معماری بنای قصرها و کاخ ها در چین

معماری بنای قصرها و کاخ­ها

ساختمان قصرها و کاخ ها یا به عبارت دیگر ساختمان­های دربار، بناهای عطیم و پرابهت وشکوهمندی هستند که امپراتوران به­منظور استحکام سلطه­ی خود، کسب افتخار و اعتبار و قدرت سلطنتی، و برآورده ساختن نیازهای زندگی مادی و معنوی خود بنا کرده­اند. این گونه ساختمان­های درباری، معمولا باشکوه، پرابهت، مجلل و توسط برجسته­ترین معماران هر عصر و با استفاده از بهترین مواد ساختمانی در بهترین مکان­ها و با در نظر گرفتن مسایل امنیتی، دفاعی، آب و هوایی و دسترسی به مناطق مختلف کشوری ساخته شده­اند.

از دوران حاکمیت نخستین امپراتوران چین، قصرها محل اقامت و زندگی امپراتور و خاندان و وابستگان درباری بوده و محل رتق و فتق امور دولتی بوده که با گسترش مناطق تحت حاکمیت هر امپراتور، بر وسعت و تعدد ساختمان­های قصرها و کاخ­ها افزوده می­شد.

خصوصیات مشخص این گونه بناها، داشتن سقف­های بسیار بلند با بام­های شیروانی پوشیده از آجرها، و سفال­ها و کاشی­های زرد رنگ، وهم­چنین نقاشی­های وسیع و زیبا، حکاکی­های آجری، سنگی و چوبی ظریف و زیبا، زیرسازی مستحکم، پارتیشن­ها، و ستون­های بلند از سنگ مرمر و بناهای متنوع و رنگارنگ در حاشیه­ی آن، دروازه­های متعدد و استحکامات دفاعی قوی است.

کاخ«تای­خِه» در شهر ممنوعه­ی پکن،و سایر قصرهای موجود در این شهر مانند قصر تابستانی، نمونه­ی بارزی از معماری قصرهای چینی به­شمار می­روند. این قصرها معمولا به دو بخش: بخش محل برگزاری آیین­ها و مراسم تشریفاتی سیاسی و اداری و بخش اندرونی، برای سکونت امپراتور و همسران وندیمه­های دربار تقسیم می شوند. در پشت این قصرها منطقه­ای نیز به باغ­ها و تفرج­گاه­های امپراتور و ملکه­ها اختصاص می­یابد.

اغلب این گونه کاخ­های باستانی، به دلیل تغییر سلسله­ها و وقوع جنگ­ها و شورش­ها، و آتش سوزی­ها نابود شده و از بین رفته­اند. در حال حاضر تنها شهر ممنوعه در پکن، و قصرهای باستانی«شِن یانگ» و خرابه­های قصرهای سلسله­های «خَن» و «تانگ» در شهر«شی­آن» از این معماری­های پرشکوه باقی مانده­اند.