آموزه های بودا

در نتیجه­ ی معرفی آیین بودا به چین، تعداد زیادی از مردم برای کسب دانش و تبلیغ آموزه­ های این آیین به خارج از چین مسافرت می­کردند. در این دوران، اندیشمندان بودایی چینی و خارجی از طریق پامیر پر از برف، و از فراز کوه­های بلند و صحرا­های کویری یا دریا­های بیکران، به کشور یکدیگر رفت و آمد کرده و سختی­ های وصف ناپذیری را متحمل می­شدند. فاشیان (Fa Xian) یکی از راهب­ های سلسله­ ی جین(Eastern Jin) شرقی(420-317 میلادی)، نخستین شخصی بود که رسما برای سفر زیارتی و فراگیری متون مقدس به هندوستان مسافرت کرد و سفر او موفقیت­ های زیادی را در پی داشت. وی در سال 399 میلادی از شهر چانگ­اَن(پایتخت آنروز چین- شی اَن امروز)به راه افتاد و پس از شش سال به هند مرکزی رسیده و شش سال هم در آنجا اقامت کرد. بازگشت وی به چین از مسیر سریلانکا و دیگر کشور­ها بود كه آن­هم سه سال طول کشید. او برای نخستین بار، متون کلاسیک بودایی را به چین آورد. وی هم­چنین کتابی تحت عنوان گزارش سفر من به هند[vi]نوشته و در آن جزییات تجارب سفر زیارتیش به غرب و جنوب را توضیح داده است. این نخستین سفرنامه در چین باستان است که در مورد هند، سریلانکا و سایر کشور­ها از روی تجربیات شخصی یک مسافر نوشته شده، و در سفر­های زیارتی بعدی از آن به عنوان کتاب راهنما استفاده می­شد. یادداشت­ های او حاوی اطلاعات با ارزش تاریخی و جغرافیایی فراوانی در مورد کشور­های واقع در مناطق غربی بود. ترجمه ­ی انگلیسی و فرانسوی این کتاب بعد­ها منتشر شد، و توسط پژوهشگران، محققان شرقشناس و باستان­شناسان، مرتب  از آن نقل قول شده و مورد ستایش و تحسین قرار گرفته است.

پاورقی

[i] - Recored of My Journt to India