2. جاذبه های تاریخی پلوناروا[11]

بیشتر آثار تاریخی پلوناروا متعلق به قرن 11 تا 13 است. این شهر با تاریخ مختصر و ساده اش ( دو قرن همراه با 12 فرمانروایی گوناگون در مقایسه با 1400 سال قدمت و 123 حکومت پادشاهی در آنورادهاپورا ) خرابه های بازسازی شدۀ کامل تری دارد (Anderson, 1988, p. 195)

سال تاسیس این شهر به درستی مشخص نیست. شاید یکی از پادگانها نظامی آنورادهاپورا در دوره اولیۀ مسیحیت در آنجا وجود داشته است. در قرن ششم میلادی یک اردوگاه نظامی مهمی در این جا وجود داشته در نقطه ای استرتژیک و محلی که رودخانۀ ماهاولی[12] از روهانا [13]در جنوب ایالت عبور می کند محافظت می کرده است. بعد از پیروزی و تسخیر آنورادهاپورا، کولاس[14] پایتخت خود را در قرن یازدهم در پلوناروا قرار داد جایی که می توانست به طور موثرتری مناطق دورافتاده را کنترل کند. اما سینهالی ها تحت رهبری ویجایاباهوی اول[15] با شکست کولاس در سال 1073 قدرت را در دست گرفتند. ویجایاباهو همت خود را صرف بازسازی کشور و توسعه سیستم های آبیاری پیشرفته و راه اندازی مراکز محلی بودیسم کرد. این فعالیت ها بعدها توسط پاراکراماباهو[16] در قرن دوازدهم ادامه یافت. با راهنمایی او سنگرسازی ها، مخازن آب بزرگ و تعداد زیادی از عمارت ها ساخته شد. (Anderson, 1988, p. 195)

ساختمان مدور واتاداج[17] احتمالا از قدیمی ترین بناهای شهر پلوناروا است. در این بنا کتیبه ای منسوب به پادشاه سیلا مگاوانا[18] است. معابدی اطراف آن از اولین صومعه های بودایی بوده است. در محل ورودی شمالی این عمارت یک سنگ محافظی وجود دارد که از ورود ارواح شیطانی جلوگیری می کند. سنگهای مرجانی پله ها بهترین آثار باقی مانده در این عمارت است. در مرکز وتاداج و در ستون های سنگی متحد المرکز که زمانی از سقف مخروطی شکل محافظت می کردند چهار مجسمه از تصویر بودا در مقابل هم و در نقاط مهمی قرار دارند. (Anderson, 1988, p. 195)

بیشتر معابد بزرگ شهر پلوناروا در شمال این شهر واقع شده است. اولین معبد آن آلاهانا پریونا[19] است که اخیرا به طور گسترده زیر نظر پروژۀ مثلث فرهنگی باز سازی شده است. این معبد با بیش از 55 متر ارتفاع بزرگترین معبد پلوناروا و بزرگترین ساختمان واقع در سریلانکا است. آلاهانا پریونا به معنی منارۀ طلایی است. مسیر و راه باریکی از این محل به پکونا[20] جایی که راهبان استحمام می کنند، منتهی می شود. (Anderson, 1988, p. 195)

6-2-1. قلعۀ نظامی سیگیریا[21]

سیگیریا صخره و دژ نظامی است که در قرن پنجم میلادی توسط شاه کاساپایا[22] ساخته شد و به مدت 18 سال سنگر او در برابر متجاوزان هندی بود. این قله سنگی طبیعی به وسیله خندقهای سنگی بزرگ و چند کیلومتری محاصره شده است. پله های پیچ در پیچ منتهی به محلی می شود که دیوارهایش به وسیلۀ نقاشی تزئین شده است. کاخ شاه در اوج این قله، در زمینی به مساحت حدودا هزار متر قرار داشته است. پایه های ساختمان کاخ ، استخر آب و تعدادی پله، از بقایای این ساختمان است. (مظفری, سریلانکا, 1369, ص. 136)

این مکان حتی برای امروز نیز شگفت آور است. سنگ های قرمز یکپارچه و بزرگ 600 فوت از جنگل های انبوه بالا آمده است تا به آسمان صاف و شفاف و روشن تکیه زند. سیگیریا مانند دیگر قلعه های نظامی دلگیر و نفرت انگیز نبوده است. این مکان باشکوه باستانی که در مرکز قرار دارد در سال 477 تا 495 میلادی ساخته شده است و یکی از مکان های بسیار مشهور توریستی است. این صخره از کیلومترها و در تمامی جهات قابل مشاهده است. بازدیدکنندگان قبلا از طریق دهان باز شیر که به منزلۀ ورودی این قلعه بوده است به بالای کاخ می رفتند. امروزه از آن شیر آجری تنها پنجه هایش برجای مانده است. (Anderson, 1988, p. 205)