جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی
جغرافياي طبيعي
از نظر موقعيت مي توان کشور امارات متحده عربي را در شبه جزيره عربستان دانست جايي بين کشور عبمان و کشور عربستان سعودي و از سمت شمال نيز در حاشيه خليج عبمان و خليج فارس قرار دارد و در مرکزي پر مناقشه و مهم و استراتژيک تنگه هرمز البته بخاطر شرايط ساحلي اين تنگه، تسلط ايران بر تنگه هرمز بيشتر از امارات مي باشد.
وسعت
دولت امارات متحده عربي کل منطقه را 83600 کيلومتر مربع تخمين زده است که اينها به غير از سه جزيره در تنگه هرمز مي باشد. از اين بين ابوظبي که بزرگترين شيخ نشين امارات متحده عربي مي باشد وسعتي در حدود 67350 کيلومتر مربع دارد. (Abed, 2001:39)
مرز خشکي
با توجه به آخرين برآوردهاي مشخص شده در مرزهاي خشکي کشور امارات متحده عربي 867 کيلومتر کل مرز خشکي اين کشور مي باشد. از اين مقدار اميرنشين هاي مرز عبمان در شمال و شرق 410 کيلومتر مرز خشکي آنها مي باشد و در مرز مشترک امارات و عربستان سعودي در غرب و جنوب 457 کيلومتر مرز مشترک وجود دارد. (Ibid: 42)
اختلافات مرزي و منطقه اي کشور امارات متحده عربي
شيخ نشين ابوظبي در سال 1974 ميلادي با کشور عربستان سعودي بر سر منطقه مورد مناقشه ابوقريب و ساير مناطق جنوب به يک توافق رسيدند اما اين توافق اوليه به هيچ عنوان مورد تاييد دولت امارات متحده عربي قرار نگرفت. البته علت اصلي عدم توافق بر سر اين مرزبندي سازماندهي نمودن آن توسط کشور عربستان بود که به صورتي تقريباً یک طرفه به نفع آن کشور طراحی شده بود.
کشور امارات متحده عربي در سال 2003 ميلادي توافق نامه مرزي را با کشور عبمان امضا کرد که در آن مرزها و مناطق مورد مناقشه دو طرف که شامل جزيره موسندان عبمان و منطقه تحت محاصره مرجانها مي باشد، قرار داشت. اما اين توافق نامه نيز به علت مغايرت با نقشه هاي ملي مورد تاييد قرار نگرفت و در نهايت به تفاهم نرسيدند.
حاکمان دولت امارات متحده عربي مدعي هستند که ايران در سال 1992 ميلادي بصورت يک طرفه کنترل کامل سه جزيره تنگه هرمز را بدست گرفته است که شامل جزاير تنب بزرگ، کوچک و ابوموسي مي باشد. آنها مدعي هستند اين جزاير جايي است که متعلق به شيخ نشين شارجه بوده که از سال 1971 در آن سهيم بوده اند ولي به اينکه پيش از آن اين جزاير به کدام کشور تعلق داشته اشارهاي نکرده اند. (همان: 63)
در ماه دسامبر سال 2006 ميلادي سران کشورهاي عربي شرکت کننده در اتحادیه خليج بيان کردند که سه جزيره مورد مناقشه به امارات تعلق بيشتري دارد تا ايران و ايران بايستي بطور صلح آميز اختيار اداره آنها را به امارات واگذار نمايد. همچنين 22 عضو شوراي پارلماني اتحاديه عرب در سال 2007 دوباره تصريح کردند که اين سه جزيره به امارات تعلق دارد و مي بايستي بوسيله مذاکره تقسيم و يا بوسيله اسناد و مدارک و شکايت در دادگاههابين المللي اين مسئله را پيگيري کرد و اينها دقيقاً مطالبي است که ايران به هيچ عنوان قبول ندارد و تاکيد مي کند که با توجه به اسناد تاريخي اين جزاير از ديرباز متعلق به ايران بوده و به هيچ کشوري اجازه تعرض به آنها را نخواهد داد. (همان: 98)
طول خط ساحلي
امارات متحده عربي چيزي در حدود 1318 کيلومتر خط ساحلي دارد که کل اين خطوط ساحلي در امتداد خليج فارس و خليج عبمان قرار دارد.
