معماری آستوريان در اسپانیا
در این معماری شاهد تركیبی از معماری بسیگودی و سنتها و فرهنگ محلی هستیم. با توجه به امپراتوری قدرتمند آستوریان، معماری نیز مانند سایر هنرها اختصاص به طبقه در بار یافت و اساساً معماری سلطنتی رشد یافت. معماری آستوریان پیشا رومیرا میتوان به پنج بخش تاریخی تقسیم كرد. دوره اول از سلطنت شاه فافیلا (Fafila) آغاز و تا پایان سلطنت ورمودو (Vermudo) اول ادامه مییابد. (791-737 )؛ دورهی دوم، دورهی سلطنت آلفونسو دوم (842-791 ) را شامل میشد. از بناهای معروف این دو دوره به كلیسای سان خولیان د لوسپرادوس (san Julian de losprados) در اویدو (Oviedo) كه دارای فرسکهایی نمادگرایانه با الهام از نقاشیهای مذهبی رومیاست، میتوان اشاره كرد. پنجرههای سه تایی مشبکكاری، اولین بار در این دوره در بناهای مذهبی به كار رفت. تالار مقدس كلیسای جامع اوبیِدو، سان پدرو دِ نورا (san Pedro de nora) و سانتا ماریا د بندونس (santamaria de bendones) نیز متعلق به دو دوره اول معماری آستوریایی است. دوره سوم شامل سلطنت رامیرو اول و اردونو (Ordono) اول ( 866-842 ) میشود. در این دوره نیز شاهد دست آوردهایی جدید در تزیین بنا هستیم، كه برخی از آنها نزدیک به تزیینات در بناهای معماری سبک دمشق است. كلیسای سانتا کریستینا دِ لما (santa Cristina de Lema) در این دوره ساخته شد. دورهی چهارم متعلق به پادشاهی آلفونسو سوم ( 910-866 ) است. در این دوره تأثیر هنر مستعرب را بر معماری آستوریایی شاهد هستیم كه با طاقهای نعل اسبی متمایز میشود. دوره آخر نیز هم زمان با تغییر مركز سلطنت به لئون به پایان میرسد.[۱]
کتابشناسی
- ↑ فاخری، مهدی(1392). جامعه و فرهنگ اسپانیا. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)