آموزه های بودا
در نتیجه ی معرفی آیین بودا به چین، تعداد زیادی از مردم برای کسب دانش و تبلیغ آموزه های این آیین به خارج از چین مسافرت می کردند. در این دوران، اندیشمندان بودایی چینی و خارجی از طریق پامیر پر از برف، و از فراز کوه های بلند و صحراهای کویری یا دریاهای بیکران، به کشور یکدیگر رفت و آمد کرده و سختی های وصف ناپذیری را متحمل می شدند.
فاشیان (Fa Xian) یکی از راهب های سلسله ی جین(Eastern Jin) شرقی(420-317 میلادی)، نخستین شخصی بود که رسما برای سفر زیارتی و فراگیری متون مقدس به هندوستان مسافرت کرد و سفر او موفقیت های زیادی را در پی داشت. وی در سال 399 میلادی از شهر چانگاَن(پایتخت آنروز چین- شی اَن امروز)به راه افتاد و پس از شش سال به هند مرکزی رسیده و شش سال هم در آنجا اقامت کرد. بازگشت وی به چین از مسیر سریلانکا و دیگر کشورها بود كه آنهم سه سال طول کشید.
او برای نخستین بار، متون کلاسیک بودایی را به چین آورد. وی همچنین کتابی تحت عنوان گزارش سفر من به هند(Recored of My Journt to India)نوشته و در آن جزییات تجارب سفر زیارتیش به غرب و جنوب را توضیح داده است.
این نخستین سفرنامه در چین باستان است که در مورد هند، سریلانکا و سایر کشورها از روی تجربیات شخصی یک مسافر نوشته شده، و در سفرهای زیارتی بعدی از آن به عنوان کتاب راهنما استفاده می شد. یادداشت های او حاوی اطلاعات با ارزش تاریخی و جغرافیایی فراوانی در مورد کشورهای واقع در مناطق غربی بود. ترجمه ی انگلیسی و فرانسوی این کتاب بعدها منتشر شد، و توسط پژوهشگران، محققان شرق شناس و باستان شناسان، مرتب از آن نقل قول شده و مورد ستایش و تحسین قرار گرفته است.[۱]