ظهور نویسندگان و شاعران نو پرداز چینی
در سال1968 نسل جدیدی در صحنههاى اجتماعى فرهنگى و ادبی چین پدیدار شد. آنان اغلب جوانانى بودند که نهضت زیرزمینى به راه انداخته و اشعار انقلابى را مخفیانه چاپ و منتشر مىکردند. این جنبش ادبى که نمایانگر ادبیات پیشتاز(آوانگارد)چین نو است، تا سال 1973 فعالیت مستمر داشت و نسل تازهاى را نوید مىداد که پرچم آزادى و آزادی‌خواهى و دموکراسى نوین را به اهتزاز درآوردند. از جمله‌ی این جنبشها، جنبش هنرى-ادبى گروهى به نام«گروه ستارگان» (Star Group)به رهبرى خوانگ رویى (Huang Rui) و ماداشنگ(Ma Dasheng) بود که نخستین جنبش آزادی‌خواهى پس از انقلاب فرهنگى چین را در پکن آغاز کردند. آنان در سال1979 در پارکى واقع در پکن به طور غیر مجاز نمایشگاهى هنرى به راه انداختند و به دلیل ممنوعیت دولت حاکم از برگزارى نمایشگاهى از آثار آوانگارد، تابلوهاى نقاشى خود را بر نردههاى پارک نصب کردند که مورد توجه مردم قرار گرفته و حدود دویست هزار بیننده داشت، و پلیس ناگزیر شد بساط آنها را برچیند. «گروه ستارگان»در اول اکتبر همان‌سال که مصادف با سىامین سالروز تأسیس جمهورى خلق چین بود، دست به یک راهپیمایى اعتراضى زده و در برابر ساختمان کمیته‌ی حزب کمونیست اجتماع کرده و اعتراض خود را به گوش دولتمردن و عامه‌ی مردم رساندند. در روز 23 نوامبر تا 2دسامبر همان سال، دومین نمایشگاه آوانگارد در استودیوى هوافانگ (Hua Fang)و پارک بَىهاى(Bai Hai) تشکیل شد که بینندگان زیادى را جلب کرد.
پایهگذاران جنبش ادبى-هنرى آوانگارد، نخستین مجله‌ی خود را به نام«امروز» (Jintian) به سردبیرى مانگ که (Mang ke) به راه انداختند. این مجله معرف شاعران و نویسندگان مدرن اروپایى-امریکایى بود و آثار کافکا، کامو، سارتر، سالینجر، بلیک، ایلیاارنبورگ و غیره را معرفى مى کرد.
در سال1980میلادی، انجمن هنرى«ستارگان»تأسیس شد. دوازده تن از اعضای اصلی انجمن، از شاعران و هنرمندان نوین چین به شمار مى روند که عبارتند از: خوانگ رویى، ماداشنگ، یَن لى (Yan li)، وانگ کهپینگ (Wang keping)، چو لىلى(Qu Lei Lei)، مائولیزى (Mao Lizi)، بویون (Bo Yun)، جونگ آچینگ (Zhong Acheng)، شائوفى Shao) Fei)، لى شوانگ (Li Shuang) و آى وىوى (Ai Weiwei).
در سال1980، سومین نمایشگاه هنرى ستارگان در گالرى هنر چین برگزار شد و از آن پس، آنها دیگر اجازه‌ی نمایش یا چاپ اشعارشان را پیدا نکردند. ازاین رو، اکثر اعضای این گروه به اروپا و آمریکا مهاجرت کردند. دو رهبر جنبش، خوانگرویى در سال1984 به ژاپن کوچید و مادشانگ در سال1985 به سوئیس مهاجرت کرد و یَن لى نیز که عضو جوان و فعال این گروه بود، به نیویورک رفت و در آنجا به کار هنری و سرودن شعر ادامه داد[۱].