جمهوری خلق چین(از سال 2002 تاکنون): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:21076 orig.jpg|بندانگشتی|بازی های المپیک 2008 [[پکن]]]] | [[پرونده:21076 orig.jpg|بندانگشتی|بازی های المپیک 2008 [[پکن]]]] | ||
نخستین بحرانی که در قرن 21 و با روی کار آمدن نسل چهارم از رهبران کمونیستی به ریاست خوجین تائو(Hu Jintao) با آن روبرو شد، شیوع بیماری واگیر دار سارس بود که زندگی اجتماعی و فعالیت اقتصادی در این کشور را برای مدت بیش از یک‌ماه فلج ساخت. پس از [https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AD%D9%85%D9%84%D8%A7%D8%AA_%DB%B1%DB%B1_%D8%B3%D9%BE%D8%AA%D8%A7%D9%85%D8%A8%D8%B1#:~:text=%D8%AD%D9%85%D9%84%D8%A7%D8%AA%20%DB%B1%DB%B1%20%D8%B3%D9%BE%D8%AA%D8%A7%D9%85%D8%A8%D8%B1%20%DA%A9%D9%87%20%D8%A8%DB%8C%D8%B4%D8%AA%D8%B1,%D9%87%D9%88%D8%A7%D9%BE%DB%8C%D9%85%D8%A7%DB%8C%20%D8%AA%D8%AC%D8%A7%D8%B1%DB%8C%2D%D9%85%D8%B3%D8%A7%D9%81%D8%B1%D8%A8%D8%B1%DB%8C%20%D8%B1%D8%A7%20%D8%B1%D8%A8%D9%88%D8%AF%D9%86%D8%AF. حادثه‌ی یازدهم سپتامبر] سال 2001، [[چین]] در مبارزه‌ی جهانی علیه تروریسم، با آمریکا همکاری نمود. | نخستین بحرانی که در قرن 21 و با روی کار آمدن نسل چهارم از رهبران [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|کمونیستی]] به ریاست خوجین تائو(Hu Jintao) با آن روبرو شد، شیوع بیماری واگیر دار سارس بود که زندگی اجتماعی و فعالیت اقتصادی در این کشور را برای مدت بیش از یک‌ماه فلج ساخت. پس از [https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AD%D9%85%D9%84%D8%A7%D8%AA_%DB%B1%DB%B1_%D8%B3%D9%BE%D8%AA%D8%A7%D9%85%D8%A8%D8%B1#:~:text=%D8%AD%D9%85%D9%84%D8%A7%D8%AA%20%DB%B1%DB%B1%20%D8%B3%D9%BE%D8%AA%D8%A7%D9%85%D8%A8%D8%B1%20%DA%A9%D9%87%20%D8%A8%DB%8C%D8%B4%D8%AA%D8%B1,%D9%87%D9%88%D8%A7%D9%BE%DB%8C%D9%85%D8%A7%DB%8C%20%D8%AA%D8%AC%D8%A7%D8%B1%DB%8C%2D%D9%85%D8%B3%D8%A7%D9%81%D8%B1%D8%A8%D8%B1%DB%8C%20%D8%B1%D8%A7%20%D8%B1%D8%A8%D9%88%D8%AF%D9%86%D8%AF. حادثه‌ی یازدهم سپتامبر] سال 2001، [[چین]] در مبارزه‌ی جهانی علیه تروریسم، با آمریکا همکاری نمود. | ||
اقتصاد به روند رو به رشد خود با رشد دو رقمی ادامه داد و توسعه‌ی مناطق روستایی در مرکز سیاست‌های دولت مرکزی قرار گرفت. خوجین تائو به تدریج پایه‌های قدرت خود را استحکام بیشتری بخشید و به مبارزه با فساد ادامه داد. نظریه‌ی ایجاد جامعه‌ی هماهنگ خوجین تائو مورد تأکید قرار گرفت و احترام به حقوق اساسی مردم در این کشور بیش از قبل مورد توجه واقع شد. | اقتصاد به روند رو به رشد خود با رشد دو رقمی ادامه داد و توسعه‌ی مناطق روستایی در مرکز سیاست‌های دولت مرکزی قرار گرفت. خوجین تائو به تدریج پایه‌های قدرت خود را استحکام بیشتری بخشید و به مبارزه با فساد ادامه داد. نظریه‌ی ایجاد جامعه‌ی هماهنگ خوجین تائو مورد تأکید قرار گرفت و احترام به حقوق اساسی مردم در این کشور بیش از قبل مورد توجه واقع شد. | ||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
