استان های کانادا

استان های کانادا

کشور کانادا از مجموع 10 استان و 3 سرزمین تشکیل شده است،که در 5 منطقه جغرافیایی واقع شده است. استان های کشور کانادا به شرح زیر است:

نیوفاندلند و لابرادور(Newfoundland and Labrador)

نیوفاندلند و لابرادور شرقی‌ترین استان‌ کانادا است. این استان در شمالِ شرق آمریکای شمالی واقع شده و با اقیانوس اطلس مرز ساحلی دارد. استان نامبرده دو بخش اصلی دارد: جزیره نیوفاندلند و منطقه لابرادور که در شمال غربی جزیره واقع است. نیوفاوندلند و لابرادور با هم 405212 کیلومتر مربع وسعت دارند. جمعیت این استان ۵۱۴ هزار نفر است. حدود ۹۴ درصد از جمعیت این استان در جزیره نیوفاندلند سکونت دارند که نیمی از آنها در شبه‌جزیره آوالون(Avalon) ساکن‌اند.

این استان از لحاظ زبانی همگن‌ترین استان‌ کانادا است. براساس سرشماری سال 2006م، زبان مادری 97.6 درصد از ساکنان آن انگلیسی ‌است. در این استان گویش خاصی از انگلیسی رایج است که «انگلیسی نیوفاندلندی» نام دارد. در لابرادور گویش‌های بومیان اینو- آیمون و اینوکتیتوت(Inuktitut) نیز صحبت می‌شود. شهر سنت جانز(Saint John’s) مرکز استان است و به عنوان بیستمین شهر بزرگ کانادا شناخته می‌شود. حدود ۴۰ درصد از جمعیت نیوفاوندلند و لابرادور در این شهر زندگی می‌کنند.

این استان در قدیم مستعمره و جزئی از قلمرو پادشاهی بریتانیا بود. درتاریخ ۳۱ مارس ۱۹۴۹م این منطقه با نام نیوفاندلند به عنوان استان دهم ضمیمه کنفدراسیون کانادا شد. در ۶ دسامبر ۲۰۰۱ و به هنگام اصلاح قانون اساسی کانادا، نام این استان نیز به «نیوفاندلند و لابرادور» تغییر یافت.

نوااسکوشیا(Nova Scotia)

نوااسکوشیا شبه جزیره‌ای به طول580 کیلومتر است که خلیج فاندی(Fundy) و تنگه نورثوم برلند(Northumberland) و خلیج سنت‌لارنس آن را احاطه کرده‌اند. این استان با مساحتی حدود 55.491 کیلومتر مربع، یک میلیون نفر را در خود جای داده است. بیش از 70 درصد جمعیت این منطقه را مهاجران بریتانیایی و 18 درصد را نیز فرانسوی‌ها تشکیل می‌دهند. تمرکز جمعیت‌ در این استان در منطقه هالیفاکس(Halifax) است.

قبیله سرخ‌پوستان(میک‌مک(Micmac)) مدت‌ها پیش از مهاجران اروپایی در این منطقه سکونت داشتند. بعد از سرخ‌پوستان، اولین کسانی که به این منطقه قدم گذاشتند نورمن‌ها بودند. سپس، در قرن 17 میلادی فرانسویان به این سرزمین راه پیدا کردند. در پی اختلافات دولت بریتانیا و فرانسه و به موجب پیمان اوترخت(Utrecht) این منطقه نیز به انگلستان واگذار شد. در سال 1848 م، به اهتمام فرد وطن‌پرستی به‌نام ژوزف هاوه(Josef Howe)، که مدیر مسئول یکی از روزنامه‌های آن زمان نوااسکوشیا بود، اولین مستعمره انگلیس با حکومت مستقل تشکیل شد. این مستعمره یکی از چهار استانی است که در سال 1867م اتحاد جدیدی به نام حکومت کانادا را ایجاد نمود.

از خصوصیات آب و هوایی این منطقه،که تحت تأثیر مجاورت با دریا قرار دارد، می‌توان به زمستان سرد، بهار ملایم، تابستان خنک و پاییز دیررس اشاره کرد. وجود انبوه یخ‌های شناور در آب‌های اطراف این استان و بارش فراوان برف و باران از شرایط اقلیمی این منطقه محسوب می‌شود.

