زمین شناسی در سوریه

تشکیل بیشترین قسمت از سرزمین سوریه، مربوط به جوان­ترین ادوار زمین­ساخت؛ یعنی دوران «کامبرین» (Cambrian)؛ آخرین دوره عصر «دیرینه­زیستی» (Paleozoic/ پالئوزوئیک) است.

بیشتر سوریه در ابتدا دریاهای کم عمقی که در آن رسوبات آهکی غلبه داشت، غوطه ور بود؛ از این رو، امروزه سنگهای آهکی و رسوبی دریایی، به جز قسمت شرقی، سطح وسیعی از اراضی سوریه را پوشش می­دهند.

پس از عقب نشینی دریا، دریاچه­ای کوچک داخلی و چند باتلاق، در خاک سوریه باقی ماند. این امر منجر به تشکیل رسوبات گچی شد که بخش مرکزی منطقه شرقی را پوشانده است. این دریاچه­ها و رسوبات آن­ها مناطق وسیعی از شمال سوریه و سایر مناطق را پوشش می‌دهد؛ مثل حوضه حاصلخیز غوطه دمشق، دشت‌های غنی حمص، و دره‌های فرات و الغاب.

با آغاز گسلش دوران سوم زمین شناسی، فرورفتگی «بقاع» و فرورفتگی «الغاب» ایجاد شد و فعالیت­های آتشفشانی به اوج خود رسید که باعث پیدایش فلات­های بازالتی در نواحی جنوبی و شرقی شمال سوریه و در ناحیه مرکزی شد؛ یعنی حمص حماه.

از طرفی عملیات چین­خوردگی آغاز و منجر به پیدایش رشته‌کوه‌های غربی شد، جایی که رسوبات «ژوراسیک» و «کرتاسیا» غالب هستند.

بنابراین، بیشتر مواد اولیه تشکیل دهنده سرزمین سوریه یا آهکی است و یا  بازالتی؛ اما غلبه با طبیعت آهکی است.