علی رغم تمامی این چالش ها رهبران سیاسی در ابتدای سال 2012 با پایان دوران حاکمیت خوجین تائو، قدرت را به نسل پنجم از رهبران [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]] منتقل نمودند[i]. خیلی از نظریه پردازان بین المللی، باتوجه به رشد پایدار اقتصادی [[چین]] که اینک این کشور را در جایگاه دوم جهان قرار داده، و قدرت سخت و نرم [[چین]] را تا حد زیادی افزایش داده و جایگاه بین المللی این کشور را در زمینه‌های مختلف اقتصادی، تولیدی، فرهنگی، سیاسی، آموزشی و... ارتقا داده است، قرن بیست و یکم را قرن آسیا، به ویژه قرن [[چین]] نامیده‌اند.<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص 142-147</ref> | علی رغم تمامی این چالش ها رهبران سیاسی در ابتدای سال 2012 با پایان دوران حاکمیت خوجین تائو، قدرت را به نسل پنجم از رهبران [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]] منتقل نمودند[i]. خیلی از نظریه پردازان بین المللی، باتوجه به رشد پایدار اقتصادی [[چین]] که اینک این کشور را در جایگاه دوم جهان قرار داده، و قدرت سخت و نرم [[چین]] را تا حد زیادی افزایش داده و جایگاه بین المللی این کشور را در زمینه‌های مختلف اقتصادی، تولیدی، فرهنگی، سیاسی، آموزشی و... ارتقا داده است، قرن بیست و یکم را قرن آسیا، به ویژه قرن [[چین]] نامیده‌اند.<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص 142-147</ref> | ||
== نیز نگاه کنید به == | |||
* [[جمهوری خلق چین]] | |||
* [[جمهوری خلق چین(از سال 1949 تاکنون)]] | |||
== پاورقی == | == پاورقی == | ||
[i] - <small>مراحل | [i] - <small>مراحل پایانی تألیف كتاب هم زمان بود با برگزاری هجدهمین اجلاس [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب كمونیست]] چین كه در ناریخ18 آبان(8 نوامبر2012) با حضور نمایندگان [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب كمونیست]] از سرتاسر [[چین]] در [[پکن]] آغاز شد. اجلاس سراسری [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب كمونیست چین]] معمولا هر 5 سال یك بار برگزار و طی آن رهبران عالی‌رتبه‌ی حزب كه رهبران سیاسی كشور نیز به شمار می‌ر‌وند، تعیین می‌گردند. براساس مقررات حزبی، رهبران حزب و كشور تنها دو بار می‌توانند این پست را احراز نمایند. بنابراین، طبق یك سنت نانوشته، رهبران [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب كمونیست]] صرفا به مدت 10 سال( دو بار) در این پست می توانند باقی بمانند و پس از سپری شدن این مدت، بایستی انتخابات جدیدی صورت گرفته و رهبران جدیدی سكان قدرت را در اختیار بگیرند. در اجلاس هجدهم نیز، هوجینتائو كه از سال2002 قدرت را در اختیار گرفته بود، جای خود را به نسل ششم از رهبران چین داد و آقای [[شی جین]] پینگ(Xi Jinping) به عنوان رییس [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب كمونیست]] و رییس جمهور ده سال آینده‌ی این كشور و لی كِچیانگ(Li Keqiang) به عنوان نخست وزیر برگزیده شدند. برخلاف دوره‌ی خوجین تائو كه كمیتهی دایمی دفتر سیاسی حزب( بلندمرتبه ترین ارگان [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب حاكم كمونیست]]) متشكل از 9 نفر بود، در اجلاس هجدهم تعداد این كمیته به 7 نفر كاهش یافت. در این اجلاس هم چنین 25نفر به عنوان اعضای دفتر سیاسی حزب، 7 نفر به عنوان اعضای دبیرخانه‌ی كمیتهی مركزی و 205 نفر به عنوان اعضای كمیته ی مركزی [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب كمونیست]] انتخاب شدند<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص 146-147</ref></small>. | ||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
<references /> | <references /> | ||
نسخهٔ ۱۲ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۵۵
نخستین بحرانی که در قرن 21 و با روی کار آمدن نسل چهارم از رهبران کمونیستی به ریاست خوجین تائو(Hu Jintao) با آن روبرو شد، شیوع بیماری واگیر دار سارس بود که زندگی اجتماعی و فعالیت اقتصادی در این کشور را برای مدت بیش از یک‌ماه فلج ساخت. پس از حادثه‌ی یازدهم سپتامبر سال 2001، چین در مبارزه‌ی جهانی علیه تروریسم، با آمریکا همکاری نمود.