ماهیگیری، جنگلداری و صنعت کاغذسازی از منابع اقتصادی مهم این استان به شمار می‌رود. تولید سالیانه دو میلیون تن زغال و 5.3 میلیون تن سنگ‌گچ، و در دهه اخیر، استخراج نفت و گاز از تولیدات این استان به شمار می‌روند. همچنین، کشاورزی مکانیزه و تجارت در سطح گسترده در این منطقه رواج دارد. علاوه بر این‌، صنعت جهانگردی نیز نقش بسیار مهمی در اقتصاد این منطقه ایفا می‌کند.

استان پرنس ادوارد آیلند(Prince Edward Island)

جزیره پرنس ‌ادوارد کوچک‌ترین استان کانادا است. این استان در خلیج سنت ‌لورنس در شرق نیوبرانزویک و شمال نوااسکوشیا واقع شده ‌است. این جزیره یکی از چهار استانی است که در حاشیه اقیانوس اطلس قرار گرفته و از نظر جمعیت نیز کم جمعیت‌ترین استان کانادا به شمار می‌رود.

جزیره پرنس‌ ادوارد سرزمینی هلالی شکل با مساحت 5.660 کیلومتر مربع می‌باشد. آب و هوای این استان کاملاً ملایم، با تابستان‌های خنک و مطبوع و زمستان‌های سرد، است. این استان به‌ علت برخورداری از خاک حاصلخیز، برای کشت انواع محصولات کشاورزی بسیار مناسب است.

مدارک و شواهد موجود نشان می‌دهد که اجداد قبایل سرخ‌پوستان میک‌مک ده هزار سال پیش در جزیره پرنس ادوارد می‌زیسته‌اند. در سال 1719م، این جزیره مستعمره فرانسه شد. استعمار فرانسویان و تسلط آنان بر این جزیره 30 سال ادامه یافت. در سال 17690م این جزیره با نام سنت‌جان به مستعمره‌ای مستقل تبدیل شد. در سال 1799 م، به افتخار پرنس ادوارد- شاهزاده انگلستان-‌ نام وی را بر این جزیره نهادند. جزیره پرنس ادوارد در سال 1873م به کانادا ملحق شد. جمعیت این جزیره 140.204 نفر است که 62 درصد از آنان در مناطق روستایی و بقیه در شهرها زندگی می‌کنند.

کشاورزی، ماهیگیری و جهانگردی مهم‌ترین منابع اقتصادی این جزیره را تشکیل می‌دهد. اکثر فعالیت‌ها و صنایع آن در ارتباط با تولید مواد غذایی است. خاک حاصلخیز این جزیره برای کاشت سیب‌زمینی بسیار مناسب است؛ به‌طوری که مهم‌ترین منبع درآمد کشاورزان محسوب می‌شود. در این استان برای اولین بار سیب‌زمینی توسط بذر به‌ عمل آمد که از شگفتی‌های علم کشاورزی است. این استان از نظر تولید سیب‌زمینی در دنیا مقام اول را به خود اختصاص داده ‌است. جزیره پرنس ادوارد با داشتن 800 کیلومتر کناره ساحلی، سالانه 665.000 جهانگرد را جهت تفریح و ورزش‌های آبی به خود جذب می‌کند.

استان نیوبرانزویک(New Brunswick)

استان نیوبرانزویک با استان‌های نوااسکوشیا، کبک و ایالت مین(Maine) در ایالات متحده، مرز مشترک دارد. مساحت این استان 73.500 کیلومتر مربع است که 85 درصد آن پوشیده از جنگل است. قسمت شمالی این استان کوهستانی است و بخش وسیعی از آن پوشیده از جلگه‌های مرتفع با پستی و بلندی‌هایی است که در شرق هموارتر و در جنوب شرقی مرتفع‌تر است.

در زمستان این منطقه تحت پوشش هوای سردی قرار می‌گیرد که از جانب شمال می‌وزد. در تابستان هوای گرم و مرطوب اقیانوس اطلس موجب اعتدال آب و هوایی می‌شود.