اختلافات دريايي
امارات متحده عربي مدعي است که منطقهاي 12 مايلي براي کشتيراني در اختيار دارد و يک منطقه يکپارچه 24 مايلي کشتيراني و در قسمتي ديگراز خط ساحلي خود منطقه انحصاري اقتصادي را راهاندازي نموده است که در حدود 200 مايل کشتيراني مي باشد. در مجموع چيزي در حدود 436 مايل دريايي کل منطقه ادعايي دريايي کشور امارات مي باشد. (Ibid: 63)
مکان شناسي
کشور امارات متحده عربي در اصل يک بيابان هموار و کاملاً مسطح مي باشد و در قسمتي ديگر از اين کشور کرانه هايي است که منتهي به سواحل جنوبي خليج فارس مي شود همچنين کشور امارات دشت هاي نمکي بسياري دارد که بخشي از آنها جزاير کوچکي را تشکيل داده است. اين دشت ها يکي از اماکن گردشگري مهم امارات شده است و بزرگترين بندرگاه طبيعي امارات که در دبي قرار دارد. گسترهي امارات متحده عربي در طول خليج عبمان در حدود 90 کيلومتر ميباشد که اين منطقه با عنوان التبيناح شناخته مي شود. جالب توجه است اگر بدانيد که بلندترين نقطه امارات متحده عربي 1537 متر نسبت به سطح دريا ارتفاع دارد. (Ibid: 67)
کوه يبير يا جبل يبير(Jabalyabir) جايي در برآمدگي هاي رشته کوههاي سنگ القريب قرار دارد اين نقطه دقيقاً جايي است که کشور امارات متحده عربي از سمت شمال به جنوب از هم جدا ميشود و در جايي که شمالي ترين شيخ نشينها قرار دارند، مرز کشور عبمان و امارات متحده عربي آغاز مي شود.
اين مرز از روي کرانههاي خليج فارس کشيده مي شود و از شبه جزيره موسندان مي گذرد و از روي کوههاي حجرالقريب به سمت جنوب شرقي امارات امتداد پيدا مي کند و چيزي در حدود 150 کيلومترمربع تا جنوبي ترين نقطه مرزي با عبمان کشيده شده است. به طور کلی بخش اعظم اين سرزمين از صحرا تشكيل شده است و گاهی واحه هايی در آن يافت می شود. با اين وجود دو رشته كوه نيز در اين كشور وجود دارد. سواحل اين كشور، كه اكثر جمعيت در آن ساكنند، عمدتا پوشيده از نمكزار است. (Ibid: 72)
رودخانه هاي مهم
با توجه به شرايط اقليمي ايالات متحده عربي و قرار گرفتن در منطقهاي خشک بياباني بطور عمدهدر اين کشور رودخانه دائمي وجود ندارد، اما در منطقه بياباني شيخ نشين ابوظبي که منطقهاي بين دو کوير مي باشد. منابع زير زميني آب وجود دارد که از نظر اين شيخ نشين و بطور کل اين کشور بسيار مهم مي باشد البته وقتي به اين منابع زير زميني در دل کوير توجه کنيد متوجه اهميت بسيار زياد آن مي شويد، اين منابع به حدي است که از آنها در آبياري مزارع علاوه بر استفاده خوراکي نيز استفاده مي شود.
البته آبادي هاي ديگري نيز در امارات متحده عربي به خاطر وجود منابع آبي بوجود آمده است. آبادي هايي مانند واحه پهناور اليوا(Alliwa) در جنوب کشور امارات نزديک مرز عربستان سعودي و آبادي هايي در قسمت شرقي کشور امارات متحده عربي و آبادي هايي که نزديک مرز عبمان با امارات وجود دارد که همه آنها به خاطر وجود منابع آب زير زميني شکل گرفته است.
