اقلیت های به رسمیت شناخته شده چین از نگاه آمار

دولت چین، از ابتدا برای تعین هویت قومی و به رسمیت شناختن اقلیت­‌های نژادی موجود در این کشور، با تدوین سیاستی که تلفیقی از سه نوع سیاست:

• ویژگی­‌های چهارگانه‌ی قومی تعیین شده از سوی استالین جهت رسمیت بخشیدن به اقوام، یعنی زبان مشترک؛ نحوه­‌ی زندگی مشترک، سرزمین مشترک؛ و روحیات مشترکی که در ویژگی­‌های مشترک خاص فرهنگ ملی آنان ظهور می ­یابد؛
• تجربیات امپراتوران این کشور در برخورد با اقلیت­ های قومی این کشور در گذشته؛
• رقابت حزب کمونیست با حزب ملی کومین تانگ در دهه­‌های 1930 و 1940 برای جذب و جلب حمایت اقلیت­ های قومی بود، استفاده کرد.

نژادهای شناخته شده چین

بر این اساس، از 56 نژاد به رسمیت شناخته شده­ ی موجود در کشور چین، جمعیت نژاد«خَن»-نژاد حاکم اکثریت- تقریبا 92درصد کل جمعیت این کشور را به خود اختصاص داده و جمعیت 55 نژاد دیگر، تنها کمی بیش از 8 درصد از جمعیت را تشکیل می ­دهند. این گروه­‌های قومی عمدتا در شمال غرب، جنوب غرب و شمال شرق چین پراکنده هستند. از میان اقلیت­ های قومی، به ­جز اقوام«مَن» و «خویی» که از نظر زبانی با اکثریت «قوم خَن» زبان مشترکی دارند، 53 اقلیت ملی دیگر همگی زبان خاص خود را دارند.

هنگامی که دولت چین در اوایل دهه‌ی 1950، تصمیم گرفت تا براساس شرایطی، اقلیت­ های قومی این کشور را تعیین و آن­ها را به رسمیت بشناسد، بیش از 400 قوم و نژاد از سرتاسر این کشور در خواست تعیین هویت و به رسمیت شناخته شدن آنان به ­عنوان اقلیت قومی ثبت نام کردند. ولی پس از تحقیقات مفصل و مبسوطی که در مناطق مختلف این کشور صورت گرفت، در نخستین سرشماری عمومی که پس از روی کار آمدن جمهوری خلق چین و در سال 1953 صورت گرفت، تنها 41 اقلیت قومی به رسمیت شناخه شد. در سرشماری عمومی سال 1964 تعداد اقلیت ­های قومی به 53 مورد رسید و در سرشماری عمومی سال 1982 این تعداد به 56 مورد افزایش یافت. بنابراین، هنوز بیش از 344 اقلیت قومی و نژادی در این کشور، همچنان در انتظار به رسمیت شناخته شدن از سوی دولت به سر می برند .

نیز نگاه کنید به

اقلیت های قومی چین؛ ساختار قومیتی در چین