تاریخچه ی تلویزیون در چین
نخستین ایستگاه تلویزیونی در چین(تلویزیون پکن) در اول ماه مه سال1958راه اندازی شد و طی دو سال تعداد این ایستگاه ها در شهرهای مختلف به 12مورد رسید. در اوایل دهه ی1960 که اتحاد جماهیر شوروی سابق کمک های مالی و فنی خود را به کشور چین قطع کرد، توسعه ی ایستگاه های نوپای تلویزیونی نیز در این کشور دچار بحران شده و از 23 ایستگاه به 5 ایستگاه کاهش یافته و بقیه تعطیل شدند.
با آغاز انقلاب فرهنگی(1966 تا1976) همه ی برنامه های تلویزیونی ایستگاه های مختلف یکسان شدند تا سیاست های «مبارزات طبقاتی»، «ضد امپریالیستی، ضد بورژوازی، و ضد سرمایه داری» حزب کمونیست و اندیشه های مائو را تبلیغ و تشریح کنند. لذا، پخش برنامه های عادی تلویزیون پکن و متعاقب آن در سایر ایستگاه های محلی در سال1967 متوقف شد. تنها در اوایل دهه ی1970 بود که برنامه های تلویزیونی به تدریج عادی شده و گسترش یافت. در این دوران، بخش خصوصی و رسانه های خارجی حق حضور در گسترش رسانه ای دیداری و شنیداری نداشته و تمام مراحل سیاست گذاری، تولید و پخش برنامه ها در اختیار حزب و دولت بود. سیاست مائو این بود که تلویزیون باید«چشم، گوش و زبان» حزب باشد و کاملا در خدمت تبلیغ سیاست های حزبی و دولت قرار گیرد. به همین جهت، کنترل شدیدی بر تولید و پخش تمام برنامه های این رسانه اعمال می شد و از سوی بخش تبلیغات حزب و مدیرکل(وزارت) رادیو، فیلم و تلویزیون تحت نظارت قرار داشت. ایستگاه های محلی هم به همین منوال تحت کنترل و نظارت کمیته ی محلی حزب و نماینده ی نهاد دولتی فوق در آن استان قرار داشتند.
برنامه های قابل پخش نیز محدود به اخبار، تفسیر سیاسی، بیانیه های سیاسی و تبلیغاتی حزبی و دولتی و برخی برنامه های تفریحی مورد تأیید کمیته ی تبلیغات حزب می شد. پخش فیلم ها و برنامه های خارجی تنها یک درصد از برنامه ها را تشکیل می داد. آن هم صرفا شامل برنامه های تولید شده در کشورهای سوسیالیستی می شد.[۱][۲]
نیز نگاه کنید به رسانه های چین؛ تلویزیون در چین