با توجه به ساکنان اروپایی نیوبرانزویک می‌توان گفت، تاریخ ایجاد این استان به اوایل قرن چهاردهم میلادی باز می‌گردد. سرخ‌پوستان ملکتی(Mulaqat) و میک‌مک اولین ساکنان این سرزمین را تشکیل می‌دادند. در سال 1604م، فرانسوی‌ها در این منطقه سکنی گزیدند. در سال 1755م، پس از نزاع‌های فراوان فرانسه و انگلستان بر سر حاکمیت این سرزمین، سرانجام بریتانیا سلطه و نفوذ خود را در قالب قدرتی استعماری توسعه بخشید. در سال 1784 م، نیوبرانزویک به استان تبدیل شد و سپس مستقل شد. در نهایت در سال 1867م، نیوبرانزویک با پیوستن به دیگر استان‌ها کشور متحد کانادا را تشکیل دادند. جمعیت این استان حدود 751.171 هزار نفر گزارش شده است.

مهم‌ترین صنایع این استان، مواد غذایی، خمیر کاغذ، ساخت مبلمان و صنایع چوبی است. همچنین چوب، فلزات و سنگ‌های معدنی نیز نقش مهمی را در اقتصاد این استان ایفا می‌کنند. عمده ترین محصول کشاورزی این استان سیب‌زمینی است. درسال 1986م، این استان مقام دوم را در تولید این محصول در کانادا به دست آورد. مهم‌ترین منبع درآمد کشاورزان استان نیوبرانزویک تولید لبنیات است. وجود زمین‌های جنگلی فراوان یکی از منابع ثروت نیوبرانزویک است؛ به‌طوری که از هر 7 شغل، یک شغل به بخش جنگل‌داری اختصاص دارد. از طرف دیگر، بخش استخراج معدن در نیوبرانزویک سالانه بیش از نیم میلیارد دلار درآمد ایجاد می‌کند.

در سال‌های اخیر نیوبرانزویک برای توسعه اقتصادی خود به فناوری اطلاعات روی آورده است، به‌گونه‌ای که فناوری اطلاعات از عوامل مهم رشد صنعتی آن محسوب می‌گردد. این استان پایتخت مرکزی آمریکای شمالی نامیده می‌شود.

کبک(Quebec)

کبک، با مساحت 1.540.687 کیلومتر مربع، بزرگ ترین استان کانادا است. انتاریو، نیوبرانزویک، لابرادور و ایالات متحده همسایگان کبک می‌باشند. حدود 80 درصد از ساکنین کبک در مراکز شهری زندگی می کنند که در حاشیه رودخانه سنت لارنس واقع شده است. زمین‌های پست اطراف این رودخانه دارای بیش از یک میلیون دریاچه و رودخانه است. اولین ساکنان کبک را قبایل آلگونکویی و ایروکویی(Algonquian and Iroquois) تشکیل می‌دادند. بومیان این سرزمین از دیرباز در قسمت شمالی این استان ساکن بودند و هنوز نیز در همان بخش به سر می‌برند. گستردگی جغرافیایی این استان موجب گوناگونی آب و هوایی در این منطقه شده است. مناطق شمال و مرکز این استان، که به مناطق قطبی شباهت دارند، دارای زمستان‌های سرد و طولانی و تابستان‌های کوتاه و خنک است. نواحی جنوبی در زمستان پوشیده از برف و در تابستان گرم و مرطوب است.

کبک سیتی مرکز این استان و سومین شهر بزرگ کانادا است. از 7.903.001 نفر جمعیت ساکن استان کبک، بیش از 5 میلیون نفر ریشه فرانسوی دارند و زبان فرانسوی زبان مادری 82 درصد از ساکنان آن است. کبک سیتی به عنوان پایتخت نیوفرانس(New France)(نام اولیه استان کبک)، در سال 1608م بنا شده است. این شهر درزمان حکومت فرانسه دارای استحکامات و مراکز مهم تجارتی بود. امروزه این شهر مهد تمدن فرانسه در آمریکای شمالی شناخته می شود و در سال 1985م توسط سازمان یونسکو شهر میراث جهانی نامیده شد.

