بهداشت و سلامت زیمبابوه

در دوان حاکمیت سفید پوستان،مراکز درمانی خدمات پزشکی را به سفید پوستان ارائه می داد و جامعه سیاهان از این خدمات بی بهره بودند.به دلیل تبعیض نژادی، بومیان از مشکلات بهداشتی و بیماری های زیادی رنج می بردند.

تا قبل از استقلال، زیمبابوه دارای دونوع روش خدمات بهداشتی و پزشکی بود .تمرکز روی مراکز شهری در کل و ارائه خدمات پزشکی به سفیدپوستان به طور خاص مورد نظر دستگاه حاکمه استعماری بود.در مناطق روستایی، سفید پوستان زمین دار کارگران و خدمه سیاه پوست خود را به هنگام نیاز به مراکز بهداشتی کلیساها و یا کلینیک های خاص سیاهان می فرستادند.درآن دوران 280 پزشک کشور مسئولیت رسیدگی به امور بهداشتی و درمانی  232422 نفر سفید پوست  را بر عهده داشتند در حالی که در سال 1978 برای هفت میلیون آفریقایی فقط 850 پزشک خدمات بهداشتی و پزشکی ارائه می دادند.(www.zimfa.gov.zw/joomlaorg/health)

در زمان استقلال،دو بیمارستان دولتی در حراره و دو بیمارستان دولتی در شهر بولاوایو فعالیت داشته دو واحد بیمارستان برای سفید پوستان و دو بیمارستان دیگر برای سیاهان خدمات بهداشتی ارایه می کردند

پس از استقلال دولت ضمن ترمیم 161 مرکز درمانی که در زمان جنگ داخلی آسیب دیده بودند،طی چهار سال اقدام به تأسیس 163 مرکز درمانی و 450 مرکز بهداشتی جدید برای ارایه مراقبت های اولیه پزشکی نمود.برگزاری دوره های آموزش پرستاری از جمله کارهایی بود که مورد توجه دولت قرار گرفت.سال های 2005 تا 2006 ،افراد بیشتری به ویژه زنان زیمبابوه توانستند از خدمات درمانی دولتی بهره مند شوند.

. بعد از استقلال پیشرفت قابل ملاحظه ای در شاخص های اجتماعی نظیر کاهش نرخ مرگ و میر کودکان و بزرگسالان، امید به زندگی و... اتفاق افتاد و امکان دسترسی نسبی به  حداقل خدمات بهداشتی برای همه فراهم شد.

بهداشت،بخش مهمی از توسعه جامعه زيمبابوه است كه مديريت اجرایی آن را وزارت بهداشت و رفاه كودك بر عهده دارد.براساس چشم انداز دولت زيمبابوه،ارائه هر گونه خدمات بهداشتی برای سلامت طبقات مختلف مردم از اهداف مهم وزارت بهداشت و رفاه کودک است. )سیف احمد،274:1380(