لائو دان، بنیانگذار مکتب تائوئیسم

نام خانوادگی«لائو­دان»،«لی» و نام وی«اِر»" بود، ولی مردم معمولا وی را«لائو زی» می­نامند. وی در اواخر دوران سلسله­های بهار و پاییز(770 تا 476 پیش از میلاد) در ایالت«چو» زندگی می­کرد.«لائو­دان» یکی از کارکنان کتابخانه­ی سلسله­ی­«جو» بود. به همین دلیل دانش و اطلاعات وی فراوان و فردی مشهور بود. کنفوسیوس در جوانی به دیدار«لائو­دان» رفت. «لائو­دان» فهمید که دربار سلطنتی سلسله­ی«جو» روزبه روز ضعیف­تر می­شود. لذا، شهر«لو­یانگ» پایتخت را ترک کرد. هنگامی که وی از گذرگاه«خَن­گو»عبور می­کرد، کتاب «دائو دِجینگ» را نوشت و سوار بر گاوی سبز رنگ از گذرگاه عبور کرد ولی هرگز مشخص نشد که در کجا درگذشت.

کتاب«دائو دِجینگ» جمعا بیش از 5000 کلمه دارد و موضوع آن بسیار متنوع و میراث مهمی در فرهنگ سنتی چین به­شمار  می­آید. معنای اصلی«دائو» راه است. «لائو­دان»پس از بررسی تغییرات حاصله در طبیعت و روابط بین انسان و طبیعت، معنای گسترده و جدیدی به«دائو» داد و «دائو دِجینگ» جالب­ترین بخش از اندیشه­ی فلسفی«لائو­زی» به­شمار می­رود. وی معتقد بود که خوشبختی و بدبختی را می­توان جا به جا کرد و تغییر کمٌی می­تواند باعث تغییر کیفی هم بشود. وی می­گفت، از مشکلات نترسید، از کم شروع کنید. حتما می­توانید مشکلات را حل کنید و کارهای بزرگی را انجام دهید. وی مخالف جنگ بود و می­گفت، بعد از جنگ قحطی ناشی از فقدان محصول فرا می­رسد.

اندیشه­ی فلسفی«لائو دان» در تاریخ فلسفه­ی چین جایگاه مهمی دارد و اندیشه­ی سیاسی وی در اندیشمندان بعد از اونیز تاثیرگذار بوده است.