در سال 1759م، به دنبال جنگی هفت ساله کبک به طور کامل به نیروهای انگلیس واگذار شد. در سال 1763م، بر اساس معاهده پاریس نیوفرانس مستعمره بریتانیا شد، اما 15 سال بعد دولت انگلیس با به رسمیت شناختن حقوق فرانسویان، آزادی مذاهب و کاربرد زبان فرانسوی را تضمین کرد. در سال 1791م، این استان به دو بخش کانادای علیا، انتاریوی امروزی و کانادای سفلی، یا کبک امروزی، تقسیم شد. سپس، در سال 1840م، به موجب "قانون اتحاد" این دو بخش به استان واحدی تبدیل شد و در نهایت استان کبک بنیانگذاری گردید. با ظهور انقلاب صنعتی دوم، بین سال‌های 1920م تا 1940م، شهر‌سازی و استانداردهای بالای زندگی رونق تازه‌ای به استان کبک بخشید. در سال 1980م، طی یک همه‌پرسی استانی مقدمات مذاکره برای استقلال این استان در کانادا به وجود آمد. این همه‌پرسی به وسیله اکثریت شهروندان کبک رد شد. دومین همه‌پرسی در سال 1995م برگزار شد. و این‌بار نیز مردم به استقلال آن رأی ندادند. کمتر از یک ماه بعد از همه‌پرسی، در30 اکتبرسال 1995م، مجلس کانادا قطعنامه‌ای را تصویب کرد که براساس آن مردم این ایالت یک ملت را تشکیل می‌دهند که در کانادای متحد قرار دارند.

این استان منابع طبیعی و انرژی فراوانی در اختیار دارد و صادرکننده کالاهایی از جمله تجهیزات کنترل ترافیک هوایی، نرم‌افزار، مترو، بالگرد، لوح فشرده و اسباب‌بازی است. مونترال مرکز تجاری این استان در صنایع هوا و فضا، دارو، ارتباطات و حمل و نقل، بازارهای رقابتی بسیاری را ایجاد کرده است. درصد بالایی از تولیدات این استان، شامل کالاهای مربوط به صنعت جنگلداری، حفاری معدن و تولید وسایل حمل و نقل است و به سایر کشورها صادر می‌شود.

اونتاریو(Ontario)

مساحت کلی منطقه 1.068.587 کیلومتر مربع است که یک‌ششم آن را رودخانه‌ها و دریاچه‌ها تشکیل می‌دهند. اونتاریو با 12.851.821 نفر، پرجمعیت‌ترین استان کانادا و یکی از مراکز مهم صنعتی آن به شمار می‌آید. تورنتو، مرکز این استان نیز، با بیش از 4 میلیون نفر جمعیت بزرگ ترین شهر کشور محسوب می‌شود. جنوب این استان در همسایگی آمریکا قرار دارد که از آب شیرین دریاچه‌های پنج‌گانه برخوردار است. اونتاریو از شمال به خلیج هادسون(Hudson Bay) و خلیج جیمز(James Bay) منتهی می‌شود که دارای آب‌ شور هستند.

با وجود داشتن شرایط جوی متغیر، آب و هوای این استان معتدل است. هیچ‌کدام از استان‌های کانادا، شرایط آب و هوای مشابه اونتاریو ندارند. زمستان‌های این منطقه سرد و تابستان‌های آن گرم است. وجود چهار فصل مشخص در این منطقه و بارش باران، که تقریباً در همه فصل‌ها به چشم می‌خورد، از ویژگی‌های بارز آب و هوای این استان محسوب می‌شود. بیشترین نوسانات دمایی در فصل زمستان قابل مشاهده‌ است. سرما و یخبندان و بارش برف سنگین از شاخص‌های فصل زمستان در اونتاریو است. این استان به سبب سیستم جوی فعال همواره در معرض تندباد، طوفان، بارش تگرگ و رعد و برق قرار دارد.

اولین ساکنان این منطقه حدود ده هزار سال قبل در عصر یخبندان به این سرزمین وارد شدند. در قرن هفدهم میلادی، کاشفان اروپایی در این سرزمین با قبایل آلگونکویی و ایروکویی(Algonquian.and Iroquois)روبه‌رو شدند. قبایل مذکور از بازماندگان اولین ساکنان این منطقه به شمار می‌رفتند.

