الهام گیری هنرمند چینی

الهام گیری:

هنرمند چینی هنگامی دست به خلق اثری هنری می­زند که از موضوع کارش لبریز و از آن الهام یافته و اختیار از کفش بیرون شده و ناگزیر از دست به قلم بردن باشد. هنرمند برای اثرش طرحی نمی­ریزد، بلکه از منظره چنان الهام می­گیرد که از خود بیخود شده و ناخودآگاه منظره­ی بدیعی می­آفریند. هنرمندان برای کشیدن منظره بر کوهی بلند رفته و در آن­جا به مراقبه می نشیند تا منظره­ای را که در اندیشه­اش پرورانده را در ذهن خود آماده سازد. هنرمند برای رسیدن به حالتی که ضمیرش سرچشمه­ی الهام هنریش باشد، به سیر و سلوک و ریاضت کشی دراز مدتی می­پردازد. ضرب المثلی چینی در این زمینه می­گوید:«تا کسی هزار کتاب نخوانده باشد و ده هزار فرسنگ سفر نکرده باشد، نمی­تواند قلم به دست گیرد و دست به نقاشی برد.» در نظر چینی­ها، نقاش اصیل کسی است که انسان را به«حالت ذهنی» که خود هنرمند تجربه کرده است ببرد. (آشوری، داریوش)