ایجاد فضای بازتر برای برنامه های تلویزیونی در چین
پس از اجرای اصلاحات در اواخر دهه ی1970، فضا برای فعالیت شبکه های تلویزیونی به طور چشمگیری بازتر شده و این تحول افزون بر بخش های فنی و اقتصادی، شامل بخش های سیاسی و فرهنگی نیز گردید.نخستین قدم برای ایجاد فضای باز در تلویزیون، رفع محدودیت از وارد کردن برنامه های خارجی بود. طی 20سال پیش از اصلاحات تنها شرکت شبکه ی ملی مجاز به وارد کردن برنامه های تلویزیون خارجی بود که از نظر کمیت محدود و از نظر محتوا صرفا شامل برنامه های سیاسی و ایدئولوژیکی می گردید. با رفع این محدودیت ها در سال1986، شرکت تولید برنامه های تلویزیونی آمریکایی لوریمار (Lorimar)، با امضای قراردادی با تلویزیون مرکزی چین، یک جا بیش از 7500ساعت برنامه ی تفریحی تولید آمریکا را در اختیار تلویزیون چین قرار داد. امروزه تمام شبکه ها برای پر کردن ساعات پخش خود از برنامه های تولید خارج استفاده می کنند.
دومین قدم ایجاد شده در این فضا سازماندهی فستیوال های بین المللی تلویزیونی بود که در سال1986 نخستین فستیوال تلویزیونی چین در شانگهای برگزار شد و امروزه بزرگترین در نوع خود در آسیا و یکی از معتبرترین فستیوال های تلویزیونی جهان به شمار می رود. هفته ی بین المللی تلویزیون پکن، فستیوال تلویزیونی سیچوان نیز جزو این فستیوال ها می باشند. در این فستیوال ها، افزون بر داوری و اعطای جوایز، مبادلات آكادمیك، واردات و صادرات برنامه های تلویزیونی هم انجام می شود. فستیوال شانگهای بزرگترین بازار مبادله ی برنامه تلویزیونی در آسیاست.[۱]
سومین قدم، باز شدن فضای پخش تبلیغات و آگهی است که از نظر اقتصادی شبکه های تلویزیونی را مستقل تر و متکی به خود کرده و از این طریق بخش اعظمی از هزینه های مالی تأمین و وابستگی آن ها به بودجه های دولتی کمتر شده است. در سال های اخیر اغلب شبکه ها تجاری شده و برخی تا 70درصد هزینه های خود را از طریق پخش آگهی تأمین می کنند. البته، با افزایش بیش از حد ساعاتی که شبکه های تلویزیونی به پخش تبلیغات و آگهی اختصاص می دادند، از سال 2011 محدویت هایی برای پخش آگهی به نفع تماشگران برنامه های تلویزیونی از سوی دولت اعمال گردید.سیاست های جدید حزب کمونیست چین در زمینه های سیاست مدرن سازی، تمرکز زدایی، تکثر گرایی و رفع محدودیت ها نیز زمینه را برای توسعه ی هرچه بیشتر انواع رسانه های تلویزیونی فراهم ساخته است[۲].