در سال 1774م، دولت بریتانیا حکومت بخش‌های جنوبی اونتاریو را در دست داشت. این ناحیه در آن زمان بخشی از مستعمره کبک محسوب می‌شد. از سال 1779م موج گسترده‌ای از مهاجران انگلیسی، اسکاتلندی و ایرلندی وارد سرزمین کانادا شدند که اغلب آنها در این استان سکنی گزیدند. زبان رسمی در این استان انگلیسی است.

پس از کبک این استان دومین تولیدکننده عمده محصولات لبنی و همچنین یکی از تولیدکنندگان عمده میوه محسوب می‌شود. تورنتو مرکز نظام مالی کانادا است و دفاتر اصلی بیشتر بانک‌های بزرگ و مهم و شرکت‌های بیمه در این شهر قرار دارد. صنعت جهانگردی در اونتاریو موقعیت بسیار ممتازی دارد؛ به طوری که بیش از یک‌سوم مکان‌های توریستی کانادا در این استان قرار دارد.

این استان دارای اقتصاد جهانی است، صنایع تولیدی از مهم‌ترین صنایع آن محسوب می‌شود. از جمله ویژگی‌های اقتصادی این استان می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: وجود مواد خام طبیعی، حمل و نقل مدرن، نیروی برق ارزان، نیروی کار متخصص و نزدیکی به بازارهای مهم ایالات متحده آمریکا.

مانیتوبا(Manitoba)

مساحت این استان 650.090 کیلومتر مربع است که یک‌ششم آن را آب فرا گرفته است. این استان دارای عظیم‌ترین ظرفیت تولید نیروی برق آبی در کانادا می‌باشد. مانیتوبا یکی از سه استان مرکزی کانادا است و در همسایگی اونتاریو از شرق، ساسکاچوان و خلیج هادسون از شمال و استان متحده از جنوب واقع شده است. طی سال‌های متوالی اغلب ساکنان مانیتوبا را افرادی تشکیل می‌دادند که تبار انگلیسی داشتند. اما با تغییراتی که در الگوهای مهاجرت در سال‌های اخیر ایجاد شد، مانیتوبا به استانی تبدیل شده است که در آن از لحاظ تعداد هیچ گروه یا قومی برتری ندارد. حدود 60 درصد از جمعیت تقریباً یک میلیونی مانیتوبا در شهر بزرگ وینیپگ(Winnipeg)- مرکز استان- زندگی می‌کنند. دومین شهر بزرگ این استان، براندن( Brandon)، در جنوب غربی مانیتوبا واقع شده است.

استان مانیتوبا در مرکز آمریکای شمالی واقع است و یک‌ششم مساحت آن را دریاچه‌ها و رودخانه‌ها تشکیل می‌دهند، ولی دوری از دریا و عدم دسترسی به آب و هوای ساحلی موجب شده تا این استان از شرایط آب و هوای مختص به مناطق خشک برخوردار گردد. زمستان‌های سخت و طولانی و تابستان‌های گرم و کوتاه از ویژگی‌های آب و هوایی این منطقه است. آب و هوای این استان در شش ماه فصل های پائیز و زمستان تا حد زیادی تحت تأثیر بروز سرمای ناشی از آب و هوای قطبی در آمریکای شمالی می‌باشد.اما میزان بارش برف در مقایسه با سایر مناطق کمتر از حد طبیعی است.

در سال 1670م، این استان به کمپانی خلیج هادسون تعلق گرفت. در پی درگیری‌هایی که میان انگلیس و فرانسه رخ داد، به موجب پیمانی مانیتوبا تحت حاکمیت انگلیس در آمد. این منطقه یکی از تولید کنندگان مهم محصولات کشاورزی است.گندم و سایر غلات از محصولات عمده این استان به شمار می‌آید.

صنایع غذایی، جهانگردی، ماهیگیری، تجهیزات حمل و نقل، کالاهای الکتریکی و حفر معادن از منابع اصلی درآمد مانیتوبا محسوب می‌شود.شهر تونینسون(Toninson)، از مراکز عمده تولید نیکل در جهان، در این منطقه واقع شده ‌است. در حال حاضر، این استان به جذب سرمایه در صنایع مختلف پرداخته و دارای ظرفیت کافی برای رشد در جنبه‌های مختلف صنعتی است.