آب و هوا
آب و هواي کشور امارات متحده عربي عموما گرم و خشک و ماههاي تابستان(جولاي و آگوست ميلادي) جزء گرمترين ماههاي اين کشور است، با دمايي بالغ بر 40 درجه سانتي گراد. وقتي اين گرما بيشترآزاردهنده مي شود که با رطوبت بالاي اين کشور اجين ميشود. و اين هم مسئله اي است که عموميت بيشتري دارد يعني هوايي شرجي وگرم. (برگرفته شده از سایت ویکی پدیا)
ميانگين دما در زمستان(ژانويه و فوريه ميلادي) چيزي حدود 17 الي 20 درجه سانتيگراد مي باشد و فقط در نقاط مرتفع امارات مانند کوههاي الحجرالقريب دما پايينتر بوده و خنک مي شود. اين مناطق جزء منطقههاي خوش آب و هوا و ييلاق امارات محسوب مي شود.
ميانگين بارش ساليانه باران در مناطق ساحلي امارات به نسبت آنچه که تصور ميشود پايين تر ميباشد. چيزي مابين 100 تا 200 ميليمتر. اما در برخي از مناطق کوهستاني امارات اين آمار صورت بهتري پيدا ميکند يعني چيزي در حدود 350 ميليمتر. همين باران کمي هم که در منطقه ساحلي ميبارد بسيار کوتاه اما سيل آسا و مخرب مي باشد و بصورت پي در پي ميبارد. (همان)
منابع طبيعي
کشور امارات متحده عربي هم مانند بسياري ديگر از کشورهاي حوزهي خليج فارس از منابع غني نفت و گاز بهره ميبرد و اين صنعت در امارات بسيار با اهميت و استراتژيک ميباشد.
نفت
ابوظبی در سال ۱۹۶۶ به عضویت اوپک درآمد. سپس در سال ۱۹۷۱ با تشکیل کشور امیرنشین فدراتیو این عضـویت به امـارات متحده عربی انتقال یافـت. گرچه ابوظبی سایر امیـرنشین ها را نمـایندگی می کند. امـا نمـی تواند بر آن ها اعمال قدرت نماید زیرا هر امیرنشین منابع زیر زمینی خود را تحت کنترل دارد. حق صدور مجوز اکتشاف، استخراج و توسعه میادین نفتی در هر امیر نشین در اختیار حاکم همان منطقه است. بنابراین وزارت نفت و منابع طبیعی فدرال برای سیاست گذاری و برنامه ریزی همه جانبه قدرت محدودی دارد. اداره نفت و هیئت مدیره شرکت نفت ابوظبی در سال ۱۹۸۸ منحل گردید. وظائف این نهادها (اداره و نظارت بر امور نفت کشور) به شورای عالی نفت که جدیدا تأسیس شده بود واگذار گردید. این شورا یازده عضو داشت و ریاست آن را بعهده شیخ خلیفه ابن زیاد آل خلیفه بعهده گرفت. (Parker, 2007:64)
اکتشافات انجام شده در دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ میزان ذخائر نفت و گاز امارات متحده عربی را به نحو چشمگیری افزایش داد. بیشتر ذخائر نفت خام ثابت شده امارات متحده عربی تا سال ۱۹۹۲ در چهار امیرنشین واقع بود. میزان ذخائر این امیرنشین ها ۹۸ میلیارد بشکه نفت و ۲/۵ تریلیون مترمکعب گاز است. بخش عمده این ذخائر در ابوظبی قرار دارند. (Ibid: 82)
ابوظبی و سایر امیرنشین های تولید کننده نفت هر یک با توجه به میزان ذخائر و برنامه های خود برای تولید نفت در دراز مدت سیاست های جداگانه ای را دنبال می کنند. ابوظبی با توجه به ذخائر عظیمی که در اختیار دارد برنامه های توسعه تولید و اقتصادی خود را بیشتر برای دراز مدت طراحی می کند. این امیر نشین به ندرت تولید و قیمت را فدای مقاصد نهائی خود می نماید. سایر امیرنشین ها که ذخائر نفت و گاز کمتری دارند بیشتر در پی تولید و کسب منافع خود در کوتا مدت هستند.
