احياي مجدد سنت گردآوري كتاب
در دوران حكمراني سلسله‌ی تانگ با توجه به رشد اقتصادي و ثبات اجتماعي موجود، تلاش براي جمع‌آوري كتاب و ايجاد برج‌هاي نگهداري آثار مكتوب بار دیگر رونق گرفت و افزايش یافت و سيستم طبقه‌بندي كتاب‌ها بر اساس موضوعات تاريخي، فلسفي و ادبيات شكل گرفت. در اين دوران ايجاد مؤسسات مختلف نگهداري كتاب در سطوح دولت‌هاي محلي نيز توسعه يافت و فهرست‌برداري و ثبت كتاب‌هاي موجود به عنوان اموال دولتي آغاز گرديد. همزمان، با تلاش‌هاي مقامات دربار و حكومت‌هاي منطقه‌اي براي جمع‌آوري و نگهداري كتاب، معابد و صومعه‌هاي بودايي و تائويي نيز اقدام به جمع‌آوري و حفاظت از كتاب‌ها و نوشته‌هاي مذهبي كه بيشتر از سوي مانك‌ها و راهبان بزرگ در مورد اين آیين‌ها نگاشته مي‌شد نموده و از اين طريق انحصار جمع‌آوري كتاب توسط درباريان شكسته و معابد نيز قدم‌هاي بزرگي در ايجاد كتابخانه‌هاي بزرگ مذهبي آنهم فقط جهت استفاده‌ی مانك‌هاي بزرگ برداشتند. با توجه به شيوع مكاتب مختلف فلسفي و نظري در اين دوران، بر اساس فلسفه‌ی «بگذار صدگل شكفته شود» و ايجاد مدارس و مراكز مختلف آموزشي متعدد كه هر كدام وابسته به يك مكتب خاص فلسفي بود، ايجاد كتابخانه در كنار اين مدارس نيز امر رايجي شد. بدين شكل بود که گروه سومي نيز وارد عرصه‌ی جمع آوري و نگهداري كتاب شده و فرهنگ علاقمندي به كتاب را به سطوح متوسط جامعه نیز كشاندند كه به عنوان نمونه مي‌توان از مدرسه‌ها ي«آهوي سفيد» و «يوئه لو» اشاره كرد كه با جديت تمام اقدام به جمع‌آوري كتاب و تأسيس كتابخانه نمودند. با گسترش فرهنگ اجتماعي و با سواد شدن تعداد بيشتري از مردم، رفته رفته عادت و علاقه به جمع‌آوري كتاب توسط مجموعه‌داران خصوصي نيز رايج و افراد با سواد و پولدار بخش خصوصي به جهت تفنن و يا تظاهر و بعضا نيز براي مطالعه‌ی شخصي و خانوادگي، اقدام به جمع‌آوري كتاب نموده و از اين طريق پايه‌ی چهارم اجتماعي فرهنگ گردآوري كتاب شكل گرفت و مجموعه‌داران خصوصي نيز به عنوان رقيب دولت و معابد و مدارس وارد بازار جمع‌آوري كتاب شده و فرهنگ آثار مكتوب رونق بيشتري گرفت.
فرايند فرهنگ گردآوري كتاب در دوران حاكميت سلسله‌هاي «يوان»، «مينگ» و «چینگ» با توجه به گرايش عموم مردم و حمايت امپراتوران وقت و تنوع و گستردگي مكاتب فكري و انديشه‌هاي فلسفي، به اوج خود رسيد و گروه‌هاي چهارگانه‌ی جمع‌آوري كتاب با استفاده از ابداعات خود و تجربيات گروه‌هاي ديگر، روز به روز سيستم جمع‌آوري، نگهداري، حفاظت و استفاده از گنجينه‌هاي پر ارزش برج‌هاي كتاب افزوده و آن را شكوفاتر ساخته و در عين حال، مقررات سخت و پيچيده‌ی استفاده از آنان از جمله ممنوعيت استفاده‌ی افراد متفرقه و زنان را همچنان تا همين اواخر، حفظ كردند. تدوين مجموعه‌هاي بزرگ تاريخي، فلسفي، ادبي، هنري، مذهبي و دايره‌المعارف‌های بزرگي همچون دایره‌المعارف «يونگلي» و تأسيس برج بزرگ كتاب «وِييوان» كه از لحاظ كمي و كيفي در سطح بسيار بالايي قرار داشت، از دستاوردهاي بزرگ همين دوران محسوب مي‌شوند. مناطق جنوب و جنوب شرقي چین، به عنوان ثروتمندترين مناطق اين كشور كه از طريق دريا و بنادر مختلف با جهان خارج نيز در ارتباط بودند، در زمينه‌ی جمع‌آوري كتاب و ايجاد برج‌هاي بزرگ نگهداري آثار مكتوب، پيشتاز ساير مناطق به شمار مي‌آيند. براساس اسناد تاريخي، تنها در شهر جنوبي و بندري «نينگبو» در استان جِهجيانگ، بيش از يكصد باب كتابخانه‌ی دولتي و خصوصي فعال بود كه هنوز هم برخي از آنها به فعاليت خود ادامه مي‌دهند.[۱]
نیز نگاه کنید به فرهنگ عمومی در چین؛ فرهنگ كتابت، كتابداری و كتابخانه در چین