.پایان قرن هجدهم، عصر توسعه ی اپرای پکن بود.
در آن زمان، اپرای پکن هم در میان مردم و هم در دربار نمایش داده می شد. به دلیل علاقه ی خانواده های درباری و مقامات عالیرتبه، برای نمایش اپرای پکن امکانات و تسهیلات خوب و فراوانی در اختیار این گروه ها قرار می گرفت که منجر به توسعه ی این اپرا شد.دهه های20 تا40 از قرن بیستم، دوران دوم اوجگیری توسعه ی اپرای پکن بود.
مهمترین ویژگی این دوران، تقسیم بندی اپرای پکن به سبک های مِی(مِیلان فانگ(Mei Lanfang)1894-1961)، شانگ(شانگ شیایون(Shang Xiayun)1900-1976)، چِن(چِن یِن چیو(Chen Yinqiu) 1904-1958)، شیون(شیون خوی شنگ(Xiun HuiShng)1900-1968) است. این سبک های مختلف بازیگران معروف فراوانی داشتند که در صحنه های کلان شهرها مانند پکن و شانگهای فعال بودند.
مِیلان فانگ، معروفترین بازیگر اپرای پکن بود. وی از هشت سالگی به فراگیری اپرای پکن پرداخته و در 11 سالگی نمایش روی صحنه را آغاز کرد. «مِی» نقش«دَن»را بازی می کرد و در زمینه ی خواندن، صحبت کردن، رقص، موسیقی، لباس و گریم ویژگی منحصر به فردی پیدا کرده بود.
در سال 1919، «مِی» در رأس یک گروه هنری از ژاپن دیدار و به اجرای نمایش پرداخت. وی در سال 1930، با گروه دیگری از آمریکا و در سال 1934، به اروپا سفر کرد که نمایش وی مورد توجه بازیگران اپرای اروپا قرار گرفت.پس از اجرای سیاست اصلاحات و درهای باز، اپرای پکن مجددا توسعه یافت. این اپرا از حمایت زیاد دولت برخوردار است. در حال حاضر، سالن تئاتر«چانگآن» در پکن همه ساله برنامه های مختلفی از اپرای پکن را به نمایش می گذارد و هرسال مسابقه ی اپرای پکن با حضور تماشاگران برگزار می شود.[۱]
نیز نگاه کنید به
هنر چینی؛ هنر اپرای سنتی چینی؛ اپرای عامه پسند در چین؛ هنر تئاتر مدرن چین
کتابشناسی
- ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1172-1173