ابوظبی در سال های ۱۹۸۰ سهمیه اوپک را رعایت می کرد اما دبی از سهمیه خود تجاوز کرد. با این حال سهمیه ابوظبی و دبی هر دو بعد از سال ۱۹۸۷ افزایش یافت. بعنوان مثال در اوایل سال ۱۹۸۷ اوپک سهمیه ابوظبی را ۶۸۲,۰۰۰ بشکه در روز و سهمیه دبي را ۲۲۰,۰۰۰ بشکه در روز تعیین نمود. اما تولید ابوظبی به ۱,۰۸۲,۰۰۰ بشکه در روز (۶۴ درصد بیش از سهمیه) و تولید دبی به ۳۶۵,۰۰۰ بشکه در روز(۶۰ درصد بیش از سهمیه) رسید. درنتیجه اوپک کمیته ای را برای نظارت بر تولید کشورهائی مانند امارات که سهمیه خود را رعایت نمی کنند تعیین نمود. امارات در پاسخ اظهارداشت که میزان سهمیه این کشور با توجه به ذخائر گسترده نفتی که در اختیار دارد در مقایسه با سایر کشورها کم است. (Ibid: 98)
اوپک سهمیه تولید امارات متحده عربی را چندین بار افزایش داد و در ماه مارس سال ۱۹۹۰ به ۱/۱ میلیون بشکه در روز رسانید. در آن زمان هم امارات با زیرپا گذاشتن سهمیه اوپک تولید خود را به ۱/۲ میلیون بشکه در روز رسانید. قیمت نفت در جولای سال ۱۹۹۰ به بشکه ای ۱۴ دلار سقوط کرد. سرانجام امارات موافقت کرد تا با سهمیه تولید ۵/۱ میلیون بشکه در روز آن را رعایت کند. در آن زمان مقامات عراقی بر این اعتقاد بودند که کویت و امارات با افزایش تولید باعث سقوط قیمت نفت شده و از این طریق عراق را که شدیدا” به درآمد نفتی خود نیاز دارد از حق خود محروم کرده اند. (Ibid: 112)
اوپک در ماه اوت سال ۱۹۹۰ بدنبال تجاوز عراق به کویت برای جبران کمبود قطع تولید عراق و کویت سهمیه های تعیین شده را لغو کرد. امارات متحده عربی در سال ۱۹۹۰ با تولید روزانه ۱/۲ میلیون بشکه ۱۵ میلیارد دلار درآمد کسب کرد و سال بعد با تولید ۴/۲ میلیون بشکه در روز به ۱۴ میلیارد دلار دست یافت. اوپک در ماه مارس سال ۱۹۹۲ سهمیه امارات را ۲/۲ میلیون بشکه تعیین نمود. بنظر می رسد امارات از این سهمیه تبعیت نمود. امارات متحده عربی در ماه مارس سال ۱۹۹۱ اعلام کرده بود که با اجرای یک برنامه توسعه چند میلیارد دلاری قصد دارد ظرفیت تولید خود را تا اواسط سال های ۱۹۹۰ به ۴ میلیون بشکه در روز برساند. (Ibid: 114)
امارات متحده
ابوظبی
ابوظبی برای اولین بار در سال ۱۹۳۹ امتیاز استخراج نفت در منطقه خود را به شرکت تروشیال کوست دولوپمنت اویل کمپانی(۱) (این شرکت در سال ۱۹۶۲ به شرکت نفت ابوظبی یا ADPC تغییر نام داد) داد. نفت در این منطقه در سال ۱۹۶۰ کشف شد و تولید و صادرات نفت دریائی از سال ۱۹۶۲ و نفت خشکی از سال ۱۹۶۳ آغاز گردید. شرکت ملی نفت ابوظبی (ADNOC) در اوایل سال های ۱۹۷۰، ۶۰ درصد از سهام شرکت نفت ابوظبی را خریداری نمود. شرکت نفت ابوظبی در سال ۱۹۸۷ با تغییر اساسنامه خود مسئولیت عملیات در مناطق خشکی ابوظبی را بعهده گرفت. شرکت نفت ابوظبی در اواخر سال های ۱۹۸۰ باقیمانده سهام خود را به این شرح واگذار نمود: بریتیش پترولیوم، رویال داچ شل، و کامپاین فرانسیس دس پترولس هر کدام ۵/۹ درصد ؛ موبایل اویل و اکسان هر یک ۷۵/۴ درصد ؛ و پارتکس ۲ درصد (۲). میادین عمده خشکی عبارت بودند از بوالحسا، باب، و العصاب. تولید نفت میادین خشکی در سال ۱۹۸۰ برابر ۲۶۷ میلیون بشکه بود.
