مکتب تندای ژاپن
مکتب "تِندای" (天台宗/Tendai-shū): این مکتب متعلق به دوران هیان (794-1185) است که همراه با مکتب "شینگون"، تعالیمی که با ذائقه ژاپنیها جور در میآید را پایه گذاشت. بر خلاف سه مکتب قبلی که کاملا ریشه در فرهنگ و تمدن چین داشتند، این دو مکتب، به ویژه مکتب تندای، با تأسی از آموزههای مکتب "کِگون" آیین بودا ژاپنی را عملا پایه گذاشتند. بنیانگذار این مکتب "سایچو" (最澄/Saichō) (767-822) است و معبد "انریاکوجی" (延暦寺/Enryakuji) واقع در کیوتو مقر اصلی آن است. به علاوه این مکتب به دو شاخه تقسیم شدهاست.
این مکتب که حدود سه میلیون وپانصد وده هزار نفر جمعیت دارد، ترکیبی است از آموزههای خود مکتب تندای، رازوری، ذن و تعالیم ریشّو که اصطلاحا "چهار ادغام" نامیدهمیشود. با این حال اساس تعالیم این مکتب بر اساس تفسیر سوره "نیلوفر آبی" شکل گرفته و بر این اعتقاد است که "حقیقت تعالیم بودا یکی است و همه انسانها به طور یکسان میتوانند به روشنایی برسند". این نوع رویکرد در اصطلاحات مکتب تندای "اندیشهای سوار بر یک مرکب" نامیده میشود. همین طور این مکتب بودا شاکیامونی را به عنوان بودیساتوا نیایش میکند. دانشگاه تایشو (大正大学/TaishōDaigaku) واقع در توکیو، جزو شاخصترین دانشگاه های بودایی است که راهبان این مکتب در آن تحصیل یا تدریس میکنند.[۱]