عبدالله ابن نصر القرطبی

در اواخر قرن دوم هجری یک جنبش عرفانی پربار در اندلس به راه افتاد و در پی آن خانقاه‌هایی به وجود آمدند تا کانونی برای شکل گیری عرفان اندلسی مهیا شود. این گروه همواره مورد احترام مردم زمانۀ خود بودند و به آنها لقب الصوفی داده می‌شد. اولین کسی که این عنوان را گرفت شخصی معاصر ابن مسَّرَه به نام عبدالله ابن نصر القرطبی بود. در همین دوران اولین رساله درباب تصوف به قلم یمان بن رزق با عنوان الزاهد به رشته تحریر در آمد اما توسط فقیه آن زمان احمدبن خالد انتشار آن متوقف شد.

در کنار تصوف ایرانی که فضای چند وجهی اندلس را برای شکل گیری جریان خاصی از اندیشه را در غرب عالم اسلام شکل بخشید، اندیشه شیعی در پی چند قیام در حیات سیاسی و فکری جامعه اندلس تأثیر عمیق خود را بر حلقه‌های علمی و فکری از جمله اندیشه‌های ابن­مسَّرَه و مکتبش بر جای گذاشت.

«شیعیان امامی در شرق جهان اسلام با قایل شدن به ظهور منجی منتَظَر به لحاظ سیاسی، وحدت سیاسی و عنصری دستگاه خلافت اموی در زمان امیرعبدالله را دچار انفکاک کردند و فاطمیون از این فرصت و انقلاب‌هایی که در اندلس روی داد جهت تبلیغ آرا و عقاید خود بهره جستند».

به این ترتیب باطنی­‌گری، عامل تأثیرگذار دیگری بود که شاکله فکری ابن­مسَّرَه را سامان بخشید.

نیز نگاه کنید به

ادیان در اسپانیا؛ تصوف در اسپانیا؛ محمد بن عبدالله بن مسره جبلی قرطبی؛ ابوالعباس بن العریف