این امیر نشین در سال ۱۹۵۳ امتیاز اکتشاف نفت در مناطق دریائی که تحت پوشش شرکت نفت ابوظبی نبودند را به شرکت انگلیسی دی آرکی اکسپلوریشن کمپانی(۳) واگذار نمود. شرکت ابوظبی مارین اریاز(۴) که یک کنسرسیوم چند ملیتی بود در سال ۱۹۵۵ این امتیاز را خریداری کرد. این شرکت به اولین اکتشاف اقتصادی خود در سال ۱۹۵۸ دست یافت و تولید و صادرات نفت را از سال ۱۹۶۲ آغاز نمود. این شرکت و شرکت ملی نفت ابوظبی در سال ۱۹۷۷ توافق کردند شرکت ابوظبی مارین اریاز آپریتینگ کمپانی (۵) (ADMA-Opco) را برای فعالیت در مناطق دریائی تأسیس نمایند. در اواخر سال های ۱۹۸۰، ۶۰ درصد از سهام این شرکت به شرکت ملی نفت ابوظبی ؛ ۱۲ درصد به شرکت ژاپن اویل دولوپمنت کمپانی(۶) ؛ ۷/۱۲ درصد به شرکت بریتیش پترولیوم ؛ و ۳/۱۳ درصد به شرکت کمپین فرانسیس دس پترولس تعلق داشت. ام الشیف، زقوم السفلی، دالما,ام الدلخ از جمله میادین نفت دریائی ابوظبی هستند. جزیره داس واقع در شمال شرقی جزیره دالما بعنوان مرکز فعالیت های دریائی تعیین گردید. (Abed, 2001:99)
ابوظبی در سال ۱۹۹۲ برخلاف آنچه که در بین کشورهای خلیج فارس معمول بود ادعای مالکیت کامل بر تمام صنعت نفت خود را نداشت. شرکت ملی نفت ابوظبی در سال ۱۹۷۱ تأسیس شد. این شرکت علاوه بر در اختیار داشتن اغلب سهام شرکت نفت خشکی ابوظبی و شرکت ابوظبی مارین اریاز وظیفه تولید، پالایش، توزیع و حمل گاز را نیز بعهده دارد. ۵۱ درصد از سهام شرکت گاز مایع ابوظبی به شرکت ملی نفت ابوظبی تعلق دارد. از سال ۱۹۷۷ تا کنون از تأسیسات این شرکت واقع در جزیره داس گاز طبیعی و گاز مایع به کشور ژاپن صادر می شود. در سال ۱۹۸۸ در تأسیسات داس ۵/۲ میلیون تن LNGکه از میادین دریائی استخراج شده بود تولید گردید. شرکت ملی نفت ابوظبی ۶۸ درصد از صنایع گاز ابوظبی را در اختیار دارد. در این صنایع پروپان، بوتان و میعانات گازی از میادین خشکی بوالحسا، باب، و العصاب استخراج و در پالایشگاه الرویس پالایش می شود. (Gonzalez, 1999:43)
پالایشگاه های ام النار والرویس در ابوظبی نیز تحت کنترل شرکت ملی نفت ابوظبی می باشند. کل ظرفیت پالایشگاه های ابوظبی در سال ۱۹۹۱ روزانه ۱۸۵,۰۰۰ بشکه بود که از این مقدار ۱۰۰,۰۰۰ بشکه قابل صدوربه خارج بود. بازاریابی و توزیع توسط یکی از شرکت های تابعه شرکت ملی نفت ابوظبی انجام می شود. شرکت ملی نفت ابوظبی و شرکت سرمایه گذاری ابوظبی برای خرید پالایشگاه و پمپ های بنزین مشترکا” شرکتی بنام شرکت بین المللی سرمایه گذاری نفت(۱) (IPIC) تأسیس کرده اند. ۲۰ درصد از سهام پالایشگاه مادرید در سال ۱۹۸۹ متعلق به این شرکت بود. نفت این امیرنشین از طریق ترمینال های جبل الزانه و جزیره داس صادر می شود. ترمینال کوچکی هم در المبرز وجود دارد. (Abed, 2001:117)
