سنت مهمان نوازی در مالی: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
یکی از سنتهای مهم مردم کشور [[مالی]] مهماننوازی فوقالعاده و علاقۀ وافر آنها به حضور مهمان است. احترام به مهمان، بخشی از فرهنگ شفاهی است و پس از ورود دین اسلام به این سرزمین نیز، جایگاه رفیعتری پیدا | یکی از سنتهای مهم مردم کشور [[مالی]] مهماننوازی فوقالعاده و علاقۀ وافر آنها به حضور مهمان است. احترام به مهمان، بخشی از فرهنگ شفاهی است و پس از ورود دین اسلام به این سرزمین نیز، جایگاه رفیعتری پیدا کرده است. مردم مالیایی ورود مهمان به منازل خود را برکت و رحمت پروردگار میدانند و در بسیاری از موارد، برخی از روستاییان با مهاجرت از روستا به شهر– که عمدتاً برای یافتن شغلی مناسب صورت میگیرد- مدت زیادی بدون ناشکیبایی صاحبان خانه از وجود آنها، در منازل خویشاوندان خود اقامت میکنند. میهمان عضوی از خانواده میزبان است و درآمد اندک خانواده بین آنها هم تقسیم میشود. خصلت مهماننوازی مردم [[مالی]] اعم از مسلمانان و غیرمسلمانان در سراسر غرب آفریقا شهرت دارد. این امر بارها مورد تشویق رهبران جوامع اسلامی این کشور نیز قرار گرفته و ائمۀ جمعه و جماعات شهرها و روستاهای [[مالی]] همواره مسلمانان را در این مورد تشویق میکنند[i]. | ||
یکی از شاخصترین جلوههای مهماننوازی مالیاییها، پذیرایی از مهمانان در شهرها و روستاهای [[مالی]] با چای سبز است. چای سبز به همراه برگهای نعنا، نوشیدنی بسیار خوش طعمی است که با شکر فراوان، در فنجانهای کوچک به مهمانان تعارف میشود. دم کردن و تهیۀ این چای مخصوص، که گاهی تا نیم ساعت طول میکشد و نحوۀ ریختن آن از قوری در فنجانها، تشریفات خاصی دارد که برای میزبان و مهمانان توأم با لذت و شادی است.[ii] جالب اینجاست که ابنبطوطه نیز در سال 1352م و در هنگام سفر به کشور [[مالی]]، به مهماننوازی مردم آن سرزمین اشاره کرده و آنان را مردمی مهماننواز خوانده است<ref>موجد . محمد علی، ترجمۀ سفرنامه [[ابن بطوطه]] . تهران: علمی فرهنگی، 1364 ، ص 124-125 .</ref>. | یکی از شاخصترین جلوههای مهماننوازی مالیاییها، پذیرایی از مهمانان در شهرها و روستاهای [[مالی]] با چای سبز است. چای سبز به همراه برگهای نعنا، نوشیدنی بسیار خوش طعمی است که با شکر فراوان، در فنجانهای کوچک به مهمانان تعارف میشود. دم کردن و تهیۀ این چای مخصوص، که گاهی تا نیم ساعت طول میکشد و نحوۀ ریختن آن از قوری در فنجانها، تشریفات خاصی دارد که برای میزبان و مهمانان توأم با لذت و شادی است.[ii] جالب اینجاست که ابنبطوطه نیز در سال 1352م و در هنگام سفر به کشور [[مالی]]، به مهماننوازی مردم آن سرزمین اشاره کرده و آنان را مردمی مهماننواز خوانده است<ref>موجد . محمد علی، ترجمۀ سفرنامه [[ابن بطوطه]] . تهران: علمی فرهنگی، 1364 ، ص 124-125 .</ref>. | ||
نسخهٔ ۱۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۴:۳۳
یکی از سنتهای مهم مردم کشور مالی مهماننوازی فوقالعاده و علاقۀ وافر آنها به حضور مهمان است. احترام به مهمان، بخشی از فرهنگ شفاهی است و پس از ورود دین اسلام به این سرزمین نیز، جایگاه رفیعتری پیدا کرده است. مردم مالیایی ورود مهمان به منازل خود را برکت و رحمت پروردگار میدانند و در بسیاری از موارد، برخی از روستاییان با مهاجرت از روستا به شهر– که عمدتاً برای یافتن شغلی مناسب صورت میگیرد- مدت زیادی بدون ناشکیبایی صاحبان خانه از وجود آنها، در منازل خویشاوندان خود اقامت میکنند. میهمان عضوی از خانواده میزبان است و درآمد اندک خانواده بین آنها هم تقسیم میشود. خصلت مهماننوازی مردم مالی اعم از مسلمانان و غیرمسلمانان در سراسر غرب آفریقا شهرت دارد. این امر بارها مورد تشویق رهبران جوامع اسلامی این کشور نیز قرار گرفته و ائمۀ جمعه و جماعات شهرها و روستاهای مالی همواره مسلمانان را در این مورد تشویق میکنند[i].
یکی از شاخصترین جلوههای مهماننوازی مالیاییها، پذیرایی از مهمانان در شهرها و روستاهای مالی با چای سبز است. چای سبز به همراه برگهای نعنا، نوشیدنی بسیار خوش طعمی است که با شکر فراوان، در فنجانهای کوچک به مهمانان تعارف میشود. دم کردن و تهیۀ این چای مخصوص، که گاهی تا نیم ساعت طول میکشد و نحوۀ ریختن آن از قوری در فنجانها، تشریفات خاصی دارد که برای میزبان و مهمانان توأم با لذت و شادی است.[ii] جالب اینجاست که ابنبطوطه نیز در سال 1352م و در هنگام سفر به کشور مالی، به مهماننوازی مردم آن سرزمین اشاره کرده و آنان را مردمی مهماننواز خوانده است[۱].
نیز نگاه کنید به
جامعه و نظام اجتماعی مالی؛ آداب و رسوم کشور مالی
پاورقی
[i].پژوهشگر در مورد حضور در کشور مالی (2008) و بویژه اقامت یک روزه در شهر تمبوکتو بارها و بدفعات جلوه های زیبای مهمان نوازی مسلمانان را با وجود فقر و مسکنت شدید آنان از نزدیک مشاهده نموده است.
[ii].نویسنده این مراسم را از نزدیک مشاهده و این چای خوش طعم- و البته نه چندان بهداشتی- را نوشیده است[۲].
کتابشناسی
منبع اصلی
عرب احمدی، امیر بهرام(1392). جامعه و فرهنگ مالی. ناظر علمی ابوالحسن شریف محمدی. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص61.
نویسنده مقاله
امیربهرام عرباحمدی