روابط نظامی و قراردادهای خارجی امارات متحده عربی
روابط نظامی و قراردادهای خارجی
ایالات متحده آمریکا بعنوان اصلیترین هم پیمان در مرکزیت سیاست دفاعی امارات متحده عربی قرار دارد. این روابط بعد از جنگهایی که در سال 1991 در خلیج فارس اتفاق افتاد شکل گرفت و در سال 1996 میلادی منجر به امضا قراردادی مابین این دو کشور شد مبنی بر اینکه آمریکا اجازه قرار دادن برخي تسلیحات نظامی در پایگاهی که امارات دراختیارش قرار میهد را پیدا میکند و همچنین استفاده از برخی خطوط هوایی امارات برای آمریکا مجاز میشود و در مقابل آمریکا به امارات کمک میکند تا تواناییهای خو را هم در بعد آموزش و هم در بعد تسلیحاتی بالا ببرد. در سال 2004 میلادی آمریکا با امارات قراردادهایی به ارزش 4/6 بیلیون دلار امضا کردند تا براساس این قرارداد آمریکا 80 فروند هواپیمایی جنگی شاهین بیابان(16E/FF-) را تا سال 2007 میلادی به امارات تحویل دهد و 1000 نفر در پرسنل هوایی امارات در مرکز هوانوردی ایالات متحده آموزشهای ویژه را ببینند. (Parker, 2007)
امارات متحده عربی جهت گسترش و تقویت قوای نظامی خود سعی کرد روابط خود را با دیگر کشورهای دارای تکنولوژیهای نظامی گسترش دهد بنابراین در سال 2003 میلادی با پیوستن انگلستان و فرانسه مرکز جنگ هوایی به نام الظفر ایر باس(AL Zhafar Air Base) را در امارات راه اندازی کردند تا مرکز آموزش بشود در منطقه خلیج فارس برای امارات و دیگر هم پیمانان این کشور در شورای همکاری خلیج فارس که در آن آموزشهای پرواز با 16-f و برخی آموزشهای دیگر نظامی صورت میگیرد.
امارات بجهت ایجاد تنوع در تسلیحات نظامی روابط خود را با کشورهای آلمان، روسیه، اکراین نیز گسترش داد. تا بتواند خود را بعنوان قدرت نظامی در منطقه خلیج فارس مطرح کند. عمدهترین تهدیدهایی که امارات برای کشور خود در بعد نظامی احساس میکند از سوی ایران است زیرا هم موشکهای میان برد دارد و هم جزایر سهگانه را در اختیار گرفته است اما از بابت القاعده و ترورهایی که در منطقه حاکم دست زیاد نگرانی ندارد بنابراین تحلیلها امارات اقدام به خرید سیستمهای جاسوسی و وسایل نقلیه شناسایی بدون سرنشین و تجهیزات شناسایی ماهوارهای در سال 2005 میلادی نموده است و به شورش یا تروریزم زیاد فکر نمیکند