سیاست حفظ میراث فرهنگی
یكی از زمینه های گسترش صنعت توریسم و جلب گردشگر برای چین پس از اجرای اصلاحات، پرداختن به میراث های فرهنگی و احیاء، بازسازی، و مرمت آثار تاریخی و فرهنگی و اطلاع رسانی در این زمینه به كسانی كه مایل به گردشگری در چین هستند، می باشد. احداث موزه های متنوع و گوناگون تاریخی، فرهنگی، هنری، سفال، كاغذ، چای، شراب، نظامی، صلح، یادبود قربانیان جنگ ژاپن، لباس های اقلیت های قومی، تمبر و صدور مجوز برای تأسیس صدها موزه و مجموعه اشیای موزه ای توسط بخش خصوصی و شخصی، افزون بر كمك به جذب گردشگر، زمینه ی رونق تجارت اشیای عتیقه و آثار تاریخی و حفظ مواریث فرهنگی را نیز فراهم ساخته است.
معروف است كه چینی ها هر كاوشی كه به عمل می آورند، یك اثر تاریخی را از آنجا بیرون آورده و با ساختن تاریخ چند صدساله و هزاران ساله برای آن اثر، دور محوطه را بازسازی كرده و با چاپ عكس های رنگی و بروشورهای تبلیغاتی، آن محل را به یك موزه و محل بازدید گردشگران تبدیل و به عنوان منبع در آمد از آن بهره برداری می كنند. ولی باید گفت، دست اندركاران حفظ میراث فرهنگی، با جدیت تمام و بهره بردای از كلیه ی امكانات موجود، در حفظ و حراست از میراث فرهنگی و تاریخی سرزمین كهن چین تلاش نموده و دولت نیز همگام با آنان در این راستا قدم بر می دارد.
با تلاش دولت چین و دست اندركاران حفظ میراث فرهنگی، تاكنون 42 اثر فرهنگی، تاریخی و طبیعی چین در فهرست میراث جهانی به ثبت رسیده وتلاش می‌شود در اجلاس های آتی یونسكو تعداد بیشتری از آثار چینی وارد فهرست میراث جهانی شود. از چند سال قبل، مسئولان امر برای آماده سازی مقدمات امر و فراهم نمودن شرایط لازم برای ثبت چندین اثر فرهنگی- تاریخی در فهرست میراث جهانی، به مرمت، بازسازی و رسیدگی به وضعیت ظاهری حدود 70 اثر دیگر كه شرایط لازم برای ورود به این فهرست را دارند پرداخته اند.
با توجه به گستردگی و تنوع آثار باستانی موجود و كشف آثار مهم جدید، احتمال میرود در سالهای آینده چندین اثر دیگر از چین در فهرست میراث فرهنگی جهان گنجانده شده واز این طریق علاوه بر كسب جایگاه مهم جهانی و حفاظت از آثار تاریخی- فرهنگی، زمینه برای جذب و جلب هر چه بیشتر گردشگر خارجی فراهم گردد[۱].