شش دهه توسعه و تحول در آموزش و پرورش چین

1949 تا 2009 میلادی

پیشبرد و توسعه ­ی اصلاحات اقتصادی و تداوم و تکمیل سیاست درهای باز، توسعه ­ی تجارت خارجی، حفظ ثبات و آرامش سیاسی و اجتماعی، همراه با دستیابی به وحدت و یکپارچگی ملی، از سال 1978 که سیاست اصلاحات اقتصادی آغاز شد تا به امروز، محور تغییرات ساختاری و جوهری همه جانبه­ ی چین بوده‌ است. ولی این تغییر و تحولات اقتصادی هرگز چینی ­ها را از توجه به اهداف و مصالح ملی غافل نکرده و هماهنگ با رشد اقتصادی، توسعه ­ی بنیادین آموزش به­ عنوان زیربنایی ­ترین تغییرات اجتماعی، مورد تأکید فراوان بوده است. در این خصوص، نگاه دولت و حزب به سیاست­ های آموزشی و نظارت­ و حمایت­ ویژه از بخش آموزش و پژوهش و تدوین برنامه ­های توسعه ­ای، به ویژه در دهه­ های اخیر، نگاهی راهبردی، نو­گرایانه، دوراندیشانه، و کاربردی بوده است تا این کشور بتواند با تربیت متخصصان و تأمین منابع انسانی مورد نیاز جامعه ­ی توسعه یافته­ ی فردای چین، پایداری این توسعه و پیشرفت را تضمین نماید. لذا طی چند دهه ­ی گذشته، دولت این کشور موفق شده است با استفاده از فناوری نوین، و بسیج امکانات و سرمایه و دانش فنی و مدیریت داخلی و خارجی و اصلاح مقررات آموزشی کشور، و هم­چنین، اعمال سیاست­ های تشویقی و ارائه­ ی تسهیلات ویژه، منابع مادی و معنوی آموزشی، پژوهشی و تحقیقاتی را در قالب راهبرد توسعه ­ی بخش آموزش به چین سرازیر کند. این حرکت و سیاست دور‌اندیشانه­ ی دولت، زمینه­ های توسعه ­ی بخش آموزش و تربیت نسل جدیدی از مدیران چین را به خوبی فراهم ساخته است.