سلسله تانگ

مقدمه

سلسله ی تانگ از سال 618 میلادی آغاز می شود و تا سال 907 میلادی به پایان می رسد.

سلسله ی تانگ

سلسله ­ی تانگ(Tang) در تاریخ 18 ژوئن سال 618 میلادی توسط امپراتور گائوزو( Gaozu) بنیان گذاشته شد. این دوره از تاریخ، با پیشرفت های قابل ملاحظه­ اش در زمینه­ های هنر، ادبیات، به ویژه شعر و فناوری، دوران طلایی تمدن چین به­شمار

می­ آید. آیین بودا در این تاریخ با پذیرش خاندان امپراتوری و مردم عادی، مذهب رسمی چین شد. چانگ ­اَن پایتخت رسمی و بزرگ­ترین شهر جهان در آن دوران بود.

تَی زونگ(Taizong)، دومین امپراتور این سلسله، برای دفع خطر قبایل کوچ نشین، توسعه­ ی مرزها، و وادار کردن حاکمان مناطق هم­جوار به پذیرش سیستم تحت الحمایگی امپراتوری، دست به عملیات نظامی زد. پیروزی­ های وی در واحه­ ی تاریم، جاده ­ی ابریشم را فعال نگاه داشت و چانگ ­اَن را به آسیای مرکزی و مناطق غربی متصل ساخت. در جنوب، مسیر تجارت پرمنفعت دریایی از شهرهای بندری هم­چون گوانگجو آغاز شد. تجارت و بازرگانی گسترده­ای با کشورهای خارجی دور دست انجام می­شد. بازرگانان خارجی زیادی در چین ساکن شده و موجب شکوفایی و تنوع فرهنگی سرزمین چین شدند. فرهنگ پیشرفته ­ی چین از سوی کشورهای همسایه، هم چون ژاپن، مورد تحسین و استقبال واقع شد. از نظر داخلی، کانال بزرگ چانگ­ اَن مرکز سیاسی را به مراکز اقتصادی و کشاورزی در بخش­ های شرقی و جنوبی متصل ساخت.

اساسا موفقیت اوایل سلسله­ ی تانگ، به سیاست دولت متمرکز، قوی و کارآمد آن بستگی داشت. کارهای دولت با سه بخش و 6 وزارت­خانه ساماندهی شده بود تا هرکدام در زمینه ­ی خود سیاست­ های جداگانه ­ای تنظیم و به مورد اجرا بگذارند. این بخش­ ها توسط خاندان سلطنتی و دولت­مردان اندیشه ­مند که از میان داوطلبان شرکت کننده در آزمون دولتی پذیرفته می ­شدند اداره می­ شد. این سیاست­ های مترقی، در دوران تانگ به بلوغ رسید و از سوی سلسله­ های بعدی نیز با اصلاحاتی به ارث برده شد.

زمین­ های کشاورزی ملک امپراتوری اعلام شد و براساس تعداد خانوار در اختیار مردم قرار گرفت. همه­ ی مردان این کشور در مقابل زمینی که در اختیارشان گذاشته شده بود، سالانه برای روزهای معینی موظف به کار در ارتش امپراتوری بودند. این سیاست­ ها موجب توسعه ­ی سریع و افزایش تولید شده در حالی­ که ارتش هم بدون تحمیل هزینه ­ی زیاد به خزانه ­ی کشور اداره می ­شد.

موفقیت­ های سیاسی و نظامی این سلسله تحت حکومت ملکه ووزِتیان(Wu Zetian) ، تنها ملکه ­ی حاکم در طول تاریخ چین ادامه یافت و در دوران امپراتور شوان ­زونگ( Shuanzong)،به اوج خود رسید. در این دوره، چین شاهد توسعه ­ی سرزمینی امپراتوری از اقیانوس آرام تا سواحل دریای خزر با جمعیتی بالغ بر 50 میلیون نفر جمعیت بود.

در اوج اقتدار و قدرت تانگ، حادثه ­ی شورش اَن­ لوشان( An Lushan)،نقطه­ ی عطفی بود که موجب تلفات زیاد جانی و مالی و تضعیف قدرت دولت امپراتوری شد. حاکمان نظامی مناطق، خودمختاری زیادی کسب کردند که در قرن دهم باعث

تجزیه ­ی چین شد، در حالی­ که کشورهای مطیع امپراتوری، سرزمین­ های تانگ را مورد تاخت و تاز قرار دادند. پس از این شورش، علی­رغم تضعیف قدرت امپراتوری، جامعه ­ی چین جایگاه نخستین خود را بازیافته و به رشد خود ادامه داد.

سلسله­ ی تانگ، از حدود سال 860 میلادی، در اثر یک­ سری شورش در داخل چین و کشورهای تابعه در جنوب، رو به افول گذاشت. جنگ سالاری به نام خوانگ­ چائو( Huang Cao)،در سال 879 میلادی، گوانگجو را تسخیر و بیش از 200 هزار نفر از جمله تجار خارجی و خانواده­ های آنان که ساکن منطقه­ی خارجی نشین بودند را به قتل رساند. در اواخر سال 880 میلادی، شهر لویانگ نیز تسلیم وی شد و در 5 ژانویه ­ی سال 881 میلادی، وی توانست چانگ­ اَن (پایتخت) را نیز به تصرف خود در آورد. باسقوط امپراتوری تانگ، کشور چین بار دیگر دچار هرج و مرج شد.

نیز نگاه کنید به تاریخ چین؛ دوران امپراطوری تاریخ چین