شش دهه توسعه و تحول در آموزش و پرورش چین

پیشبرد و توسعهی اصلاحات اقتصادی و تداوم و تکمیل سیاست درهای باز، توسعهی تجارت خارجی، حفظ ثبات و آرامش سیاسی و اجتماعی، همراه با دستیابی به وحدت و یکپارچگی ملی، از سال 1978 که سیاست اصلاحات اقتصادی آغاز شد تا به امروز، محور تغییرات ساختاری و جوهری همه جانبهی چین بوده است. ولی این تغییر و تحولات اقتصادی هرگز چینیها را از توجه به اهداف و مصالح ملی غافل نکرده و هماهنگ با رشد اقتصادی، توسعهی بنیادین آموزش به عنوان زیربنایی ترین تغییرات اجتماعی، مورد تأکید فراوان بوده است. در این خصوص، نگاه دولت و حزب به سیاستهای آموزشی و نظارت و حمایت ویژه از بخش آموزش و پژوهش و تدوین برنامههای توسعهای، به ویژه در دهههای اخیر، نگاهی راهبردی، نوگرایانه، دوراندیشانه، و کاربردی بوده است تا این کشور بتواند با تربیت متخصصان و تأمین منابع انسانی مورد نیاز جامعهی توسعهیافتهی فردای چین، پایداری این توسعه و پیشرفت را تضمین نماید. لذا طی چند دههی گذشته، دولت این کشور موفق شده است با استفاده از فناوری نوین، و بسیج امکانات و سرمایه و دانش فنی و مدیریت داخلی و خارجی و اصلاح مقررات آموزشی کشور، و همچنین، اعمال سیاستهای تشویقی و ارائهی تسهیلات ویژه، منابع مادی و معنوی آموزشی، پژوهشی و تحقیقاتی را در قالب راهبرد توسعهی بخش آموزش به چین سرازیر کند. این حرکت و سیاست دوراندیشانهی دولت، زمینههای توسعهی بخش آموزش و تربیت نسل جدیدی از مدیران چین را به خوبی فراهم ساخته است[۱].
نیز نگاه کنید به
نظام آموزش و پرورش در چین معاصر" گسترده ترین سیستم آموزش و پرورش در جهان در چین
کتابشناسی
منبع اصلی
سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی.
نویسنده مقاله
علی محمد سابقی