اقلیت های به رسمیت شناخته شده چین از نگاه آمار

دولت چین، از ابتدا برای تعین هویت قومی و به رسمیت شناختن اقلیت­ های نژادی موجود در این کشور، با تدوین سیاستی که تلفیقی از سه نوع سیاست:

• ویژگی­ های چهارگانه ­ی قومی تعیین شده از سوی استالین جهت رسمیت بخشیدن به اقوام، یعنی زبان مشترک؛ نحوه­ ی زندگی مشترک، سرزمین مشترک؛ و روحیات مشترکی که در ویژگی­ های مشترک خاص فرهنگ ملی آنان ظهور می ­یابد؛
• تجربیات امپراتوران این کشور در برخورد با اقلیت­ های قومی این کشور در گذشته؛
• رقابت حزب کمونیست با حزب ملی کومین تانگ در دهه­ های 1930 و 1940 برای جذب و جلب حمایت اقلیت­ های قومی بود، استفاده کرد.

نژادهای شناخته شده چین

بر این اساس، از 56 نژاد به رسمیت شناخته شده­ ی موجود در کشور چین، جمعیت نژاد«خَن»-نژاد حاکم اکثریت- تقریبا 92درصد کل جمعیت این کشور را به خود اختصاص داده و جمعیت 55 نژاد دیگر، تنها کمی بیش از 8 درصد از جمعیت را تشکیل می ­دهند. این گروه­ های قومی عمدتا در شمال غرب، جنوب غرب و شمال شرق چین پراکنده هستند. از میان اقلیت­ های قومی، به ­جز اقوام«مَن» و «خویی» که از نظر زبانی با اکثریت «قوم خَن» زبان مشترکی دارند، 53 اقلیت ملی دیگر همگی زبان خاص خود را دارند.

هنگامی که دولت چین در اوایل دهه ­ی 1950، تصمیم گرفت تا براساس شرایطی، اقلیت­ های قومی این کشور را تعیین و آن­ها را به رسمیت بشناسد، بیش از 400 قوم و نژاد از سرتاسر این کشور در خواست تعیین هویت و به رسمیت شناخته شدن آنان به ­عنوان اقلیت قومی ثبت نام کردند. ولی پس از تحقیقات مفصل و مبسوطی که در مناطق مختلف این کشور صورت گرفت، در نخستین سرشماری عمومی که پس از روی کار آمدن جمهوری خلق چین و در سال 1953 صورت گرفت، تنها 41 اقلیت قومی به رسمیت شناخه شد. در سرشماری عمومی سال 1964 تعداد اقلیت ­های قومی به 53 مورد رسید و در سرشماری عمومی سال 1982 این تعداد به 56 مورد افزایش یافت. بنابراین، هنوز بیش از 344اقلیت قومی و نژادی در این کشور، همچنان در انتظار به رسمیت شناخته شدن از سوی دولت به سر می برند .

نیز نگاه کنید به

اقلیت های قومی چین؛ ساختار قومیتی در چین