مولانا محمد حسین آزاد: تفاوت میان نسخهها
صفحهای تازه حاوی «'''. محمد حسین آزاد: ''' مولانا محمد حسین آزاد مشهور به شمسالعلما، فرزند آقا محمد باقر فرزند محمد اکبر فرزند محمد شریف فرزند آخوند محمد شکوه، در دهلی، در 1245 ق / 1830م زاده شد. داستاننویس، منتقد و روزنامه نگار، در خانوادهای روحانی و با فرهنگ شیعی...» ایجاد کرد |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
مولانا محمد حسین آزاد مشهور به شمس العلما، فرزند آقا محمد باقر فرزند محمد اکبر فرزند محمد شریف فرزند آخوند محمد شکوه، در دهلی، در 1245 ق / 1830م زاده شد. | |||
داستان نویس، منتقد و روزنامه نگار، در خانواده ای روحانی و با فرهنگ شیعی که تبارشان به سلمان فارسی میرسید، زاده شد. نیاکانش از ایرانیانی بود که از همدان به کشمیر کوچیده بودند. پدرش محمد باقر از دانشوران و خطیبان برجسته و از پیشگامان روزنامه نگاری در شمال هند بود. آزاد به سفارش پدر در کالج فقه حنفی خواند. | |||
فن سخنوری و شعر را از دوست پدر خود محمد ابراهیم ذوق (1204- 1271ق/ 1789- 1854م) و سپس از آقاجان عیش آموخت. نوشته های منظوم و منثور خود را در دهلی اردو اخبار منتشر می کرد. پس از درگذشت پدر از دهلی گریخت و در 1861 به لاهور رفت و چندی بعد به خدمت آموزش و پرورش پنجاب درآمد و در 1889م بازنشسته شد و در 1328ق/1910م بدرود حیات گفت. از وی 23 اثر باقیمانده است، از جمله: | |||
* تصحیح دیوان ذوق دهلوی؛ | |||
* دستور زبان فارسی در شبه قاره؛ | |||
* آموزگار فارسی؛ | |||
* تذکره علما در شرح احوال چهل تن از علمای هند؛ | |||
* مکتوبات آزاد؛ | |||
* سفرنامه سیر ایران<ref>توسلی، محمد مهدی(1403). یادداشت های روزانه.</ref>. | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[مطالعات ایرانی و ایران شناسی در پاکستان]] | |||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ ۳۰ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۲۱
مولانا محمد حسین آزاد مشهور به شمس العلما، فرزند آقا محمد باقر فرزند محمد اکبر فرزند محمد شریف فرزند آخوند محمد شکوه، در دهلی، در 1245 ق / 1830م زاده شد.
داستان نویس، منتقد و روزنامه نگار، در خانواده ای روحانی و با فرهنگ شیعی که تبارشان به سلمان فارسی میرسید، زاده شد. نیاکانش از ایرانیانی بود که از همدان به کشمیر کوچیده بودند. پدرش محمد باقر از دانشوران و خطیبان برجسته و از پیشگامان روزنامه نگاری در شمال هند بود. آزاد به سفارش پدر در کالج فقه حنفی خواند.
فن سخنوری و شعر را از دوست پدر خود محمد ابراهیم ذوق (1204- 1271ق/ 1789- 1854م) و سپس از آقاجان عیش آموخت. نوشته های منظوم و منثور خود را در دهلی اردو اخبار منتشر می کرد. پس از درگذشت پدر از دهلی گریخت و در 1861 به لاهور رفت و چندی بعد به خدمت آموزش و پرورش پنجاب درآمد و در 1889م بازنشسته شد و در 1328ق/1910م بدرود حیات گفت. از وی 23 اثر باقیمانده است، از جمله:
- تصحیح دیوان ذوق دهلوی؛
- دستور زبان فارسی در شبه قاره؛
- آموزگار فارسی؛
- تذکره علما در شرح احوال چهل تن از علمای هند؛
- مکتوبات آزاد؛
- سفرنامه سیر ایران[۱].
نیز نگاه کنید به
مطالعات ایرانی و ایران شناسی در پاکستان
کتابشناسی
- ↑ توسلی، محمد مهدی(1403). یادداشت های روزانه.