استان ساسکاچوان(Saskatchewan)

مساحت این استان 651.903 کیلومتر مربع است و نیمی از آن پوشیده از جنگل می‌باشد.آب و هوای آن قاره‌ای است و دارای زمستان‌های سرد و طولانی و تابستان‌های گرم می‌باشد. این سرزمین در طولانی‌ترین روز سال از 17 ساعت تابش خورشید بهره می‌گیرد و به ‌علت پایین بودن میزان بارندگی از مناطق خشک کانادا محسوب می‌شود.

اولین ساکنان این منطقه سرخ‌پوستان چیپیوان(Chipewyan) در منطقه شمالی، چادرنشینان بلک‌فوت(Blackfoot) در مناطق هموار شرقی و مردمان آسینیبوینه(Assiniboine) در منطقه غربی بودند. اولین کاشف اروپایی این استان «هنری کلسی(Henry Kelsey)»، کارمند شرکت خلیج هادسون، بود. وی در سال 1690م راه رودخانه ساسکاچوان را به سمت دشت‌های جنوبی این استان در پیش گرفت. در سال 1870م، دولت کانادا با آگاهی از توان کشاورزی و موقعیت مسکونی مناسب این مناطق را از شرکت خلیج هادسون خریداری کرد. زمانی که ساسکاچوان و ناحیه نورث‌ وست از هم تفکیک شدند، رجینا(Regina) به عنوان مرکز استان ساسکاچوان انتخاب شد. در سال 1905م، این استان به اتحاد کانادا پیوست. شغل اصلی اولین ساکنان این استان تجارت پوست بود. از آنجا که زمین‌های کشاورزی با قیمت ناچیز در اختیار همه قرار می‌گرفت، به مرور زمان کشاورزی جایگزین تجارت پوست گردید.

امروزه جمعیت تقریبی این استان 1.033.381 نفر می‌باشد. ساکنان آن را انگلیسی‌ها و فرانسوی‌ها و مهاجرانی از کشورهای آلمان، اوکراین، اسکاندیناوی، هلند، لهستان، روسیه و کشورهای غیراروپایی تشکیل داده‌اند. در سال 1989 م، این استان بزرگ‌ترین تولیدکننده گندم در کانادا بود. هر ساله حدود ده میلیون هکتار زمین به کشت گندم اختصاص داده می‌شود. همچنین، ساسکاچوان عمده‌ترین تولیدکننده پتاسیم و اورانیم در جهان است. این استان، پس از آلبرتا، بزرگ ترین تولیدکننده نفت در کاناداست. گاز طبیعی نیز در این استان تولید می‌شود.

استان آلبرتا(Alberta)

آلبرتا با وسعتی در حدود 661.188 کیلومتر مربع، تقریباً به وسعت ایالت تگزاس در آمریکا است. زمستان‌های طولانی و سرد و تابستان‌های ملایم و گرم با بادهای معتدل از جانب اقیانوس آرام از ویژگی‌های آب و هوای این منطقه می‌باشد.

نخستین ساکنان آلبرتا در مناطق شمالی و مرکزی این استان زندگی می‌کردند. در سال 1883م، پس از احداث شبکه راه‌آهن جمعیت این منطقه به‌طور ناگهانی افزایش یافت. از عوامل دیگر رشد جمعیت کشت گونه‌ای جدید از گندم بود که در زمین‌های این استان به خوبی رشد می‌کند. در اول سپتامبر سال 1905م، استان آلبرتا به احترام چهارمین دختر ملکه ویکتوریا، پرنسس لوییز کارولین آلبرتا(Princess Louise Caroline Alberta)،، به نام وی نام گذاری شد و مرکز آن ادمونتون(Edmonton) نام گرفت.

جمعیت 3.645.257 میلیون نفری این استان از نژادها و تیره‌های گوناگون تشکیل شده ‌است. امروزه، حدود 44 درصد مردم این استان انگلیسی‌ تبارند و پس از آن بزرگ‌ترین گروه‌های جمعیتی را آلمانی‌ها، اوکراینی‌ها، فرانسوی‌ها، اهالی اسکاندیناوی و هندی‌ها تشکیل می‌دهند. انگلیسی زبان رایج اکثر مردم است. همچنین ادیان گوناگونی در این منطقه وجود دارد.

