ارتفاعات و ناهمواری های سریلانکا

سرسبزی سراسری و همیشگی کلیه مناطق پست و بلند، از ویژگی­های این جزیره است. از نقطه نظر جغرافیایی این سرزمین را می­توان به سه بخش مناطق بلند و کوهستانی، درّه­ها، دشت­ها و نواحی کم ارتفاع و نوار ساحلی تقسیم کرد. مناطق بلند با کوه­های بی شمار در بخش جنوب مرکزی واقع شده­اند. بلندترین قله این ارتفاعات "پیدوروتاگاله[8]" یا "آدامز پیک[9]" (قدمگاه حضرت آدم) است که دو هزار و پانصد و بیست و چهار متر(2524) ارتفاع  دارد. دشت­ها و سرزمین­های پَست همچون دامنی سبز از هر سو، از مناطق کوهستانی تا سواحل اقیانوس کشیده شده اند. وسیع­ترین دشت­ها در بخش شمالی جزیره قرار گرفته­اند؛ و اما نوار ساحلی با ارتفاع سی متر از سطح دریا شامل تالاب­ها، اکثرا شنی و ماسه­ای هستند هر چند به ندرت سواحل صخره­ای با شیب­های تند در شمالشرقی و جنوب غربی نیز وجود دارد.

شانزده رودخانه­ مهم سریلانکا با بیش از نود و شش کیلومتر طول از ارتفاعات و مناطق کوهستانی مرکزی سرچشمه می­گیرند و از آن جا به صورت مارپیچ به سوی مناطق و دشت­های پایین دست سرازیر شده، گاهی در سراشیب­های تند و عمیق آبشارهای دیدنی و زیبایی را به وجود می­آورند، دشت­ها و مزارع پایین­تر را سیراب کرده و سرانجام به دریا و اقیانوس می­پیوندند. طولانی­ترین رودخانه­ کشور مهاولی[10] است که سیصد و سی و دو (332)کیلومتر طول دارد. این رود در یک مسیر طولانی از ارتفاعات مرکزی به سوی شمال شرق جریان پیدا کرده و در نزدیکی بندر ترینکومالی به خلیج بنگال می­ریزد. پس از مهاولی، اراوی ارو[11] با دویست و بیست (220) کیلومتر طول، دومین رودخانه­ای است که در مسیرش به سوی شمال و خلیج منّار سرزمین­های زیادی را پشت سر می­گذارد (Encyclopedia, 1995, ص. 550).