دبی
شرکت نفت عراق(۸) (IPC) از سال ۱۹۳۷ تا ۱۹۶۱ مجوز اکتشاف و استخراج نفت در دبی را در اختیار داشت. شرکت کمپین فرانسیس دس پترولس و یک شرکت اسپانیائی به نام هیسپانویل(۹) در سال ۱۹۵۴ شرکتی به نام دبي مارین اریاز تأسیس و امتیاز اکتشاف و استخراج نفت در دبي را اخذ کردند. شرکت نفت کنتینانتال در سال ۱۹۶۳ امتیاز شرکت نفت عراق را خریداری و شرکت نفت دبي (DPC) را تأسیس نمود. در همان سال شرکت نفت دبي ۵۰ درصد از سهام شرکت دبي مارین اریاز را خریداری و بخشی از سهام خود را به سایر شرکت ها واگذار نمود. نفت در آب های دبي در سال ۱۹۶۶ کشف و تولید آن از اواخرسال ۱۹۶۹ شروع شد. دولت دبي در سال ۱۹۷۵، ۶۰ درصد از سهام شرکت نفت دبي را خریداری کرد.
ذخائر نفت دبي در سال ۱۹۹۱ حدود ۴ میلیارد بشکه برآورد می شد. سیاست تولید نفت اوپک در اغلب اوقات نادیده گرفتن سهمیه اوپک بوده است. دبي بیشتر بر استخراج مؤثر از میادین نفت این امیرنشین تمرکز داشته است. این بدان معناست که تولید در اغلب اوقات با حداکثر ظرفیت یا در همان حدود انجام شده است. میادین عمده نفتی دبي عبارتند از: فتح، رشید، مرقام و فلاح در دریا. (Parker, 2007:94)
دولت دبي در سال ۱۹۷۵ شرکت گاز دبي (Dugas) را بمنظور پالایش گاز حاصل از میادین دریائی تأسیس نمود. این شرکت در اوائل سال های ۱۹۹۰ برای پالایش گازهای میدان خشکی مرقام نیز برنامه ریزی کرد. شرکت سیمیتار اویل (۱۰) که وابسته به شرکت کانادائی سانینگ دال اویلز (۱۱) بود با شرکت گاز دبي مشارکت داشت. پالایشگاه شرکت گاز دبي درمینا جبل علی قرار دارد. در سال۱۹۸۰ روزانه ۲۰,۰۰۰ بشکه گاز طبیعی مایع (پروپان، بوتان، و مایعات سنگین) و ۱/۲ میلیون بشکه گاز خشک (متان) از طریق لوله به این پالایشگاه منتقل می شد. گاز خشک با لوله به شرکت آلومینیوم دبي فرستاده میشود تا در آن جا بعنوان سوخت در نیروگاه برق و تصفیه خانه آب به مصرف برسد. بخش کمی از گاز مایع طبیعی بصورت کپسول گاز در داخل مصرف می شد و بیشتر آن به ژاپن صادر می گردید. ترمینالی ویژه گاز در سال ۱۹۸۰ در مینا جبل علی ساخته شد که می تواند به کشتی های حامل گاز با ظرفیت ۴۸,۰۰۰ تن خدمت ارائه کند. میزان ذخائر گاز این امیرنشین ۱۲۵ میلیارد مترمکعب برآورد می شود. (برگرفته شده از سایت ویکی پدیا)
شارجه
امیرنشین شارجه در سال ۱۹۶۹ امتیاز اکتشاف و استخراج نفت در مناطق دریائی را بمدت ۴۰ سال به یک کنسرسیوم امریکائی به نام شرکت کرسنت اویل کمپانی(۱۲) داد.
نفت در سال ۱۹۷۳ در میدان مبارک واقع در آب های جزیره ابوموسی کشف شد و تولید از آن میدان از سال ۱۹۷۴ آغاز گردید.
