سبک های معماری در کوبا
سبک های معماری در کشور کوبا شامل نئوکلاسیک در کوبا، کوبیسم و اکلکتیسم، باروک و هنر نو(آرت دکور) است که در ذیل شرح داده شده است:
نئوکلاسیک در کوبا
از طریق اسپانیا، در قرن نوزدهم، سبک نئوکلاسیک به کوبا می‌رسد. این سبک، در آن زمان بر معماری اروپا تسلط یافته بود و با ورودش به کوبا، با خصوصیات استوایی این کشور سازگاری یافت، همان‌گونه که برای سبک‌های قبلی نیز اتفاق افتاد. در این دوران سنگ و سنگ کاری جایگزین چوب می‌شود. بالکن‌ها و نرده‌ها با آهن ساخته می‌شوند و با تصاویر برجسته زیبایی تزیین می‌شوند.
کوبیسم
در قرن بیستم، کوبیسم که یکی از سبک‌های هنری تجسمی بود بدون شک بر معماری مدرن تاثیر می‌گذارد. این سبک، در ساختمان‌های بزرگ و کوچک و متوسط و همین‌طور در ساختمان‌های آپارتمانی و مراکز عمومی دیده می‌شود.
اکلکتیسم
با تحولات سیاسی و اجتماعی که باعث بروز جمهوری (۱۹۰۲)، معروف به دوره «گاوهای فربه» شد، سبک اکلکتیک(Eclecticismo) (مجموعه سبک‌ها) در کوبا دیده می‌شود که به مدت ۳۰ سال به طول انجامید که امروزه نیز بهترین میراث معماری کوبا از آن دوران باقی مانده است.
با ظهور جمهوری کوبا، هیچ تغییری در شهرسازی و معماری کشور وجود نداشت، توسعه صنعت شکر که در اثر جنگ جهانی اول (۱۹۱۸-۱۹۱۴) به‌وجود آمده بود، باعث شد تا کوبا وارد جریان‌های جدید هنری و ادبی اروپا شود و ساختار شهری پایتخت را براساس طبقات اجتماعی مشخص کند، بر اساس طبقات اجتماعی دو شاخه (جنبه) اکلکتیسم کوبایی وجود دارد: یکی ویژگی مردمی آن، که توسط استادان آثار کاتالان معرفی شدند و دیگری، شاخه علمی اکلکتیسم است، که بعد از دومین مداخله آمریکای شمالی (۱۹۰۹-۱۹۰۶) ظهور کرد و در خانه‌های طبقات مرفه جامعه استفاده می‌شد. در این دوره، بخش بدادوی هاوانا و در سال ۱۹۰۶ مدرسه معماری کوبا ظهور می‌کند، محله لا مورایا با مونسریت و پارک سانترال ابعادی از هنر کلاسیک را به معرض نمایش می‌گذارد اما عطر و بوی اکلکتیسم را دارد، از جمله بناهای این دوره می‌توان از ساختمان تئاتر بزرگ هاوانا و ساختمان کاپیتولیوی ملی و قصر ریاست جمهوری نام برد.[۱]
- ↑ حق‌روستا، مریم. (1397). جامعه و فرهنگ کوبا. تهران:موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتت بین المللی الهدی، ص335-337.