موانع پیش روی گسترش آموزش زبان فارسی در چین
موانع پیش روی گسترش آموزش زبان فارسی در چین
براساس آسیب شناسی میدانی صورت گرفته پیرامون موانع و مشکلات آموزش زبان فارسی در این کشور، برخلاف کشورهایی مانند هند و پاکستان، دشواریهای موجود بیشتر نرم افزاری است و نه سخت افزاری. در حالیکه در طول30 سال گذشته آموزش زبان فارسی در شبه قاره سیر نزولی داشته و هر سال از تعداد دانشگاهها و مراکز آموزشی که در آنها کلاسهای آموزش این زبان دایر بوده کاسته میشود، در چین با رشد 50درصدی رو به رو بوده و هنوز هم زمینه برای توسعهی آن وجود دارد. در واقع، در نتیجهی توسعهی روابط سیاسی و اقتصادی بین دو کشور، هم دولت و مراکز آموزش عالی چین از گسترش مراکز آموزش زبان فارسی در این کشور خوب استقبال کردهاند، و هم نهادها و مراکز علمی و آموزشی جمهوری اسلامی ایران، به ویژه رایزنی فرهنگی کشورمان در پکن، برای توسعهی آن تلاش و همکاریهای قابل تقدیری به عمل آوردهاند. بنابراین، زبان فارسی در چین با موانع اصولی و مشکل توسعهای مواجه نیست، بلکه مشکلات آن از جنس کمبود استاد، منابع درسی، مشکلات آموزشی و یاد گیری، کمک آموزشی و گسترش مبادلات استاد و دانشجو است.
به هرحال، مشکلات آموزش زبان فارسی در چین را میتوان به دو بخش تقسیم کرد: ساختاری و عملکردی که هر دو نوع آن قابل حل و مرتفع شدن است.
الف-مشکلات ساختاری: تجربهی تدریس چند دههی گذشته نشان داده است که دانشجویان چینی به دلیل وجود تفاوت ساختاری و تلفظی در دو زبان فارسی و چینی، در دو سال اول آموزش با سه مشکل اساسی روبه رو هستند. 1-مشکل تلفظ. فراگرفتن تلفظ صحیح کلمات و درست ادا کردن آن در امر آموزش هر زبان از اهمیت زیادی برخوردار است. اصولا، تلفظ برخی از حروف، صداها و آواهای زبان فارسی برای چینیها به دلیل نبودن چنین حروف و صداهایی در زبان چینی، بسیار سخت است. لذا، در ابتدای کار اساتید به سختی تلاش می کنند تا دانشجویان را با صداها و مخارج آنها آشنا کرده و به آنان بیاموزند که صداهای مختلف حروف فارسی از چه اندامهای گفتاری بیرون میآیند. این مشکل به ویژه در تشخیص صدا و نحوهی تلفظ حروفهایی مانند(ث، س، و ص،) یا (ذ، ز، ظ، ض) دو چندان است. 2- صرف افعال براساس زمان و اشخاص. از نظر دستور زبان فارسی، یک فعل هشت زمان دارد و با صورت معلوم و مجهول آن و تغییر شکلی که در هر کدام پیدا میکنند، هر فعل فارسی به 96شکل و صورت تغییر مییابد. و این وضعیت با زبان چینی که بسیار ساده است خیلی فرق میکند. لذا، یک زبان آموز چینی اگر بخواهد افعال فارسی را به خوبی فرا گیرد، باید یک روند نسبتا طولانی را طی کند.
3- ترتیب بندی و تشکیل جمله، سومین مشکل داشنجویان فارسی آموز چینی است. به این معنی که فعل فارسی معمولا در آخر جمله و در زبان چینی، معمولا بین فاعل و مفعول قرار میگیرد. دانشجوی چینی برای آشنا شدن با این روند بایستی تلاش بسیاری کند. (امیری ، 1378)
ب- مشکلات عملکردی: افزون بر مشکلات کتب و منابع درسی که پیشتر به آن اشاره شد، نبود محیط فارسی آموزی که شاگردان بتوانند به صورت عملی آنچه را که فرا گرفتهاند در بوتهی آزمایش قرار دهند، مشکل دیگری است که دانشجویان با آن روبه رو هستند. اگرچه هر سال تعداد کمی از دانشجویان در دورههای دانش افزایی به ایران سفر میکنند، ولی این امکان برای همه فراهم نیست. اعزام استاد ایرانی که بتواند با لهجهی درست فارسی با دانشجویان صحبت کند نیز برای بسیاری از این کلاسها ممکن نیست. همچنین، نبود امکان فراگیری مهارتهای جنبی زبان فارسی مانند آموزش خوشنویسی، حضور در برنامههای هنری، شرکت در مراسم و مناسبتهای ایرانی، سفرهای گردشگری به ایران و دیدن جاذبههای تاریخی و فرهنگی ایران نیز از دیگر مشکلات فارسی آموزان چینی است که با کمی برنامه ریزی درست و همکاری میان دو کشور، را می توان اغلب این مسایل را به خوبی حل و فصل کرد.