اپرای عامه پسند در چین
اپرای عامه پسند
در گذشته انواع مختلفی از اُپرا وجود داشت که در زمانها و مکانهای مختلفی متداول و مورد پسند مردم بود. دو نمونهی از آنها زاجو[1]ی شمالی مربوط به دوران سلسلهی یوان، و اُپرای جنوبی در سلسلهی مینگ است. از حدود سالهای دههی1560 میلادی، شاخهای از اُپرای آوازی جنوبی در ردیف کونشان[2]توسط هنرمندان فولکلور عامیانه به کار گرفته شد که پس از 200سال و در اواسط دوران سلسلهی چینگ به اُپرای مسلط کونچو[3] تبدیل شد. تعدادی اُپرای عامیانه نیز همراه با اُپرای متداول در دورانهای مختلف شکل گرفت که هر کدام به منطقهی خاصی تعلق داشتند. از اوایل قرن هجدهم تا اواسط قرن نوزدهم، این نوع اُپراها بیشتر شکوفا شدند. تعدادی از آنها حتی در پکن روی صحنه رفتند. چهار گروه اُپرای محلی استان اَن خویی[4]، در آغاز سالهای دههي1790 میلادی، برنامههای خود را روی سِنهای پکن اجرا کردند. این گروههای چهار گانه، حدود ده سال بعد، با همکاری هنرمندان اُپرای خن[5] از استان خوبِی[6]، و با تلفیق ملودیها و سبکهای نمایشی اُپرای کونچو و اُپرای شَنسی[i]، همچنین با استفاده از ملودیهای تعدادی از اُپراهای محلی دیگر، یک سبک هنری کامل و سیستم نمایشی خاصی را ایجاد و توسعه دادند که اینک به اُپرای معروف پکن و به جریان اصلی اُپرای سنتی چین تبدیل شده است. (جانگ چی جی ،منتشر نشده)
[1] - Zaju
[2] - Kunshan
[3] - Kunqu
[4] - Anhui
[5] - Han
[6] - Hubei
[i] - Xaanxi نام استانی در چین