احزاب و جنبش های اسلامی در تونس
در جهان اسلام بود و از سال ۱۹۲۹ میلادی با هدف راه‌اندازی پژوهش‌های جدید در ساختار آموزشی آن شروع شده بود، در سال ۱۹۵۶ میلادی و با روی‌کارآمدن حبیب بورقیبه سرنوشت دیگری پیدا کرد. بزرگان زیتونه از سال ۱۹۴۵ میلادی نقش مهمی در شکل‌گیری حرکت‌های اصلاح‌طلبانه تونس داشتند؛ اما با استقلال این کشور و روی‌کارآمدن حبیب بورقیبه با بی‌مهری و مخالفت او مواجه شدند. بورقیبه با ادعای اصلاح ملی نظام آموزشی تونس و یکپارچه‌کردن برنامه‌های آن به سراغ جامع زیتونه رفت و در ۲۶ آوریل ۱۹۵۶ میلادی دستور داد نام زیتونه از مؤسسة الجامع‌الاعظم به الجامعه الزیتونه (دانشگاه زیتونه) تغییر یابد؛ اما دو سال بعد و در تاریخ ۴ نوامبر ۱۹۵۸ میلادی، دستور تعطیلی جامع زیتونه را با هدف یکسان‌سازی ملی نظام آموزشی صادرکرد و چراغ فروزان نهاد مهم آموزش علوم اسلامی در تونس را خاموش کرد. این اقدام بورقیبه ضربه‌ای مهلک بر نظام آموزش سنتی دینی تونس بود و با مخالفت بسیاری از علما و شیوخ زیتونه همراه شد و بسیاری از شیوخ زیتونه تحت تعقیب و آزار و اذیت قرار گرفتند.۱ با این اقدام بورقیبه جایگاه علمی تاریخی جامع زیتونه که نظامی همانند نظام حوزوی در ایران
داشت و شاخه‌های آن در بسیاری از شهرهای تونس فعال بود تا سطح
یک مرکز دانشگاهی با اختیارات بسیار محدود تنزل یافت و بسیاری از فروع آن در دیگر شهرهای تونس به دبیرستان تبدیل شد.
۱۷۶
۱، علامه شیخ عبدالحمید طه منیف از علماء بزرگ زیتونه بود که تحت تعقیب قرار گرفت و به الجزایر گریخت و پس از سال‌ها به تونس بازگشت. نگارنده ایشان را کرارا ملاقات و از نزدیک خاطرات او را شنیده است. جالب است که مرحوم منیف در مقدمه کتاب داستانی خود به نام «سر المعرکه» که در سال ۱۹۵۷ میلادی چاپ شده است، بورقیبه را مجاهد بزرگ و زعیم امت می‌خواند.
با تأسیس دانشگاه تونس در ۳۱ مارس ۱۹۶۰ میلادی جامع زیتونه در ۱ مارس ۱۹۶۱ میلادی به دانشکده زیتونی شریعت و اصول دینا تغییر نام داد و زیر نظر نظام دانشگاهی تونس قرار گرفت با مرگ بورقیبه و با روی‌کارآمدن زین‌العابدین بن علی، جامع زیتونه در سال ۱۹۸۷ به دستور بن علی بازگشایی شد؛ اما هنوز هشت ماه بیشتر از شروع به کار آن نگذشته بودکه دستور تعطیلی زیتونه صادر شد و این وضعیت تا تاریخ ۱۹ مارس ۲۰۱۲ میلادی، که انقلاب تونس دستور بازگشایی جامع زیتونه را صادر کرد، ادامه داشت: پس از پیروزی انقلاب، مدیران جدید دانشگاه زیتونه اعلام کردند که احیای عظمت تاریخی جامع زیتونه از اهداف ملی انقلابیون تونس است.
مقام افتاء
فقه اسلامی از طریق برخی صحابه و تابعان، مانند معبد بن عباس، عبدالله بن زبیر و عقبه بن نافع که در فتوحات إفریقیه شرکت داشتند، وارد تونس شد؛ اما این عمر بن عبدالعزیز (د۱۰۱ق) بود که با اعزام ده نفر از فقیهان مدینه، مانند عبدالله بن رافع تنوخی و عبدالرحمن بن زیاد معافری نقش مهمی در آموزش و آشنایی بربرهای تازه‌مسلمان‌شده افریقیه با قرآن کریم و احکام فقهی ایفا کرد؛ این‌گونه بود که پس از سال‌ها افرادی در قیروان به آموزش عقاید و احکام مشغول شدند و مسائل فقهی، به‌ویژه فقه مالکی و حنفی را در تونس گسترش دادند.
برخی از فقهای تونس، مانند عبدالله بن فروخ فارسی (د۱۷۶ق)، سقلاب بن زیاد همدانی قیروانی (د۱۹۳ق)، اسد بن فرات، ۱، الکلیه الزیتونیه للشریعه و اصول الدین
۱۷۷
۱۷۸
عباس بن ابی ولید، عیسی بن مسکین بن منظور إفریقی و محمد بن عثمان خراسانی (د۳۱۸ق) ایرانی‌تبار بودند. پیش از استقلال تونس، انتخاب مفتی بر عهده علما و شیوخ زیتونه بود؛ اما پس از استقلال، این منصب زیرمجموعه حکومت قرار گرفت و انتخاب مفتی یکی از وظایف رئیس حکومت اعلام شد و مقرر شد تونس فقط دارای یک مفتی باشد.
منصب «مفتی الدیار التونسیه» به تاریخ ۲۸ فوریه ۱۹۵۷ میلادی در روزنامه رسمی حکومت چاپ شد. این پست دولتی در ۶ آوریل ۱۹۶۲ میلادی، به‌عنوان «مفتی الجمهوریة» تغییر نام داد، وظیفه مفتی تونس عبارت است از: تنظیم شعائر دینی، مانند اعلام حلول ماه رمضان و اعیاد فطر و قربان، پاسخ به استفتائات، جمع‌آوری زکات، مشاوره‌دادن به دولت در امور اسلامی، دادن گواهی‌های مربوط به تازه‌مسلمانان، جذب غیرمسلمانان در نهادهای اسلامی و نماینده کشور در همایش‌های بین‌المللی با هدف تبیین دیدگاه‌های رسمی حکومت درباره مسائل جهان اسلام.
تاکنون هشت مفتی، منصب افتاء را از زمان استقلال تونس عهده‌دار بوده‌اند که اسامی آنها عبارت است از: شیخ محمد عزیز جعیط (۱۹۵۷-۱۹۶۰م)، شیخ محمد فاضل بن عاشور (۱۹۶۲-۱۹۷۰ م)، شیخ محمدهادی بلقاضی (۱۹۷۰-۱۹۷۶ م)، شیخ محمد حبیب بالخوجه (۱۹۷۶-۱۹۸۴ م)، شیخ محمد مختار سلامی (۱۹۸۴-۱۹۸۸ م)، شیخ‌کمال‌الدین جعیط (۱۹۹۸-۲۰۰۸ م)، عثمان بطیخ (۲۰۰۸-۲۰۱۳ م) و شیخ حمدا سعید (۲۰۱۳-تاکنون).