سایر امیرنشین ها
ذخائر نفت و گاز در امیرنشین رأس الخیمه محدود است. این امیرنشین از اوائل سال های ۱۹۸۰ مورد اکتشاف قرار گرفت. تولید نفت در این منطقه در سال ۱۹۸۶ به ۰۰۰، ۱۰ بشکه در روز رسید که بیشتر درآمد حاصل از آن مجددا صرف اکتشاف گردید. این امیرنشین در همان سال احداث خط لوله انتقال نفت از میدان دریائی سیلا را به پایان رسانید. این خط لوله نفت از این خط لوله به یک مخزن ۰۰۰، ۵۰۰ بشکه ای و یک پالایشگاه LPG بظرفیت 1000 بشکه در روز در رأس الخیمه منتقل می شد. تولید نفت در این امیرنشین بعدها به ۸۰۰ بشکه در روز کاهش یافت. (Parker, 2007:79)
عملیات اکتشاف و حفاری در عجمان، ام القیوان، و الفجیره به نتیجه مهمی نرسید. بخشی از هزینه های این عملیات توسط دولت فدرال تأمین گردید.
استفاده از خشکي
در کشور امارات تنها از 6/0 درصد به عنوان محل سکونت اعراب يعني افراد بومي امارات استفاده مي شود و 3/2 درصد از کل خشکي هاي امارات اختصاص به کشت و زراعت دائمي پيدا کرده است و چيزي در حدود 720 کيلومتر مربع از خشکيهاي امارات امکان آبياري وجود دارد.(همان)
فاکتورهاي محيطي
طوفان شن و گرد و غبار از پديده هاي غالب و تکرارپذير اين کشور شيخ نشين و بياباني ميباشد که مشکلات و معضلاتي را نيز با خود به همراه دارد از جمله کاهش شديد ديد.
جزاير کوچکتري که در خليج فارس وجود دارد(علاوه بر جزاير مرجاني و شنهاي روان) تهديدي بزرگ براي کشتيراني در آبهاي اين کشور محسوب مي شود.
ازجمله تهديدهاي ديگر ناوبري در سواحل امارات متحده عربي جزر و مدهاي بسيار سنگين و شديد و گردبادهاي بزرگي است که بارها باعث ايجاد سوانح دريايي و غرق شدن کشتيهايي شده است که نزديک سواحل امارات به حرکت درآمده اند. وجود گياهان نمک زدا که با خواص ويژه جداکنندگي نمک از آب شور کمک به بهبود کمبود منابع آب شيرين در امارات مينمايد اما پديده کويرزدايي(سرزمين هايي که به مرور زمان به صورت کوير در ميآيد) و سواحلي که بر اثر ريختن زباله توسط مسافرين و افرادي که به مسايل زيست محيطي اهميت نميدهند و همچنين ريختن نفتهاي ته نشين شده کشتي ها به دريا و بعضي از نقاط خشکي مشکلات عديدهاي را بوجود ميآورد. (Potts, 2000:81)
زمان منطقهاي
امارات متحده عربي از نظر زماني اختلاف 4 ساعتي با ساعت بين المللي گرينويچ دارد که اين اختلاف مثبت مي باشد يعني 4 ساعت جلوتر از گرينويچ است.(برگرفته شده از سایت ویکی پدیا)
جغرافیای انسانی
در بخش دوم جغرافياي کشور امارات به جغرافياي انساني آن ميپــردازيم و اين بخش را از جمعيـت آغـاز مـي کنيم.
جمعيت
در سال 2005 سر شماري در کشور امارات متحده عربي صورت گرفت که مطابق اين سرشماري جمعيت اين کشور چيزي مابين 1/4 ميليون نفر تا 6/4 ميليون نفر تخمين زده شده است. اين سرشماري مجدداً در سال 2006 تکرار شد و در اين سال جمعيت اين کشور چيزي در حدود 9/4 ميليون نفر شده بود يعني چيزي در حدود 600 هزار نفر افزايش جمعيت بطور متوسط که 15%رشد را نشان مي دهد.(همان)
بطور کلي رشد جمعيت امارات از سال 1995 ميـلادي تـا سال 2005 ميـلادي حـدود 75% افـزايش را نشـان مـي دهد. البته رشد جمعيت غير بومي يعني مهاجريني که اجازه اقامت را از کشور امارات گرفتهاند بسيار بالاتر از رشد جمعيت مردم امارات ميباشد.
