موسیقی در سریلانکا
10-3. موسيقي
موسیقی مردمی و اقوام مردم سریلانکا همان موسیقی هایی كالام، سراري و ناداگام است که در دهكده‌ها و شهرهاي كوچك در گوشه و کنار و در مراسم مذهبی در فضاهاي باز اجرا می شوند. روستائيان بعد از يك روز كار در مزرعه و خانه، ازاين نمایش ها و موسیقی ها لذت مي‌بردند. و اما موسيقي سنتی و کلاسیک سريلانكا در یک نگاه کلی تحت تأثير و نفوذ هند و موسیقی مدرن آن تقلیدی از سبک های غربی بوده و هست. موسیقدانان سریلانکایی و طرفداران هر کدام از این دو سبک نیز گهگاه در برابر هم قرار می گیرند. طرفداران موسیقی غربی معتقدند موسیقی سنتی و کلاسیک هند چیزی چز موسیقی هندی نیست. بنا بر عقیده بعضی موسیقی سنتی فعلی سریلانکا تحت تاثیر مكاتب بوديسم و هندويزم و ريتم‌هاي آهنگين برده‌هاي آفريقايي، ملودي های اروپايي و هندي قرار داشته و دارد. در میان سبک های کلاسیک موسیقی معروف بايلا[26] ، موسيقي رقص سريلانكا است. اين نوع از موسيقي تقلید از موسيقي پرتغالي‌ها است. بعد از ورود اروپايي‌های اشغالگر به اين كشور ابزار و آلات موسیقی اروپايي و وزن و آهنگ آن بر هنر این کشور تاثیر داشته ولی عملا در دهه 1960 موسيقي بايلا وارد جريان اصلي موسيقي سريلانكا شده است. امروزه ابزار موسيقي الکترونیکی با اين آهنگ‌ها همراه است. مشهورترين خواننده بايلا[27] در دوره معاصر دسُمند دوسيلوا[28] است. او هنوز الهام بخش بسياري از گروه‌هاي موسيقي در سريلانكا است که شامل گروه های موسیقی شاناكا، هيپ هاپ، پاپ[29] و موسيقي كلاسيك سريلانكا می شوند.
بسياري از ادوات موسيقي مردم سريلانكا توسط گروه‌هاي قبايل واقوام بومي آن ساخته شده است. چندين نوع از اين ادوات موسيقي همچنان از گذشته تا امرئز در حال استفاده هستند. بيشترين وسيله موسيقي مورد استفاده، طبل دو سره و شبكه مانند مردم کندي است. تاماتاما[30] يك طبل دو قلو است كه با دو چوب اجرا مي‌شود. ياك برا[31] نيز نوعي طبل است كه با يك دست در يك سمت و با يك چوب در سمت ديگر نواخته مي‌شود. هند رابانا[32] نيز نوعي طبل است که شبيه دایره زنگی است.
موسيقي‌هاي فيلم‌هاي هندي هميشه با استقبال مردم سريلانكا روبرو می شود. به ويژه در طول دهه 1960 موسیقي فيلم‌هاي هندي در سريلانكا به طور قابل توجهي رواج یافت. آهنگ هاي تاميل و سينهالي در این دوره بر اساس تن و ضرب آهنگ موسيقي فيلم‌هاي هندي ساخته مي‌شدند و اين آهنگ‌های موسيقي مورد علاقه خانواده‌هاي سريلانكايي بودند. تا این که نوعي از انقلاب و دگرگونی هنري در فضاي موسيقي سريلانكا روی داد. ترانه سراياني مثل ماهاگاما سكارا شانتا و موليگودا[33] براي بیان اندیشه های ملی گرایانه از قالب شعر بهره جسته و از طریق ادبیات به احساسات ملي‌گرايي مردم سریلانکا دامن زدند. درست در همين زمان يكي از بهترين آهنگ‌سازان سريلانكا آناندا ساماراكون[34] سرود ملي كشورش را سرود. اين تحول كمك كرد تا موسيقي‌دان‌هاي سريلانكایی سبك موسيقي خود را توسعه و تنوع بخشند. آناندا سماراكون[35] (1962 – 1911) از تحصيلكرده های هند است و بر قالب‌هاي جديد شعر سرايي و موسيقي كه بسيار پيچيده است، تسلط خوبی داشته است. آثار وی اکنون الهام بخش بسياري از موسيقي‌هاي اخير توليد شده در سريلانكا است.
بزرگترين موسيقي‌دان‌هاي سريلانكايي در دهه های اخیر افرادی چون: نيمال منديس، محمد قوس، آمارادوا و پريمايسري كوناداسا[36] هستند. گروه‌هاي موسيقي پاپ مثل لوس كابلروس[37] توسط نريل فرناندو[38] هدايت مي‌شدند، و گروه های دیگری نیز مانند لا بامباس[39]، هامينگ بردز و لوس موچاچس[40] در اواسط دهه 1960 در صحنه موسيقي سريلانكا ظاهر گردیدند. تمام اين گروه‌هاي موسيقي پاپ تحت تأثير خواننده محلي كارائيب به نام هري بلافونته[41] قرار داشتند. تا اواخر دهه 1960 و اوايل دهه 1970 موسيقي پاپ كاليپسو[42] در خانواده‌هاي سريلانكا رواج داشت تا این که در سال 1980، موسيقي فيلم های هندي باری دیگر با استقبال مردم روبرو شده و تا حد قابل توجهی موسيقي پاپ را از میدان و خانه های مردم بیرون كرد.
تا سال 1990 مشهورترين موسيقي‌هاي سريلانكا، موسيقي های فيلم ها، موسيقي پاپ هندي و پاپ غربي بوده است. عده‌اي که آرز شنیدن موسيقي راك و هوي متال را داشتند با روي كار آمدن گروه استيگماتا[43] آرزوشان به واقعیت پيوست. آخرين كار استيگماتا، تحت عنوان درخشان[44] است که با سبک "هوي متال[45]" اجرا شده است. ديگر گروه‌هاي موسيقي تأثيرگذار و محبوب مردم بايتا و سانتوش، ايرج و ساميتا و سانتي گراوز[46]هستند.