آنتونیو ماچادو

آنتونیو ماچادو(1875-1939)

به سال 1875 در سِویا به دنیا آمد. با اینکه هنوز نسبتاً جوان بود استعداد خود را در سرودن شعر نشان داد و آنگونه پیش رفت که بزرگترین شاعر نسل ادبی 98 محسوب می شود؛ او عنصر شعر را تپش عمیق روح می دانست.  در کلاس های فلسفه بِرگسون در سال 1910 شرکت جست و اینگونه با ایده های این فیلسوف در رابطه با زمان آشنا شد. نمایشنامه های زیادی را به همراه برادرش مانوئل ماچادو به نگارش در آورد. چندی پس از آغاز جنگ به والنسیا و پس از آن به بارسلونا نقل مکان کرد، در طول جنگ در مادرید و والنسیا از آرمان جمهوری خواهان حمایت کرد و در سال1939 در فرانسه در گذشت. نخستین کتاب مهم او تنهایی ها، دهلیزها و دیگر شعر ها[1](1907) نام دارد.[2]