جایگاه خدایان در هنرهای عامیانه و مردمی در چین
از گذشته‌های خیلی دور، ستایش و پرستش خدایان صنفی در میان مردم چین رایج بوده است. آنان چه در زندگی روزمره و چه در اعیاد و تعطیلات رسمی، به پرستش خدای نیاکان در مساکن، کارخانه‌ها، و مغازه‌ها پرداخته و برخی نیز برای رفع بیماری و بلایا، خدای دارو را می‌پرستیدند. خدایان داروی چینی را «شنسو میائو»، «بیان چو»، «خوا توا»، «لو دونگ بین»، «لی شی جِن» و پزشکان مشهور باستانی دیگر تشکیل می‌دهند.
همچنین، در چین قدیم برای حفاظت از امنیت اهالی و شهرها، در اطراف آنها خندق می‌ساختند. البته این خندق‌ها می‌بایست تحت حفاظت خدای محافظ قرار گیرند. از این طریق بود که خدای حافظ شهر به وجود آمد. بر اساس مدارک تاریخی، خدای حافظ شهر از خدای معبد آب که از کانال آب شهر حفاظت می‌کرد، به وجود آمده است. نام قدیمی ترین معبد خدای حافظ شهر که در کتاب تاریخی یاد داشت شده در سال 239 پیش از میلاد آورده شده است، «وو خو» بوده است.
«جو یوانجانگ» نخستین امپراتور سلسله‌ی «مینگ» (1368-1644) خدای حافظ شهر را مجددا مطرح و مردم را به اعتقاد به این خدا تشویق کرد. در معبد خدای حافظ شهر، مجسمه‌های دیو و شیطان در کنار قاضی و نگهبان در دو طرف خدای حافظ شهر می ایستند. در هر معبد غالبا دو مجسمه‌ی حافظ شهر وجود دارد که یکی از آنها در معبد باقی مانده و دیگری در فصل‌های بهار، پائیز و زمستان به صورت سیار برای بازرسی به مناطق مختلف کشور سفر می کند. این بازرسی با شکوه و حرارت همراه بوده و همزمان با آن فعالیت‌های مختلف مردمی نیز صورت می‌گیرد. مجسمه و نقاشی و تصویر این خدایان، در تمامی هنرهای سنتی و مردمی چین حضوری پر رنگ داشته و هنرمندان برای بهتر جلوه دادن این خدایان در هنر خود، خلاقیت و نوآوری‌های زیادی از خود نشان می‌دهند.[۱]