عضویت مائو تسه تونگ در حزب کمونیست

تصویر مائو تسه تونگ

حزب کمونیست چین در سال 1921در شانگهای تأسیس و سازماندهی شد، و مائو از همان ابتدا به عضویت این حزب در آمد. وی در نخستین کنفرانس ملی حزب حضور یافت و دو سال بعد و در سومین کنفرانس ملی به عنوان یکی از پنج کمیسر کمیته ­ی مرکزی حزب انتخاب شد. در دوران همکاری میان حزب کمونیست و حزب کومین ­تانگ، وی برای سازماندهی شاخه­ ی خونَن کومین ­تانگ در منطقه­ ی خونَن به این شهر بازگشت.

عضویت مائو در حزب کمونیست

مائو در سال1924 به عنوان عضو علی­ البدل کمیته ­ی اجرایی کومین ­تانگ انتخاب و همزمان فعالانه برای گسترش فعالیت­ های حزب کمونیست هم تلاش می­ کرد. وی مدتی هم برای گسترش فعالیت­ های حزبی و تشکیل بخش پیشرو حزب به شانگهای که مرکز فعالیت نیروهای کمونیست بود رفت. با آغاز مشکلات حزب در شانگهای وی به خانه­ ی پدری بازگشت ولی با آغاز شورش ­هایی در شانگهای و گوانگ جو بار دیگر فعالیت­ های سیاسی خود را از سر گرفت و در سفری به گوانگ جو برای برگزاری دومین نشست حزب کومین ­تانگ با این حزب همکاری و به عنوان مسئول تبلیغات حزب گمارده شد.

مائو و استالین

در سال1925، دکتر سون یات­ سِن فوت کرد و چیانگ کای­شِک رهبری حکومت چین را بر عهده گرفت. دیدگاه ­های وی با سون یات سِن  مغایر بود. سال بعد چیانگ کنترل ارتش را نیز در اختیار گرفت و در سال 1927، به خاطر اختلافاتی که پیش آمد، عوامل کمونیستی را از دولت و ارتش پاکسازی کرده و برخی را نیز زندانی نمود. براساس برخی از آمارها، در درگیری میان حزب کمونیست و دولت ملی طی سال­ های 1926تا1927، به دلیل قتل عام کمونیست­ ها توسط ارتش و پلیس مخفی چیانگ کای­شِک، تعداد اعضای این حزب از حدود58هزار نفر به 10هزار نفر کاهش یافت. در همین ایام مائو برای حضور در اجلاس اضطراری حزب کمونیست به ووخَن رفته و در آن­جا گزارشی از وضعیت قیام کشاورزان خونَن ارایه کرد که این گزارش(Report on the Peasant Movment in Hunan)مبنایی برای تئوری­ های انقلابی وی در سال­ های بعد شد.

پس از برخورد چیانگ با حزب کمونیست، حزب اقدام به راه اندازی گروه ­های پارتیزانی نموده و مائو در این حرکت نقش مؤثری داشت. وی برای به دست آوردن پیروزی در مقابل نیروهای ملی، راهبردی را تعیین کرد که دارای سه مرحله بود:

نخست، برخورداری از یک ارتش دهقانی که از قدرت و تحرک کافی به منظور درگیری­ های نظامی طولانی مدت برخوردار است.

دوم، تحت کنترل درآوردن سرزمینی استراتژیک برای استقرار و انجام عملیات نظامی.

و سوم، ایجاد گروه خود کفایی اقتصادی در مناطق تحت کنترل ارتش سرخ برای فراهم سازی نیرو و تجهیزات جهت درگیری­ های نظامی.

وی با ایجاد جمهوری شورایی چین در منطقه­ ی خونَن به هر سه هدف خود دست یافته بود.

نیز نگاه کنید به

• مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین