معماری در کانادا
ساخت و ساز در كانادا از زمان‌هاي ماقبل تاريخ تا امروز ادامه داشته است. اجداد كانادايي‌ها معماري بسيار متنوعي به ارث گذاشته‌اند. آنها غالباً در واكنش به بعضي از شرايط آب و هوايي، مانند سرماي سخت، سازه‌هاي ابتكاري خلق كرده‌اند. ويژگي و مشخصه‌هاي اصلي اين معماري‌ها استفاده از فنون و تكنولوژي ساختمان‌سازي براي راحتي و آسايش بيشتر، آزادي سبك‌ها و ايده‌هاي ساختمان‌سازي مي‌باشد كه از مردمان ديگر كشورها گرفته شده است.
تا قبل از ورود اروپاييان، اين سرزمين وسيع در دست گروه‌هاي مردمان بومي بود كه هريك ساختمان‌هايي متناسب با محيط زندگي‌شان مي‌ساختند. با ورود اروپاييان در قرن هفدهم، سبك معماري تا اواخر قرن نوزدهم به سبك‌هاي ساختمان‌سازي فرانسه و انگلستان گرایش پیدا کرد.
پس از اتحاد كانادا، فرصت‌هاي جديد ساختمان‌سازي براي معماران به وجود آمد. مصالح ساختماني جديد، از قبيل داربست‌هاي فلزي و بتن‌هاي مستحكم، به سرعت در كارهاي آنها وارد شد. فروشگاه رابرت سيمون،[1] كه در سال 1895م توسط ادموند بورك[2] در تورنتو طراحي شد، اولين ساختمان با يك اسکلت فلزي و نماي بيروني تيغه‌اي در این کشور بود. در اوايل قرن بيستم معماري كشورتحت تأثير معماري آمريكايي قرار گرفت. اصول اساسي معماري مدرن كانادا در اوايل دهه 1900م پايه‌ريزي شد. بسياري از آسمان‌خراش‌ها با الهام از نظرات معماران دانشگاه شيكاگو[3] با اسكلت‌هاي فولادي ساخته شد. اتاق‌هاي الكتريكي[4] در وينيپگ و ساختمان بركس[5] در ونكوور شامل اين گروه‌اند. از ديگر وي‍ژگي‌هاي معماري مدرن، سادگي و بدون تزيين بودن آن است. اولين نشانه‌هاي اين سادگي در كليساي سنت توماس[6] در تورنتو ظاهر شد كه «ادن اسميت[7]» آن را طراحي كرده بود. از ديگر معماران اين دوره مي‌توان به فرانسيس ساليوان[8] و ساموئل مكلر[9] اشاره كرد. در اواخر قرن بيستم، معماران جستجوي طرح‌هاي مدرن ديگررا آغاز كردند تا بتوانند جايگزين طرح محله‌هاي قديمي نمایند. همگام با تلاش براي حفظ محله‌هاي تاريخي، شيوه‌هاي جديدي در معماري این کشور پديد آمد. ريچارد هنري كوييز[10] و توبي راشل بوكول،[11] در ونكوور چهار ساختمان تاريخي قسمت مركزي شهر را به يك مركز خريد تبديل كردند. معمار تورنتويي، بارتون ميرز[12] ، به همراه ريك ويلكين[13] سالن سيتادل[14] را طراحي كردند. اين سالن يك مجموعه تئاتر منطقه‌اي بزرگ با پنج سالن نمايش در ادمونتون است. از ديگر هنرمندان اين دوره (كه دوره پست مدرنيسم[15] ناميده مي‌شود) مي‌توان به آي.جي. دايموند،[16] دونالد اشميت،[17] سافدي،[18] جونز،[19] و كيركلند[20] اشاره كرد ]10 و 11[.
[1]. Rbert Simpson Store
[2]. Edmund Burke
[3]. Chicago School
[4]. Electric Chambers
[5]. Briks Building
[6]. Saint Thomas Church
[7]. Eden Smith
[8]. Francis Sullivan
[9]. Samuel Maclure
[10]. Richard Henri Quez
[11]. Toby Russell Buckwell
[12]. Barton Myers
[13]. Rick Willkin
[14]. Citadel theater
[15]. Postmodernism
[16]. A.J.Diamond
[17]. Donald schmitt
[18]. Safdie
[19]. Jones
[20]. Kirkland