نرخ رشد ساليانه در کشور امارات 9/6 درصد ميباشد که اکثر جمعيت اين کشور يعني چيزي بالغ بر 5/2 ميليون نفر در شهرهاي اين کشور زندگي ميکنند و در اين ميان سهم دو شهر بزرگ و امير نشين ابوظبي و دبي بيشتر از بقيه شهرهاي اين کشور عربي ميباشد و آنچه که مسلم است با توجه به بهبود شرايط اقتصادي در اين کشور رشد جمعيت نيز بهبود قابل توجهي داشته است و اين ميانگين بين سالهاي 2000 ميلادي تا 2005 ميلادي به 5/8 درصد رسيده است. البته غير از شرايط اقتصادي برنامه ها و مشوق هاي مختلفي که دولت امارات در نظر گرفته است نيز کمک شاياني به بهبود رشد جمعيت نموده است.(همان)
جمعيت شناسي
جمعيت امارات متحده عربي بطور چشم گيري از غالب جوانان شکل گرفته است کـه بسيـار حايـز اهمـيت ميباشد. براساس برآوردهاي آماري که توسط کشور ايالات متحده آمريکا بدست آمده است. در حدود 75% جمعيت اين کشور را افراد فعال جامعه که در محدود 15 تا 64 سال ميشود را تشکيل ميدهند و20% هم شامل افراد زير 15 سال ميباشد که البته در سالهاي اخير بر تعداد آنها افزوده شده و 5% مابقي شامل جمعيت مسن امارات ميباشد. مسئله مهم ديگر در کشور امارات نسبت جمعيت مردها به خانمها ميباشد که تقريباً مردها دو برابر خانمها ميباشند. (Abed, 2001:123)
آمار تولد در اين کشور غلبه فاحشي بر ميزان مرگ و مير دارد. اين ميزان در تولد1/16 در هر 1000 نفر است در حالي که اين آمار در مرگ و مير 2/2 در هر هزار نفر سنجيده شده است. البته در ميزان مرگ و مير تعداد 16 در هزار آقايان و 13 در هزار خانمها ميباشد يعني ميزان مرگ و مير در آقايان بيشتر از خانمها ميباشد.
ميزان اميد به زندگي یا همان ميانگين طول عمر در کشور امارات متحده عربي رشد چشم گيري داشته است اين ميزان در مردان 5/73 سال برآورد شده است در حـالي که در زنـان اماراتي اين ميـزان به 4/78 سـال نيـز مي رسد. با اين حساب ميانگين کلي اميد به زندگي در اين کشور 7/75 سال ميباشد. ميزان باروري هم به شکل محسوسي رو به افزايش گذاشته است و تا سال 2007 به 4/2 بچه براي هر زن بوده است. (Ibid: 126)
گروه هاي نژادي و زبانها
شهروندان بومي امارات متحده عربي با تمام اين تفاسير فقط20% کل جمعيت امارات را تشکيل ميدهند. وچيزي در حدود 60% از جمعيت ايـن کشور را کارگـران قسمتهاي جنوبي و جنوب شرقي آسـيا تشـکيل مي دهند و مابقي اين جمعيت که 20% ميشود را عربهاي ساير کشورها از جمله : مصر، فلسطين، اردن گرفته تا عين عبمان و قسمت مهمي از اين جمعيت را ايرانيها، هنديها، پاکستانيها و مردماني از غرب اروپا ميباشند که بخاطر شرايط کاري اين کشور اقامت در امارات را برگزيدهاند. (Ibid: 134)
زبان رسمي اين کشور عربي است زباني که غالب کشورهاي مسلمان با آن گويش ميکنند و ساير زبانهاي رايج در اين کشور برگرفته از زبان ساکنين مهاجر اين کشور ميباشد که در آنها زبان فارسي، انگليسي، هندي، اردو بطور گستردهتري در کشور امارات متحده عربي رايج ميباشد.