گاوبازی در اسپانیا

گاوبازی

گاوبازی یک ورزش عمومی محسوب نمی شود؛ می توان از آن به عنوان دومین برنامۀ پرتماشاچی(بعد از فوتبال) در اسپانیا نام برد. گاوبازی منعکس کنندۀ تغییرات بسیاری از سال 1939 در فرهنگ اسپانیا است. در زمان جنگ های داخلی اسپانیا، این بازی دیگر اجرا نمی شد و این گاوها بیشتر برای مصارف غذایی یا حتی برای نشان دادن حرکتی سیاسی علیه زمین داران کشته می شدند. به تدریج، گاوهایی که از سال 1939 در رینگ ها دیده می شدند، کوچک تر، جوان تر، و بسیار بی دفاع تر از دوره های پیش بودند. تنها ماتادور ( کسی که در رینگ با گاوها رقابت یا بازی می کند) در آن دوران فردی به نام مانوئل رودریگز سانچز[52]، ملقب به مانولِت[53] بود، که به خاطر استیل منحصر به فرد و تکنیک گاوبازی اش مشهور بود. حتی با وجود ورود کارلوس آروزا[54] به بازی های 1944 و 1945، هنوز هم مانولت بهترین ماتادور دوران بود. او در 28 آگوست 1947، با شاخ های یک گاو به شدت زخمی شد؛ مرگ او در روز بعد، باعث عزای عمومی شد، و خلاء ایجاد شده با حضور افرادی مانند آنتونیو مِییاس[55]( ملقب به بیَنوِنیدا[56]) و لوییز میگِل گونزالِز[57]( ملقب به دومینگِن[58]) نیز جبران نشد.

از نظر جغرافیایی، گاوبازی بیشتر در دهۀ های 1940 و 1950 در مکان سنتی خود باقی ماند؛ یعنی در آندلس، والنسیا، اسپانیایی مرکزی و بخشی از شمال کشور. با مهاجرت افراد از آن مناطق به بارسلونا، این بازی در این شهرها نیز رایج شد. مهمترین ماتادور در دهۀ 1950 آنتونیو اوردونِز[59] نام داشت که توانایی فوق العاده ای در پیوند روش های سنتی و نیز روش ها و نوآوری های خود داشت. او بعد از مانولت، بهترین ماتادور در اسپانیا شناخته شد. در دهۀ 1990، فردی بسیار قوی، هنرمند و البته ترسناک به نام رومِرو لوپز[60] در سویل، بهترین ماتادور محسوب می شد که هنوز هم در 60 سالگی خود فعالیت های زیادی دارد. می توان گفت که گاوبازی بعد از ورود فردی به نام مانوئل بِنیتِز[61] ، ملقب به اِل کوردوبِز[62] به این عرصه تحولات بسیاری یافت. او یک بنّای ساده بود که پدری کارگر داشت و کاملاً به طور تصادفی و شانسی، با دیدن تبلیغات گاوبازی وارد بازی ها شده بود. او در کوتاه مدت توانست با ظاهر جذاب خود با موی بلند و بدن قوی، و نیز با تکنیک منحصر به فردش، جوانان و توریست های بسیاری را از دیگر مناطق و کشورها به اسپانیا و به این بازی جذب کند. هرچند که افراد مسن تر معتقد بودند که او دلقکی بیش نیست، از آنجایی که موفق شده بود گاوهایی ضعیف و لاغر با شاخ های تراشیده وارد بازی ها کند؛ به هر حال او برنده چالش برانگیز ترین رقابت ها شد و تکنیک و استیل خود را به تدریج بهبود بخشید.

گاوبازی هر ساله به مناسبت آزاد سازی شهر بیلبائو توسط نیروهای فرانکو، در همین شهر برگزار می شود. در زمان فرانکو، حتی گاوبازی های خیریه[63]  نیز برگزار می شد؛ ولی خود شخص فرانکو به گاوبازی علاقۀ چندانی نداشت. بعد از دوران فرانکو، حضور زنان نیز در این عرصه به تدریج رواج یافت، هرچند که این روند بسیار کند و کم رنگ است. در میان زنان، ماتادوری به نام کریستینا سانچز[64] بود که در سال 1996 بازی کرد. فصل گاوبازی در اسپانیا از مارس تا اکتبر( از اسفند با آبان) است. این ورزش در اصل پنج سبک دارد و در اروپای غربی بسیار پر طرفدار است. اصلی ترین رقابت ها همزمان با جشن های مذهبی این کشور است که مهمترین آنها جشن مذهبی و عید سان ایزیدور[65] است که در مادرید برگزار می شود. علاوه بر این، در روز جشن سان پدرو ریگالادو[66] هم که در والادولید[67] است، مسابقات گاوبازی برگزار می شود.

اکنون گاوبازی در اسپانیا کوریدو دو توروس[68] نام دارد که به معنای "گاو دوانی"[69] است. گاوبازی در اسپانیا از سه ماتادور تشکیل شده که هر کدام یک تیم کمکی دارد( معمولاً تیمی چهار نفره)؛ این تیم اگر سوار بر اسب نباشند، باندِریلِروس[70] نام دارد، و اگر سوار بر اسب باشند، پیکادورِس[71]. هر کدام از این افراد با دو گاو رقابت می کنند؛ ماتادور اصلی، با گاو اول و چهارم بازی می کند، ماتادور بعدی با گاو دوم و پنجم، و بعدی با گاو سوم و ششم. به هر صورت تنوع بسیاری در این بازی وجود دارد و روش های مختلفی نیز برای تقسیم بندی بازی ابداع شده است. ماتادورها را در اسپانیا ماتادور دو توروس[72] می نامند که در میان همۀ گاوبازان حقوق بیشتری می گیرد و گاوها را در رینگ می کشد. ماتادورها معمولاً با گاوهای چهار تا پنج ساله بازی می کند.