موسیقی خیابانی در فرانسه

موسیقی خیابانی

صدای آوازهای سنتی همراه با نغمه آكاردئون بخشی از خیابان های شهر پاریس را تشكیل می دهد. موسیقی در خیابان ها و متروی پاریس آزاد است. مردمان نیز آزادند كه به موسیقی گوش فرا دهند. هیچ كس به درستی نمی داند كه چه تعداد موسیقیدان، خیابان را به عنوان صحنه هنر نمایی خویش انتخاب كرده اند. اینان، آهنگ هایی را كه دوست دارند در خیابان ها به اجرا درمی آورند تا شاید رهگذران چند سكه در جعبه پوسیده و كهنه شان بیفكنند. این كار فی الواقع سنتی قدیمی است و همین سنت است كه بزرگانی همچون «ادیت پیاف» را بر آن داشت تا در خیابان های پاریس ترانه سر دهند و سرانجام نیز به مقام های بالایی برسند. در حالی كه هیچ یك از آوازه خوانان خیابان هرگز با پیاف قابل مقایسه نیستند، برخی از آنها حقیقتاً هنرمندان بزرگی به حساب می آیند و بسیاری از آنها از ابتدا تا انتها همچنان یك آوازه خوان خیابانی باقی مانده اند. هنرمندان خیابانی به گونه ای روزافزون به جاهای مختلف پاریس سفر كرده و به اجرای برنامه می پردازند. در حالى كه موسیقى، همیشه یكى از ویژگى هاى خیابان هاى پاریس بوده است، در سال هاى اخیر موسیقى خیابانى، رو به نقصان گذاشته و برخی از ساكنان شهر پاریس، موسیقی خیابانی را همچون یك مزاحم تلقی می كنند و تردیدی به خود راه نمی دهند كه جهت دفع این مزاحم، پلیس را در جریان بگذارند. اگرچه پلیس نیز تنها در صورت شكایت مكتوب فرد یا افرادی خاص به تعقیب گروه های فوق می پردازد.

•قوانین چه مى گویند

اجراى موسیقى خیابانى، یا اجراى هر شاهكار هنرى دیگرى در مكان هاى عمومى، توسط مجموعه اى از قوانین پیچیده و گیج كننده كنترل مى شود. قوانین فوق بایستى از سوى عاملان گشت پلیس، رئیس پلیس، شهردارى و گاه حتى اداره بهداشت و سلامت عمومى مورد توجه و مراعات قرار گیرد. بیشترین اختیار به دست شهردار است. دولت هرگونه اجازه اى را به شهردار داده است تا تمام امكانات لازم را جهت حفظ نظم، بهداشت و امنیت مكان هاى عمومى به كار گیرد. در حالى كه همه مى دانند كه نواختن آلات موسیقى در خیابان ها عملى ممنوع است ولى در اداره پلیس هیچ كتابچه خاصى وجود ندارد كه موزیك نوازان با مطالعه آن با چند و چون مقررات آشنا شوند، بلكه قوانین مربوط به ایجاد سروصدا در مكان هاى عمومى، خود در ضمن كتابى با عنوان «قوانین اجرایى پاریس» گنجانده شده است و خواننده هر چه بیشتر این كتاب را بخواند، بیشتر آشفته مى شود. این قوانین همه ضدونقیض یكدیگرند و غالباً گنگ و مبهم هستند. قانون شماره ۱۰۴۲۵ _ ۸۱، مصوب ۴ ژوئیه ۱۹۸۱، تصریح مى كند كه به منظور سازگارى قوانین بهداشتى در اماكن عمومى و حفظ آسایش جسمى و روحى مردم، نواختن آلات و ابزار موسیقایى _ به جز در زمان یا مكانى خاص و با اجازه مكتوب از مقامات مربوطه _ ممنوع است. این قانون بسیار روشن و واضح است. نواختن موسیقى در مكان هاى عمومى ممنوع است. با این وجود قانون شماره ۱۰۶۳۴- ۸۲، مصوب ۹ سپتامبر ۱۹۸۲، چنین مى گوید: «فعالیت هاى موسیقایى از ساعت ۱۰ صبح تا ۲ بعدازظهر در مكان هاى عمومى و نواحى تعیین شده، مجاز است. این نواحى عبارتند از اطراف مركز فرهنگى «ژرژ پمپیدو»، حوالى «لزهال»،«فوروم»،كنارقصر«سن ژرمن»... قانون شماره ۱۰۴۲۲_ ۸۴ مصوب ۲۶ آوریل ۱۹۸۴، كار هاى پرسروصدا و به ویژه استفاده از آلات موسیقى را ممنوع ساخته است. پلیس تنها قانون مصوب ۳ آوریل ۱۹۸۹ با نام قانون ۱۰۲۶۶- ۸۹ را با دقت تمام اجرا مى كند. این قانون در خصوص ممنوعیت ایجاد سروصدا در مكان هاى عمومى است و مى گوید: «استفاده از آلات موسیقى در پیاده روها، مكان هاى خصوصى مشرف به اماكن عمومى و خود اماكن عمومى ممنوع است. براى این كار بایستى اجازه كتبى از پلیس دریافت كرد. پلیس نیز تنها جهت كار هاى تبلیغاتى و نمایش هاى عمومى مجوز صادر مى كند». پلیس مدارك و اوراق موسیقىدان هاى مذكور را بررسى مى كنند تا مطمئن شوند، آیا كارشان قانونى است یا خیر. در برخى موارد موزیك نوازان از ارائه مدارك خویش خوددارى مى كنند، در این هنگام مردم معمولاً جانب آنان را گرفته و طبیعتاً یك ناآرامى كوچك رخ مى دهد. پیامد طبیعى این كار هم افزوده شدن تعداد تماشاچیان موسیقى هاى خیابانى است. بهتر است قضیه به صورت مسالمت آمیز حل و فصل شود.