چین کشوری متحد چند قومیتی
با توجه به وجود بیش از 5000 گروه قومی در190 كشور جهان[۱]، ایجاد همزیستی مسالمت آمیز میان دو مفهوم تعلقات قومی و تعلقات ملی و تعریف ارتباط منطقی بین هویت قومی و هویت ملی و اتخاذ سیاست های كارشناسانه و مدبرانه، می تواند زمینه ساز رشد و توسعه ی متوازن و پایدار هر جامعه ای را به دنبال داشته باشد. و اگر هویت ملّی یك جامعه در برگیرنده ی تعامل و تشریك هویت فردی، قومی و ملّی آن جامعه نباشد و تمایلات قوم گرایانه در طول گرایشات و تعلقات ملّی تعریف وپذیرفته نباشد؛ برآیند كنش های حاصل از هر یك نه تنها به توسعه و پایداری امنیّت ملّی و وحدت و همگرایی نخواهد انجامید، بلكه تنش، تضاد و تقابل این نیروها را درعرصه های گوناگون به دنبال خواهد داشت.
ساختار قومیتی در چین
چین كشوری است با تمدن باستانی، پیشین های كهن، آداب و سنن فرهنگی متنوع، با 6/9 میلیون كیلومتر مربع مساحت، با جمعیتی بالغ بر یك میلیارد و سیصد میلیون نفر که از 56 قوم و نژاد متنوع و رنگارنگ تشكیل شده است. این سرزمین پهناور، از گذشتههای دور یكی از گاهوارهها و كانونهای مهم فرهنگ و تمدن وهنر بشری بوده است. كشور چین، از هفت هزار سال پیشینه ی تاریخی برخوردار است كه پنج هزار سال آن مدون و مستند موجود است.
کشوری با نژادهای مختلف که تغییر و تحولات و آداب و عادت های گذشته، به توسعه ی تبادل فرهنگی بین آنان کمک کرده و زمینه را برای فراگیری نقاط قوت یکدیگر به منظور جبران ضعف ها، و پیشرفت تمدن همه ی اقوام ساکن در این سرزمین فراهم ساخته است. فرهنگ غنی و تمدن كهن و درخشان این ملت که آمیزهای از فرهنگ های مختلف و متنوع است، بر سایر فرهنگ های بشری، به ویژه بر فرهنگ و هنر و تمدن وزبان كشورهای همسایه خود از جمله شبه جزیره ی كره، ژاپن و ویتنام تأثیر عمیقی برجای نهاده است. از این رو، آشنایی با اقلیت های موجود در سرزمین چین، رهیافت ها، سیاست ها و اقدامات دولت چین معاصر در برخورد با قومیت ها، می تواند خواننده را با واقعیت های تاریخی و اجتماعی مردم این سرزمین بیشتر آشنا سازد.
اسامی اقلیت های قومی چین
نام اقلیت های کشور چین که از نظر دولت این کشور، ملیت های چینی نامیده می شوند، عبارتند از:
«خَن»، «مغولی»؛ «خویی»؛ «تبتی»؛ «ایغوری»؛ «میائو»؛ «ای»؛ «جووان»؛ «بو ای»؛ «کرهای»؛ «مَن»؛ «دونگ»؛ «یائو»؛ «بای»؛ «توجیا»؛ «خَنی»؛ «قزاق»؛ «دای»؛ «لی»؛ «لیشو»؛ «وای» «شیه»؛ «گائوسان»؛ «لاکو»؛ «شویی»؛ «دونگشیان»؛ «ناشی»؛ «جینبو»؛ «قرقیز»؛ «تو»؛ «داوور»؛ «مولائو»؛ «چیانگ»؛ «بولانگ»؛ «سالار»؛ «مائونان»؛ «مائولائو»؛ «شیبو»؛ «آچانگ»؛ «پومی»؛ «تاجیک»؛ «نو»؛ «ازبک»؛ «روس»؛ «عونک»؛ «شیکه«؛ «دهآن»؛ «بائوآن»؛ «یوگو»؛ «جین»؛ «تاتار»؛ «دولون»؛ «ار لنچون»؛ «خِه جِه»؛ «مَنبا»؛ «گهبا» و «جینئو».
از این 55 اقلیت قومی، 10 اقلیت مسلمان هستند که عبارتند از: خویی، تاجیک، قرقیز، قزاق، تاتار، اویغور، سالار، دونگشیان، بائوآن، و ازبک[۲].
پراکندگی محل سکونت اقلیت های قومی چین
هرچند شمار جمعیت اقلیت های قومی چین نسبت به جمعیت نژاد خَن(اکثریت) اندك است، اما پراكندگی جغرافیای محل سکونت آنان بسیار گسترده است.
اقلیت ها، تقریبا در تمامی استان ها، نواحی خودمختار و چهار شهر مستقل زیر نظر دولت مركزی چین- پکن، شانگهای، تیَن جین، چونگ چینگ- پراكنده هستند، ولی عمدتا در استان ها و مناطق مرزی و خودمختار مغولستان داخلی، سینكیانگ، نینگشیا، گوانگشی، تبت، یون نن، گویی جو، چینگ های، سی چوان، گَنسو، لیائونینگ، جیلین، خونَن، خوبِی، و جزایر خَینَن و تایوان سكونت و عمدتا در 12 استان غربی، مستقر هستند.
مناطق محل سكونت این اقلیت ها از نظر مساحت بسیار وسیع و از لحاظ منابع معدنی و ذخایر زیرزمینی بسیار غنی و متنوع است.
مساحت كل مناطق خودگردان اقلیت های قومی چین تا پایان سال1997 میلادی، بیش از 6162900 كیلومتر مربع، معادل2/64 درصد كل مساحت كشور چین را تشكیل می دهد[۳].
نیز نگاه کنید به اقلیت های قومی چین
کتابشناسی
- ↑ ورستر،ج.ام و دیگران(1384). اقلیت ها و تبعیض. ترجمه محمود روغنی. تهران:انتشارات قصیه سرا. چاپ اول ،ص 24.
- ↑ ابراهیم، فِنگ جینگ یوان(2003). الاسلام فی الصین. دار الهلال الازرق للنشر. هونغ کونغ.
- ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص271-285