پیشینه رسانه های ارتباطی فرانسه

از سال 1964 تا 1974.م. شبکه رادیو و تلویزیون فرانسه توسط مدیریت بخش رادیو و تلویزیون فرانسه اداره می‌شد که این اداره خود تحت نظارت و سرپرستى وزارت اطلاعات فرانسه قرار داشت. سپس جاى خود را به هفت شرکت دولتى داد و در سال 1982.م. وظایف آنان به یک کمیته نه نفره سپرده شد. در سال 1986.م. پس از به قدرت رسیدن جناح راست، وظایف این کمیته به کمیسیون 13 نفره ملى ارتباطات آزاد سپرده شد. به دنبال آن یک سلسله انتصابات جدید در شبکه رادیو و تلویزیون فرانسه صورت گرفت که این امر از طرف احزاب مخالف مورد انتقاد قرار گرفت. زیرا این امر را حرب‌ه‏اى به منظور نفوذ دولت در رادیو و تلویزیون مى‏‌دانستند. تا سال 1989.م.، 58 فرستنده رادیویى و 25 فرستنده تلویزیونى در فرانسه وجود داشت.

دو کانال تلویزیونى دولتى ، چهار کانال تلویزیون خصوصى و  دو شبکه تلویزیونى تجارى در فرانسه برنامه داشتند که بیش از 20 ساعت در روز برنامه پخش مى‏‌کردند. کانال‌هاى خصوصى تلویزیون فرانسه بودجه خود را از طریق مشترکان خود تأمین مى‏‌کردند.از سال 1984.م. برنامه‌‏هاى فرانسه، بلژیک و سوئیس از طریق "ساتلیت" براى یکدیگر پخش مى‌‏شدند. در همان سال فرانسه با لوکزامبورگ به توافق رسید که مشترکاً از طریق ساتلیت برنامه‌‏هاى تلویزیونى یکدیگر را دریافت کنند. بنابر این 4 کانال تلویزیونى با 16 کانال صوتى ایجاد شد که هر کانال تلویزیونى مى‌‏توانست با زبان‌هاى مختلف برنامه‏‌هاى کشورهاى ذکر شده را دریافت کند.

از سال 1989.م. از طریق ساتلیت دیگرى برنامه‏‌هاى تلویزیونى چند کشور دیگر اروپایى براى فرانسه پخش مى‏‌شود.دولت فرانسه از سال 1984.م. برنامه توسعه شبکه تلویزیونى از طریق کابل را دنبال کرد. جناح راست حکومت در سال 1986.م. مسئولیت ساخت شبکه کابل تلویزیونى را به شرکت‌هاى خصوصى سپرد. در 1987.م. اعلام شد که شبکه کابل تلویزیونى مى‌‏تواند در 52 شهر فرانسه گسترش یابد و در اکتبر همان سال مقررات جدیدى براى استفاده این سیستم ایجاد شد. این شبکه حداکثر 50 کانال تلویزیونى را مى‏‌توانست در برگیرد. همچنین شبکه کابل تلویزیونى خصوصى نیز با برنامه‏‌هاى ویژه در فرانسه ایجاد شد.

نیز نگاه کنید به

رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی فرانسه؛ رویکرد دولت فرانسه به رسانه های گروهی