دانشگاه دولتی تفلیس
«دانشگاه دولتی تفلیس» که اولین و مشهورترین مرکز زبان فارسی در گرجستان است. این دانشگاه دارای دو کرسی زبان وادبیات فارسی و تاریخ خاورمیانه در دانشکدههای ادبیات و خاورشناسی میباشد. همان طور که قبلاً گفته شد، بنیانگذار دانشگاه دولتی تفلیس «جاواخی شویلی» مورخ و از فارغالتحصیلان دانشکده خاورشناسی دانشگاه سنت پترزبورگ است که به چند زبان شرقی از جمله فارسی مسلط بوده و برای آموزش زبانهای شرقی به منظور انجام کارهای مطالعاتی گرجیشناسی اهمیت بسیاری قائل است.
پس از سال 1918 یعنی از ابتدای تأسیس دانشگاه، تدریس زبان فارسی در دانشکده ادبیات آن آغاز شده است. دانشکده خاورشناسی نیز درسال 1945 دایر گردید که از همان ابتدا به عنوان بهترین مرکز آموزش زبانهای شرقی و تحقیقاتی علمی در شوروی سابق بشمار میرفت. حضور استادان سرشناسی چون گئورگی تسرتلی، داوید کوبیدزه، یوستین آبولادزه و ولادیمیر پوتوریدزه بر میزان شهرت دانشکده خاورشناسی دانشگاه تفلیس افزود.
استادان کرسی زبان و ادبیات فارسی این دانشگاه 15 نفر هستند که اسامی بعضی از آنان به قرار زیر است:
- خانم «لیلا توشیشویلی» زبانشناس، محقق در مسائل دستوری و ساختار و لهجه و گویشهای زبان فارسی؛
- آقای «تنگیز کشلاوا» محقق در ادبیات معاصر ایران و مترجم داستانهای صادق هدایت؛
- آقای «نمادی بارتایا» مترجم اشعار فارسی؛
- خانم «ژرژ ولیانی»، موضوع پایاننامه خانم ولیانی چهرههای زنان در شاهنامه فردوسی بوده است.
کتابخانه عمومی دانشکده خاورشناسی نیز دارای تعداد زیادی کتاب در زمینههای مختلف ایرانشناسی میباشد. اخیراً نیز اتاق ایران در کرسی زبان و ادبیات فارسی افتتاح شده است. همچنین در کلاسهای درس دانشگاه دولتی تفلیس هنگام آموزش زبان فارسی از کتابهای تألیفی استادان ایرانی از جمله کتاب سه جلدی مصری ضرغامیان با عنوان آموزش زبان فارسی و کتاب دکتر ثمره با عنوان آموزش زبان فارسی که پنججلدی است، استفاده میگردد[۱].
نیز نگاه کنید به
کرسی های ایران شناسی روسیه در دانشگاه ها؛ کرسی ها، مراکز آموزشی و استادان زبان فارسی در چين؛ کرسی های ایران شناسی سنگال در دانشگاه ها؛ مراکز مطالعات ایرانشناسی در تایلند؛ مدارس زبان و ادبیات فارسی در اوکراین؛ کرسی های ایران شناسی اسپانیا در دانشگاه ها؛ کرسی های زبان فارسی در دانشگاه های بنگلادش
کتابشناسی
- ↑ بنیاد مطالعات قفقاز (۱۳۹۲). جامعه و فرهنگ گرجستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص256-271.