نیروهای مسلح زیمبابوه

نماد نیرو مسلح زیمبابوه(1403). برگرفته از سایت ویکی مدیا، قابل بازیابی ازhttps://commons.wikimedia.org/wiki/File:Logo_of_the_Zimbabwe_Defence_Forces.svg

به دنبال اتفاقات سیاسی اواسط دهه 1960، "ارتش پیاده نظام رودزیا" (RLI) تأسیس شد. طرح تأسیس ارتش پیاده نظام رودزیا از سال 1959 از سوی فدراسیون رودزیا (زامبیا و زیمبابوه کنونی) و نیاسالند (مالاوی فعلی)، مورد توجه قرار گرفت.

طی موافقت نامه نشست لانکستر هاوس لندن در سال 1979 که به کسب استقلال زیمبابوه انجامید، برنامه تشکیل ارتش دوران بعد از استقلال با عنوان " ارتش ملی زیمبابوه" (Zimbabwe National Army(ZNA)) مصوب و قانونی شد. ارتش مزبور قوای خود را از میان سه گروه رزمنده: ارتش رودزیا، ارتش آزادی بخش ملی زیمبابوه (ZANLA) و ارتش انقلابی مردمی زیمبابوه (ZIPRA) انتخاب و سازماندهی نمود. موگابه نخست وزیر وقت کشور در سال 1980 با ادغام گروه‌های نظامی فوق اقدام به تأسیس "ارتش ملی زیمبابوه" (ZNA) نمود و وزیر امنیت کشور آقای "مونانگاگوا" (Munangagwa) را به عنوان ریاست ارتش منصوب کرد. فرماندهان اصلی ارتش ملی زیمبابوه از میان برترین فرماندهان سه قوای نظامی مزبور انتخاب شدند. به هنگام ایجاد ارتش نوین زیمبابوه، برقراری توازن در گرایشات حزبی ترکیب فرماندهان ارتش رعایت شده بود.

ادغام گروه‌های چریکی مبارز و تشکیل یک ارتش ملی واحد در زیمبابوه تحت نظارت مستقیم موگابه انجام و در 1981 به پایان رسید. ارتش تازه تأسیس زیمبابوه تحت آموزش نیروهای نظامی با تجربه از ارتش بلوک شرق قرار گرفت. از جمله نخستین اقدامات زیرکانه و کارساز رابرت موگابه استفاده از تاکتیک ایجاد ارتش واحد به منظور رهایی از جنگ داخلی بین گرو‌های مبارز بود. بافت قبیله‌ای زیمبابوه و وابستگی گروه‌های چریکی به یکی از دو قبیله بزرگ کشور احتمال بروز جنگ داخلی را افزایش می‌داد.

در جریان جنگ موزامبیک در سال‌های 1983 تا 1992، ارتش ملی زیمبابوه نقش بسیار مهمی را ایفا کرد. هم‌چنین در قالب ارتش ائتلافی سادک در درگیری‌های جمهوری دموکراتیک کنگو در سال‌های 1998 تا 2002 با هدف پایان بخشیدن به درگیری‌ها وارد عمل شد. بدین ترتیب زیمبابوه با اتکا به توانایی‌های ارتش خود توانست جایگاه خود را در مدیریت بحران‌های سیاسی و نظامی منطقه مانند حوادث نامیبیا، زامبیا و موزامبیک به اثبات رساند. حضور ارتش زیمبابوه در نقش ناظر صلح در جریان بحران‌های منطقه‌ای آفریقا در کشورهای آنگولا، رواندا، سومالی، لسوتو، ساحل عاج، لیبریا، بروندی و سودان نقش مهم و قابل توجهی بود.

نیز نگاه کنید به

نیروهای مسلح روسیه؛ نیروهای مسلح تونس؛ نیروهای مسلح ژاپن؛ نیروهای مسلح کانادا؛ نیروهای مسلح کوبا؛ نیروهای مسلح لبنان؛ نیروهای مسلح مصر؛ نیروهای مسلح سنگال؛ نیروهای مسلح آرژانتین؛ نیروهای مسلح فرانسه؛ نیروهای مسلح اسپانیا؛ نقش ارتش سرخ در تحولات چین؛ نیروهای مسلح سودان؛ نیروهای مسلح اوکراین؛ نیروهای مسلح ساحل عاج؛ نیروهای مسلح اردن؛ نیروهای مسلح قطر؛ نیروهای مسلح اتیوپی؛ نیروهای مسلح سیرالئون؛ نیروهای مسلح مالی؛ نیروهای مسلح قزاقستان؛ نیروهای مسلح گرجستان؛ نیروهای مسلح تاجیکستان؛ نیروهای مسلح امارات متحده عربی؛ نیروهای مسلح تایلند