شعر در اسپانیا

در حوزه شعر آنچنان پیشرفتی در قرن پانزدهم حاصل نشد و بیشتر اشعار تقلیدی از آثار ایتالیایی بود. از شاعران این دوره می توان سان خوان دِ لا کُروث[16] (1542-1591)را نام برد، او در اصل با وجود رگه هایی از عرفان اسلامی در آثارش، به عنوان یک شاعر عرفانی شناخته شده است. در حوزه شعر غنایی می توان به نویسندگانی نظیرخوان بوسکان آلموگاور[17](1492-1542)، گارثیلاسو دِ لا وگا [18](1501-1536) و فرای لوئیس دِ لئون[19](حدود 1528-1591) اشاره کرد.

در سده ی هجدهم شاهد بر آمدن نویسندگان مختلفی از جمله این نویسندگان می توان به شاعر نئوکلاسیسیسم[20] توماس دِ ایریارته[21](1750-1791)، شاعر،سیاست مدار و حقوقدان اسپانیایی گاسپار مِلچور[22](1744-1811)، خوان مِلِندِث بالدِس[23](1754-1817) و مانوئل خوسه کینتانا[24](1772-1857) که به دلیل قصاید در مضامین میهن و انسان دوستی شهرت یافته، اشاره کرد. در  قرن نوزدهم خوسه دِ اِسپِرونثِدا (1808-1842)  به عنوان بزرگترین شاعر رمانتیک اسپانیایی مطرح می شود. از دیگر نویسندگان این دوره خوسه ثوریا ای مورال[25](1817-1893) و از جمله مهمترین اشعار نمایشی[26]او دون خوان تنوریو[27]، شاعر رمانتیک گوستاوُ آدولفو بکر(1836-1870)، رامون دِ کامپو آمور[28](1817-1901) که راه خود را از رمانتیسیسم جدا کرد، گاسپار نونیِث دِ آرثه[29](1832-1903) که اشعارش برآمده از تلاطم درونی او در برابر ایمان مذهبی بود، را می توان نام برد. در اوایل قرن بیستم شاهد آغاز جنبش نوگرایی شعر اسپانیا بوسیله نویسندگانی همچون روبن داریو، شاعر اسپانیایی زبانِ اهل نیکاراگوئه هستیم؛ مانوئل ماچادو(1874-1947)، آنتونیو ماچادو(1875-1939) و ادواردو مارکینا[30](1879-1946) نیز در زمره شاعران نو گرا قرار می گیرند. از دیگر شاعران این دوره می توان خوان رامون خیمِنِث(1881-1958)[31] و رامون پرث دِ آیالا[32](1880-1962) را نام برد. از روبن داریو آثار مهم و تأثیر گذاری بجای مانده است از جمله آنها ترانه های زندگی و امید[33](1905) را می توان نام برد.