آلبرتا در زمینه کشاورزی از اقتصاد پررونقی برخوردار است. حدود 20 درصد از درآمد سالانه کشور در این استان تولید می‌شود. در حالی که تولید گندم به عنوان محصول اولیه این استان مطرح است، گاز طبیعی و نفت از محصولات جدید استان محسوب می‌شوند که باعث رونق بالای اقتصادی آن شده‌اند.

بریتیش کلمبیا(British Columbia)

بریتیش کلمبیا، غربی‌ترین استان کانادا، در منتهی‌الیه سواحل شرقی اقیانوس آرام واقع شده است و یکی از مناطق کوهستانی آمریکای شمالی به شمار می‌آید. این منطقه توسط استان‌های آلبرتا، ناحیه یوکان و سرزمین آلاسکا احاطه شده است. مساحت آن 948.601 کیلومتر مربع است. بیشتر مناطق این استان در کرانه‌های اقیانوس آرام به شکل جزایر بزرگ و کوچکی دیده می‌شوند که زنجیروار از شمال تا جنوب گسترش یافته‌اند. تنوع آب و هوایی، که از ویژگی‌های خاص کشور کانادا است، در هیچ استانی همانند بریتیش‌ کلمبیا جلب نظر نمی‌کند. این منطقه آب و هوای نسبتاً معتدل دارد. به دلیل تنوع و گوناگونی مناطق ساحلی این استان قبایلی با فرهنگ‌ها و زبان‌های گوناگون در آن ساکن بوده‌اند. اولین گروه اروپائیان در سال 1774 میلادی با پرچم اسپانیا به این سرزمین وارد شدند. در قرن هجدهم میلادی، اسپانیایی‌ها سواحل غربی این استان را از مکزیکو تا جزیره ونکوور جزو قلمرو خود اعلام کردند. در همان زمان روسیه نیز درباره سواحل اقیانوس آرام، از آلاسکا تا سانفرانسیسکو، ادعای مالکیت نمود. این ادعا برخی از مناطق مورد نظر کشور اسپانیا را نیز دربرمی‌گرفت. در نهایت دولت بریتانیا جهت حفظ نظم و قانون بریتیش کلمبیا را مستعمره خود اعلام نمود. در سال 1866م، به دنبال فروکش کردن هیجانات ناشی از کشف طلا، که در سال 1857م در دره فاراسر(Valley Farasa) آغاز گردیده بود، جزیره ونکوور نیز به مستعمره بریتیش کلمبیا ملحق گردید. در سال 1871م، این استان به پیمان اتحاد کانادا پیوست. بیشتر ساکنان بریتیش کلمبیا را انگلیسی‌ها تشکیل می‌دهند. جمعیت این استان 4.400.057 نفر است که در حدود 13 درصد کل جمعیت کانادا را تشکیل می‌دهد. از این تعداد، 60 درصد در ونکوور و ویکتوریا(Vancouver and Victoria)، پایتخت بریتیش کلمبیا، زندگی می‌کنند. اقتصاد این استان بر منابع خام طبیعی موجود در آن استوار است. از آن جمله می‌توان به جنگل‌های پهناوری اشاره کرد که 56 درصد مساحت این استان را دربرمی‌گیرد. مس، طلا و روی از فلزات مهم و زغال‌سنگ، نفت‌خام و گاز از معادن ارزشمند این سرزمین محسوب می‌شوند. به‌علاوه، کشاورزی و صید ماهی نیز از دیگر بخش‌های اقتصادی بریتیش کلمبیا است. صادرات این استان به کشورهای آمریکا، ژاپن، اتحادیه اروپا و کشورهای حاشیه اقیانوس آرام، در مقایسه با دیگر استان‌های کانادا بیشتر است. جهانگردی نیز یکی از مهم‌ترین منابع اقتصادی این استان می‌باشد.هر سال، نزدیک به 15 میلیون نفر از کانادا و سایر کشورهای جهان از این استان دیدن می‌کنند.