آیین مانوی در چین
آیین مانوی که در ایران، زادگاه مانی و سرزمین پیدایش آیین مانوی، مورد سرکوب قرار گرفت، و مانی بنیانگذار آن در سال 274 پس از میلاد به قتل رسید، برای ادامه ی حیات، به سرزمین های پیرامون ایران روی آورد. یکی از این مناطق سرزمین های آسیای میانه و سپس منطقه ی اویغور نشین غرب چین بود. گرچه براساس اسناد و مدارک چینی این آیین در سال 694 پس از میلاد به چین وارد شد و پیروان مانی در سال 768 میلادی رسما در شهر چانگ اَن پایتخت چین اقدام به ساخت محل نیایش مانوی کردند، [۱] ولی این آشنایی می تواند بسیار زودتر از این تاریخ اتفاق افتاده باشد. از ویژگی های آیین مانی اقتباس و به عاریت گرفتن نکاتی از دیگر ادیان بود، لذا وقتی وارد چین شد نیز خود را با اندیشه های دینی موجود در این کشور از جمله آیین بودایی تطبیق داد. با این که هیچکدام از ادیان پارسی که وارد چین شدند، اقدام به تبلیغ رسمی آیین خود نکردند، ولی آیین مانی در این زمینه استثنا بود، زیرا نمایندگان و مبلغان رسمی آن تبلیغات دینی مؤثری در این کشور به راه انداختند. با آغاز موج حرکت های ضد خارجی و ضد ادیان وارداتی در چین در سال 843 میلادی، غارت مایملک مانویها و به آتش کشیده شدن کتاب ها و معابد آنان نیز آغاز و تنها در شهر چانگ اَن 70 نفر از مبلغان مانوی کشته شدند. اگرچه آیین مانوی پس از این واقعه به شکل زیر زمینی باقی ماند و از شورش های دهقانی در دوره های مختلف از جمله در قرن چهاردهم با شورشیان علیه حاکمان مغولی و بنیانگذاران سلسله ی مینگ حمایت کرد، ولی پس از سرکوب بزرگ سال 843، دیگر نتوانست به شکوه گذشته ی خود باز گردد. امروزه تنها زیارتگاه باقی مانده از آیین مانوی در جهان، در خارج از شهر چوان جو (Quanzhou) در شرق چین و در استان فوجیان(Fujian) قرار دارد که پس از باز دید هیئتی از سوی یونسکو، صحت انتساب آن به آیین مانوی مورد تأیید قرار گرفته است. [۲]
در دهه های اخیر، تحقیقات زیادی پیرامون نحوه ی ورود و گسترش آیین مانوی در چین، اعتقادات و آداب و رسوم و مراسم آیینی آنان، بومی شدن آیین مانوی، تأثیر متقابل آیین های مانوی و بودایی چینی، تاریخ و فرهنگ مانوی در چین، بررسی آثار و کشفیات به دست آمده از استان فوجیان، اسناد و نسخ خطی به دست آمده از منطقه ی تورفان، رابطه ی مانوی ها با قوم «خوی خو»(یکی از اقوام قدیمی ساکن در شمال چین)، و... صورت گرفته و به صورت کتاب و مقاله منتشر شده است. [۳]
نیز نگاه کنید به ادیان و آیین های وارداتي(غیر بومی) در چین؛ آیین بودا
کتابشناسی
- ↑ Bai، Shouyi,(2007), An outline History of China, foreign languages Press, Beijing.
- ↑ -سابقی، علی محمد. (1384). نگاهی به فرهنگ کتابت، کتابداری و کتابخانه در چین. مجله چشم انداز. شماره 14، بهمن و اسفند.
- ↑ سابقی، علی محمد. (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد سوم ص 1392.