چین کشوری متحد چند قومیتی

با توجه به وجود بیش از 5000 گروه قومی در190 کشور جهان، ایجاد همزیستی مسالمت آمیز میان دو مفهوم تعلقات قومی و تعلقات ملی و تعریف ارتباط منطقی بین هویت قومی و هویت ملی و اتخاذ سیاست‌های کارشناسانه و مدبرانه، می­ تواند زمینه ساز رشد و توسعه‌ی متوازن و  پایدار هر جامعه­‌ای را به دنبال داشته باشد. و اگر هویت ملّی یک جامعه در برگیرنده‌ی تعامل و تشریک هویت فردی، قومی و ملّی آن جامعه نباشد و تمایلات قوم گرایانه در طول گرایشات و تعلقات ملّی تعریف وپذیرفته نباشد؛ برآیند کنش­‌های حاصل از هر یک نه تنها به توسعه و پایداری امنیت ملّی و وحدت و همگرایی نخواهد انجامید، بلکه تنش، تضاد و تقابل این نیروها را درعرصه­‌های گوناگون به دنبال خواهد داشت.

ساختار قومیتی در چین

چین کشوری است با تمدن باستانی، پیشین ه­ای کهن، آداب و سنن فرهنگی متنوع، با 6/9 میلیون کیلومتر مربع مساحت، با جمعیتی بالغ بر یک میلیارد و سیصد میلیون نفر که از 56 قوم و نژاد متنوع و رنگارنگ تشکیل شده است. این سرزمین پهناور، از گذشته‌های دور یکی از گاهواره‌ها و کانون‌های مهم فرهنگ و تمدن وهنر بشری بوده است. کشور چین، از هفت هزار سال پیشینه­ ی تاریخی برخوردار است که پنج هزار سال آن مدون و مستند موجود است.

کشوری با نژاد­های مختلف که تغییر و تحولات و آداب و عادت­‌های گذشته، به توسعه‌ی تبادل فرهنگی بین آنان کمک کرده و زمینه را برای فراگیری نقاط قوت یکدیگر به منظور جبران ضعف ­ها، و پیشرفت تمدن همه‌ی اقوام ساکن در این سرزمین فراهم ساخته است. فرهنگ غنی و تمدن کهن‌ و درخشان‌ این ملت که آمیزه­ای از فرهنگ­‌های مختلف و متنوع است، بر سایر فرهنگ ­های بشری، به ویژه بر فرهنگ و هنر و تمدن وزبان کشورهای همسایه خود از جمله شبه جزیره­ کره، ژاپن و ویتنام تأثیر عمیقی برجای نهاده است. از این رو، آشنایی با اقلیت­‌های موجود در سرزمین چین، رهیافت­‌ها، سیاست ­ها و اقدامات دولت چین معاصر در برخورد با قومیت­‌ها، می‌تواند خواننده را با واقعیت­‌های تاریخی و اجتماعی مردم این سرزمین بیشتر آشنا سازد.

اسامی اقلیت‌های قومی چین

اقلیت قومی تبتی در چین

نام اقلیت­‌های کشور چین که از نظر دولت این کشور، ملیت­‌های چینی نامیده می­ شوند، عبارتند از:

«خَن»، «مغولی»؛ «خویی»؛ «تبتی»؛ «ایغوری»؛ «میائو»؛ «ای»؛ «جووان»؛ «بو ای»؛ «کره­ای»؛ «مَن»؛ «دونگ»؛ «یائو»؛ «بای»؛ «تو­جیا»؛ «خَنی»؛ «قزاق»؛ «دای»؛ «لی»؛ «لی­شو»؛ «وای» «شیه»؛ «گائو­سان»؛ «لا­کو»؛ «شویی»؛ «دونگ­شیان»؛ «ناشی»؛ «جین­بو»؛ «قرقیز»؛ «تو»؛ «داوور»؛ «مولائو»؛ «چیانگ»؛ «بولانگ»؛ «سالار»؛ «مائو­نان»؛ «مائولائو»؛ «شی­بو»؛ «آچانگ»؛ «پومی»؛ «تاجیک»؛ «نو»؛ «ازبک»؛ «روس»؛ «عونک»؛ «شی­که«؛ «ده­آن»؛ «بائو­آن»؛ «یو­گو»؛ «جین»؛ «تاتار»؛ «دو­لون»؛ «ار لن­چون»؛ «خِه جِه»؛ «مَن­با»؛ «گه­با» و «جی­نئو».

از این 55 اقلیت قومی، 10 اقلیت مسلمان هستند که عبارتند از: خویی، تاجیک، قرقیز، قزاق، تاتار، اویغور، سالار، دونگ­شیان، بائو­آن، و ازبک.

پراکندگی محل سکونت اقلیت‌های قومی چین

مناطق خود مختار چین

هرچند شمار جمعیت اقلیت‌های قومی چین نسبت به جمعیت نژاد خَن(اکثریت) اندک است، اما پراکندگی جغرافیای محل سکونت آنان بسیار گسترده است.

اقلیت­‌ها، تقریبا در تمامی استان­‌ها، نواحی خودمختار و چهار شهر مستقل زیر نظر دولت مرکزی چین- پکن، شانگهای، تیَن­ جین، چونگ ­چینگ- پراکنده هستند، ولی عمدتا در استان­‌ها و مناطق مرزی و خودمختار مغولستان داخلی، سین­کیانگ، نینگ­شیا، گوانگ­شی، تبت، یون نن، گویی ­جو، چینگ ­های، سی­ چوان، گَنسو، لیائو­نینگ، جی­لین، خونَن، خوبِی، و جزایر خَی­نَن و تایوان سکونت و عمدتا در 12 استان غربی، مستقر هستند.

مناطق محل سکونت این اقلیت­‌ها از نظر مساحت بسیار وسیع و از لحاظ منابع معدنی و ذخایر زیرزمینی بسیار غنی و متنوع است.

مساحت کل مناطق خودگردان اقلیت­‌های قومی چین تا پایان سال1997 میلادی، بیش از 6162900 کیلومتر مربع، معادل64/2 درصد کل مساحت کشور چین را تشکیل می‌­دهد.

نیز نگاه کنید به

اقلیت های قومی چین؛ ساختار قومیتی در چین؛ اسامی اقلیت های قومی چین؛ پراکندگی محل سکونت اقلیت های قومی چین