نیروهای مسلح زیمبابوه
نیروهای مسلح
به دنبال اتفاقات سياسي اواسط دهه 1960، "ارتش پياده نظام رودزيا"[54] تأسيس شد.طرح تأسيس ارتش پياده نظام رودزيا از سال 1959 از سوی فدراسيون رودزيا(زامبیا و زیمبابوه کنونی) و نياسالند(مالاوی فعلی)،مورد توجه قرار گرفت.
طي موافقت نامه نشست لانكستر هاوس لندن در سال 1979 كه به كسب استقلال زيمبابوه انجاميد، برنامه تشكيل ارتش دوران بعد از استقلال با عنوان " ارتش ملي زيمبابوه"[55] مصوب و قانوني شد.ارتش مزبور قواي خود را از ميان سه گروه رزمنده:ارتش رودزيا،ارتش آزادي بخش ملي زيمبابوه[56] و ارتش انقلابي مردمي زيمبابوه[57] انتخاب و سازماندهي نمود.موگابه نخست وزير وقت كشور در سال 1980 با ادغام گروه هاي نظامی فوق اقدام به تأسيس "ارتش ملی زيمبابوه"[58] نمود و وزير امنيت كشور آقاي "مونانگاگوا" [59] را به عنوان رياست ارتش منصوب کرد. فرماندهان اصلي ارتش ملی زيمبابوه از ميان برترين فرماندهان سه قواي نظامي مزبور انتخاب شدند.به هنگام ایجاد ارتش نوین زیمبابوه،برقراری توازن در گرایشات حزبی ترکیب فرماندهان ارتش رعایت شده بود.[60]
ادغام گروه هاي چريكی مبارز و تشكيل يك ارتش ملي واحد در زيمبابوه تحت نظارت مستقيم موگابه انجام و در 1981 به پایان رسید.ارتش تازه تأسیس زیمبابوه تحت آموزش نیروهای نظامی با تجربه از ارتش بلوک شرق قرار گرفت. از جمله نخستين اقدامات زيركانه و كارساز رابرت موگابه استفاده از تاكتيك ايجاد ارتش واحد به منظور رهايي از جنگ داخلي بين گروه هاي مبارز بود.بافت قبيله اي زیمبابوه و وابستگی گروه های چریکی به یکی از دو قبيله بزرگ کشور احتمال بروز جنگ داخلی را افزایش می داد.
در جریان جنگ موزامبیک در سال های 1983 تا 1992،ارتش ملي زيمبابوه نقش بسیار مهمي را ایفا کرد.هم چنين در قالب ارتش ائتلافي سادک در درگیری های جمهوری دموکراتیک کنگو در سال های 1998 تا 2002 با هدف پایان بخشیدن به درگیری ها وارد عمل شد.بدین ترتیب زیمبابوه با اتکا به توانایی های ارتش خود توانست جايگاه خود را در مدیریت بحران های سياسي و نظامي منطقه مانند حوادث ناميبيا،زامبيا و موزامبيك به اثبات رساند.حضور ارتش زیمبابوه در نقش ناظر صلح در جريان بحران هاي منطقه اي آفريقا در كشورهای آنگولا،رواندا،سومالي،لسوتو،ساحل عاج، ليبريا،بروندي و سودان نقش مهم و قابل توجهی بود.(www.zna.gov.zw/en/history)