پیشینه آموزش سیرالئون
جایگاه آموزش‌و‌پرورش در سیرالئون
با وجود فقر شدید حاکم بر کشور سیرالئون و مشکلات فزاینده اقتصادی این کشور، آموزش‌و‌پرورش و تحصیل در مقاطع ابتدایی و متوسطه در این کشور همواره از اهمیت زیادی برخوردار بوده است. از این روی بسیاری از خانواده‌ها با وجود درآمد اندک هرگز حاضر به ترک تحصیل فرزندان خویش و کار کردن آنها نبوده و تلاش کرده‌اند آنها را در مدارس ابتدایی دولتی شهرها و روستاها ثبت نام کنند. همان گونه که در بخش‌های مختلف این کتاب ذکر شده است بخش عمده مردم سیرالئون در روستاهای کشور زندگی می‌کنند و کشاورزان که از بدو استقلال همواره با شبح فقر و مکنت مواجه بوده‌اند عمدتاً زندگی معیشتی سخنی داشته و با رنج و مشقت می‌توانند زندگی خود و خانواده‌هایشان را تأمین کنند. با این حال اکثر والدین تأکید خاصی بر تحصیل فرزندان خود دارند و بسیاری از کودکان خردسال و نوجوانان ساکن روستاهای سیرالئون روزانه چندین کیلومتر را برای حضور در مدارس ابتدایی و متوسطه طی نموده و خانواده‌های آنان با وجود مسکنت مالی به شوق تحصیل فرزندانشان شهریه آنان را پرداخت می‌کنند.[1] دولت این کشور نیز از بدو استقلال همواره بر فراگیری آموزش‌و‌پرورش و اجباری بودن دوره آموزشی ابتدایی تأکید داشته و آن را برای تمام کودکان این کشور الزامی و اجباری دانسته‌است. البته کودتاهای پی در پی و جنگ‌های داخلی مانع تحقق این امر شده است از این روی امروزه نرخ باسوادی عمومی در این کشور در حدود35 تا 40درصد است، که نسبت به سایر کشورهای آفریقایی بسیار نازل محسوب می‌شود با این حال فراگیر ساختن آموزش‌و‌پرورش تا سطح دیپلم در رأس سیاست‌های اصلی دولت‌های این کشور به ویژه در دوره حاکمیت‌های احمد تیجان کابا و ارنست کروما بوده است.
در راستای این امر و با ارائه سیاست جدیدی که در سال 2000 توسط وزارت آموزش‌و‌پرورش سیرالئون ارائه گردید سیستم آموزشی نوینی جایگزین سیستم آموزشی بر جای مانده از عهد استعمار انگلستان گردید و دولت امیدوار است از این طریق مشکلات موجود در نظام آموزشی این کشور مرتفع شده و نرخ سوادآموزی در سرتاسر سیرالئون که در حال حاضر در انتهای لیست سازمان ملل متحد قرار دارد طی ده سال آینده به نحو قابل توجهی افزایش یابد. www.unesco.org/sierraleone/2011))[2] بر اساس این سیاست که مدیریت آن را «مرکز توسعه برنامه‌های تحصیلی سیرالئون» وابسته به وزارت آموزش‌و‌پرورش بر عهده دارد برنامه‌های هماهنگی در مدارس ابتدایی کشور آغاز شده است. طبق برنامه‌ریزی‌های صورت گرفته علاوه بر زبان انگلیسی که زبان اصلی آموزش مدارس به شمار می‌رود زبان‌های بومی مندی، تمنی، لیمبا و کریول نیز به‌عنوان بخشی از فرهنگ بومی و هویت ملی مردمان سیرالئون در مدارس تدریس می‌گردند. بر اساس این طرح که بر مبنای سیستم جدید آموزشی 4 – 3- 3- 6 قرار دارد آموزش مدارس ابتدایی برای دانش‌آموزانی که باید خود را برای کار و زندگی آماده کنند مرحله به مرحله تنظیم شده است به‌گونه‌ای که چنانچه دانش‌آموزی موفق به سپری نمودن مراحل مختلف این نظام آموزشی نشده و در مرحله‌ای متوقف گشت می‌تواند از اطلاعاتی که تا آن زمان به دست آورده است بهره‌گیری نموده و از این آگاهی‌ها در زندگی آینده خود استفاده کند. (Wang, 2007:35) مقامات آموزش‌و‌پرورش سیرالئون معتقدند تحقق این نظام آموزشی می‌تواند دستاوردهای قابل توجهی را برای دانش‌آموزان کشور به دنبال داشته باشد و تأکید دارند تداوم این امر منجر به توسعه و رشد فرصت‌های شغلی مختلف از جمله در زمینه‌های هنر، صنایع دستی، کشاورزی، اقتصاد، موسیقی و.. خواهد شد و علاوه بر آن سطح عمومی آگاهی‌های اجتماعی وفرهنگی کشور را ارتقاء خواهد بخشید. (www.sierraleoneeducation.sl)