برندگان آرژانتینی جایزه نوبل

تاکنون ۵ دانشمند و نویسنده برجسته آرژانتینی موفق به دریافت جایزه نوبل شده‌اند. دو نفر از این دانشمندان در رشته پزشکی و یک نفر در رشته شیمی و دو نفر نیز جایزه صلح نوبل را برنده شده‌اند. این دانشمندان به ترتیب سال دریافت جایزه عبارتند از:

کارلوس ساوادرا لاماس (Carlos Saavaderla Lamas)

نوبل صلح ۱۹۶۳

وی متولد سال ۱۸۷۸م در بوئنوس‌آیرس و دانش‌آموخته حقوق در دانشگاه همین شهر است. ساوادرا در سال ۱۹۰۳ م با درجه دکترای حقوق از دانشگاه فوق فارغ‌التحصیل شد و برای مطالعات تخصصی حقوق راهی پاریس شد و چند سالی را آن‌جا گذارند. لاماس پس از بازگشت به آرژانتین به عنوان استاد دانشگاه لاپلاتا مشغول به کار شد. همزمان با تدریس، وی چندین رشته دانشگاهی را در دانشگاه‌های مختلف از جمله لاپلاتا و بوئنوس‌آیرس تأسیس نمود و علاوه بر آن مسؤولیت‌های اجتماعی مختلفی را پذیرفت. همزمان وی با تأسیس مرکز قوانین کار و امور اجتماعی کشور، تلاش‌های زیادی برای تغییر قوانین داخلی از جمله قوانین مربوط به کار انجام داده که ثمره آن تصویب قانون نوین کار در کشور بود. در بخش بین‌المللی، وی در تدوین مقررات مختلف بین‌المللی از جمله در خصوص پناهندگی، استعمارزدایی، مهاجرت، میانجیگری و صلح بین‌المللی مشارکت فعال داشت. لاماس از سیاستمداران برجسته آرژانتین نیز محسوب می‌شود. لاماس در سال ۱۹۳۶م برنده جایزه صلح نوبل شد.

برناردو هوسای (Bernardo Alberto Hussay)

نوبل پزشکی ۱۹۴۷

برناردو آلبرتو هوسای متولد ۱۸۸۷ م در بوئنوس‌آیرس است. وی‌که فارغ‌التحصیل رشته فیزیولوژی از دانشگاه بوئنوس‌آیرس بود در سال ۱۹۴۷ م به دلیل کشف خود در مورد نقش هورمون‌های هیپوفیز در تنظیم مقدار گلوکز خون در حیوانات برنده نیمی از جایزه نوبل پزشکی آن سال شد. هوسای اولین آرژانتینی و اولین فرد در آمریکای لاتین بود که جایزه نوبل در علوم را به دست می‌آورد.

لوییس فدریکو للوی (Luis Federico Leloir)

نوبل شیمی ۱۹۷۰

لوییس للوی در سال ۱۹۰۶ از پدر و مادر آرژانتینی در فرانسه متولد و از دو سالگی در بوئنوس‌آیرس زندگی کرد، در رشته پزشکی از دانشگاه بوئنوس‌آیرس فارغ‌التحصیل شد. پس از فارغ‌التحصیلی در مؤسسه مطالعات پزشکی همراه با پروفسور آلبرتو هوسای بر روی نقش آدرنالین کربوهیدرات‌ها در متابولیسم تحقیقات خود را آغاز کرد. در سال ۱۹۳۶ م در آموزشگاه بیوشیمی دانشگاه کمبریج در لندن مشغول به کار شد. وی در دوره فعالیت‌های خود علاوه بر نوبل جوایز متعدد دیگری را به دست آورد.

ادولفو پرز اسکیول (Adolfo Perez Esquivel)

نوبل صلح ۱۹۸۰

اسکیول در سال ۱۹۳۱م از یک پدر و مادر اسپانیایی در بوئنوس‌آیرس متولد شد. پدرش ماهی‌گیر بود و زندگی فقیرانه را تجربه کرد. علی‌رغم این موضوعات، اسکیول به تحصیل خود ادامه داد و در رشته معماری و مجسمه‌سازی در دانشگاه لاپلاتا آرژانتین مشغول به تحصیل شد.

به دنبال کودتای ۱۹۷۶ م و آغاز دیکتاتوری ویدلا، وی با تأسیس سازمانی مردم نهاد به حمایت از خانواده قربانیان دوره دیکتاتوری و به ویژه جنگ کثیف برآمد. بنیاد «خدمت برای صلح و عدالت» (El Servicio de paz y Justicia) که وی مؤسس آن بود در دوره دیکتاتوری نقش مهمی را برای مخالفت بین‌المللی با رژیم دیکتاتوری ایفا نمود. وی در کشورهای برزیل (به وسیله پلیس نظامی در سال ۱۹۷۵م) و اکوادور (۱۹۷۶م) و بالاخره در بوئنوس‌آیرس (۱۹۷۷م) دستگیر و زندانی شد. در آرژانتین وی مورد شکنجه‌های شدید قرار گرفت و برای ۱۴ ماه در زندان به سر برد. اسکیول به دلیل تلاش‌هایش برای ارتقای حقوق بشر، در سال ۱۹۸۰م جایزه صلح نوبل را دریافت نمود.

سزار میلستین (Cesar Milstein)

نوبل پزشکی ۱۹۸۴

میلستین متولد ۱۹۲۷ م در شهر باهیا بلانکا آرژانتین است. وی از دانشگاه بوئنوس‌آیرس در رشته پزشکی فارغ‌التحصیل شد و فعالیت‌های خود را به عنوان استاد دانشگاه در رشته بیوشیمی ادامه داد. بخشی از فعالیت‌های تحقیقاتی وی به مطالعه بر روی ساختار آنتی‌بادی‌ها و مکانیسم‌هایی‌که موجب تنوع در ساختار آنتی‌بادی‌ها می‌شود، اختصاص داشت.

میلستین جزء گروه تحقیقاتی بود که به همراه دکتر ژرژ کوهلر موفق به کشف تکنیک دو ستونی (hybridoma technique) برای تولید آنتی‌بادی‌های مونوکلونال (monoclonal antibodies) شدند. این کشف منجر به توسعه زیادی در بهره‌برداری از آنتی‌بادی‌ها در علم داروسازی گردید.

نیز نگاه کنید به

شخصیت ها و مفاخر فرهنگی آرژانتین؛ نظام فرهنگی آرژانتین