اقتصاد به روند رو به رشد خود با رشد دو رقمی ادامه داد و توسعه‌ی مناطق روستایی در مرکز سیاست‌های دولت مرکزی قرار گرفت. خوجین تائو به تدریج پایه‌های قدرت خود را استحکام بیشتری بخشید و به مبارزه با فساد ادامه داد. نظریه‌ی ایجاد جامعه‌ی هماهنگ خوجین تائو مورد تأکید قرار گرفت و احترام به حقوق اساسی مردم در این کشور بیش از قبل مورد توجه واقع شد.
ادامه‌ی رشد اقتصادی و بهبود وجهه‌ی بین المللی زمینه را برای برگزاری موفقیت آمیز المپیک 2008 پکن و اکسپوی شانگهای در سال 2010 فراهم کرد. اگرچه در دوران پیش و پس از برگزاری المپیک نیز چین شاهد چالش و بحران‌های سیاسی و امنیتی و طبیعی همچون شورش در تبت، سین کیانگ و زلزله‌ی ویرانگر استان سی چوان که 70 هزار قربانی برجای گذاشت، شد.
علی رغم تمامی این چالش ها رهبران سیاسی در ابتدای سال 2012 با پایان دوران حاکمیت خوجین تائو، قدرت را به نسل پنجم از رهبران حزب کمونیست منتقل نمودند[i]. خیلی از نظریه پردازان بین المللی، باتوجه به رشد پایدار اقتصادی چین که اینک این کشور را در جایگاه دوم جهان قرار داده، و قدرت سخت و نرم چین را تا حد زیادی افزایش داده و جایگاه بین المللی این کشور را در زمینه‌های مختلف اقتصادی، تولیدی، فرهنگی، سیاسی، آموزشی و... ارتقا داده است، قرن بیست و یکم را قرن آسیا، به ویژه قرن چین نامیده‌اند.[۱]
نیز نگاه کنید به
پاورقی
[i] - مراحل پایانی تألیف كتاب هم زمان بود با برگزاری هجدهمین اجلاس حزب كمونیست چین كه در ناریخ18 آبان(8 نوامبر2012) با حضور نمایندگان حزب كمونیست از سرتاسر چین در پکن آغاز شد. اجلاس سراسری حزب كمونیست چین معمولا هر 5 سال یك بار برگزار و طی آن رهبران عالی‌رتبه‌ی حزب كه رهبران سیاسی كشور نیز به شمار می‌ر‌وند، تعیین می‌گردند. براساس مقررات حزبی، رهبران حزب و كشور تنها دو بار می‌توانند این پست را احراز نمایند. بنابراین، طبق یك سنت نانوشته، رهبران حزب كمونیست صرفا به مدت 10 سال( دو بار) در این پست می توانند باقی بمانند و پس از سپری شدن این مدت، بایستی انتخابات جدیدی صورت گرفته و رهبران جدیدی سكان قدرت را در اختیار بگیرند. در اجلاس هجدهم نیز، هوجینتائو كه از سال2002 قدرت را در اختیار گرفته بود، جای خود را به نسل ششم از رهبران چین داد و آقای شی جین پینگ(Xi Jinping) به عنوان رییس حزب كمونیست و رییس جمهور ده سال آینده‌ی این كشور و لی كِچیانگ(Li Keqiang) به عنوان نخست وزیر برگزیده شدند. برخلاف دوره‌ی خوجین تائو كه كمیتهی دایمی دفتر سیاسی حزب( بلندمرتبه ترین ارگان حزب حاكم كمونیست) متشكل از 9 نفر بود، در اجلاس هجدهم تعداد این كمیته به 7 نفر كاهش یافت. در این اجلاس هم چنین 25نفر به عنوان اعضای دفتر سیاسی حزب، 7 نفر به عنوان اعضای دبیرخانه‌ی كمیتهی مركزی و 205 نفر به عنوان اعضای كمیته ی مركزی حزب كمونیست انتخاب شدند[۲].